เรื่องของบี

ตะแหง่ว

บีเป็นนักศึกษาปี2ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง นิสัยของบีนั้นเป็นเด็กสาวที่ร่าเริง คุยสนุก แต่บีมักรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนเซ้นซิทีฟ เรื่องอะไรที่มากระทบเข้ากับต่อมความรู้สึกหน่อย เป็นต้องคิดมากไปซะหมด ความจริงแล้วบีไม่อยากจะว่าตัวเองเป็นคนคิดมาก อยากใช้คำว่าช่างรู้สึกดีกว่า ...... บีมีไดอารี่เล่มหนึ่ง ในไดอารี่นั้นบีจะเขียนเรื่องราวที่เกิดขึ้นในแต่ละวัน ทั้งที่ประทับใจและเรื่องที่ทำให้ต้องร้องไห้ เคยมีเพื่อนมาแอบอ่านบันทึกของบี และเค้าก็พอเข้าใจว่าบีรู้สึกเกี่ยวกับอะไรยังไง...



          ครั้งหนึ่ง บีมีเรื่องไม่สบายใจมาก และบีก็เลือกที่จะให้เพื่อนสนิทคนหนึ่งฟังเพื่อขอคำปรึกษา แต่หลังจากเพื่อนได้ฟังบีเล่าเค้าก็บอกว่า.."มาเล่าให้เราฟังทำไม... เราไม่ใช่ผู้แก้ปัญหานะ"  ..บีก็ได้แต่อึ้ง ..คิดในใจว่า..นี่เราเอาเรื่องไม่สบายใจมาเล่าให้เค้าฟังรึปล่าว เลยทำให้เค้าเครียดไปด้วย..รึว่า เราเลือกคนปรึกษาผิด ..แต่บีก็พูดกับเพื่อนคนนั้นว่า..."งั้นเราก็ขอโทษที่เอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาคุยกับเธอ งั้นเราคุยกันเรื่องอื่นเถอะ".......หลังจากนั้น ความรู้สึกของบีที่มีต่อเพื่อนคนนั้นก็เปลี่ยนไป ถึงแม้จะคุยกันปกติธรรมดา แต่ความรู้สึกในใจของบีมันก็ได้เกิดรอยขึ้นเสียแล้ว บีต้องใช้เวลาพอประมาณเพื่อปรับสภาพอารมณ์ให้เข้าที่ แต่บีก็เก็บความรู้สึกเก่ง ไม่แสดงออกทางสีหน้า วาจา ท่าทาง.. อย่างเวลามีใครมาว่าอะไร บีก็จะเฉยๆ ไม่โต้ตอบ เพราะคิดว่าถ้าโต้ตอบเรื่องมันก็จะยาวไปไม่สิ้นสุด จึงได้แต่ข่มอารมณ์ไว้แล้วเก็บไปคิด เป็นผลทำให้บีเครียดบ่อยๆ ....และมันก็เป็นแบบนี้ทุกครั้ง เวลามีเรื่องให้ขุ่นเคือง............



                           .................................................................................................................



เพื่อนๆคิดว่าบีควรจะทำอย่างไรดีคะ ..........