26 พฤษภาคม 2547 10:33 น.
ตะแหง่ว
ลืมไปหมดแล้วล่ะ..
เรื่องราวที่ผ่านมาไม่ว่าอะไรทั้งนั้น
คำสัญญาที่ให้หรือว่าใจแห่งความผูกพัน
เมื่อเธอไม่เห็นค่ามัน...แล้วทำไมฉันต้องจำให้ปวดใจ
ไม่ต้องกังวลหรอกนะ...
ว่าฉันจะทวงสัญญาที่เธอให้ไว้
คิดว่าเป็นเพียงคำพูดประโยคหนึ่ง..ซึ่งไม่มีความหมายอะไร
และระหว่างเรา..จากนี้ไป.....
.....คงเป็นได้แค่คนรู้จักกัน..
7 พฤษภาคม 2547 13:57 น.
ตะแหง่ว
รู้จักจริงแน่เหรอที่เธอคิด
ในดวงจิตของเขาเรารู้เหรอ
ถ้อยคำที่เขาบอกเขาหลอกเธอ
จะหลงเพ้อถึงเขาเศร้าไปใย
เก็บเถอะนะความรู้สึกอย่านึกฝัน
ความผูกพันคำสัญญาค่าเพียงใหน
แค่คำหลอกกลับกลอกกลิ้งไม่จริงใจ
กับเราเขาพูดได้ไม่รีรอ
แล้วนับประสาอะไรกับใครอื่น
คงหยิบยื่นคำพูดหวานคำนั้นหนอ
คนที่คิดว่าน่าจะรู้จักพอ
จริงแล้วก็ไม่สักนิดคิดผิดเอง
ด้านที่เขาอยากให้เรารู้จัก
คงพร้อมพรักแต่ปั้นชำนาญเก่ง
แถมเลือกสีอย่างดีมาทาละเลง
เราโง่เองมองเห็นเป็นรูปทอง
เสียใจที่ประเมิณค่าเขาว่าสูง
คิดเรื่องยุ่งทำให้ใจมัวหมอง
เสียดายความรู้สึกเฝ้าตรึกตรอง
เลิกเกี่ยวข้องเขาซะอย่าสนใจ...
หน้าส่วนตัว
716
