28 พฤศจิกายน 2546 13:28 น.
ตะแหง่ว
ค่ำคืนนี้ช่างแสนเหงาเศร้าจิตแท้
ไม่มีแม้แสงจันทรามาเยือนฉัน
ฟ้าสะท้อนถอนหายใจไห้รำพัน
ตัวเรานั้นไร้ความหมายใครจะมอง
อยู่กับความมืดกล้ำกรายหลายคืนแล้ว
หูเคยแว่วแจ้วจำเรียงเสียงทั้งสอง
ปากเคยพูดคุยกับดาวคราวเคียงครอง
ตาเคยมองจ้องหน้าดาราอาย
มาคืนนี้ไม่มีดาวอย่างคราวก่อน
ใจออดอ้อนวอนเว้าดาวไปไหน
โอ้ดาวจ๋าสงสารฟ้าเถอะนะใจ
อย่าปล่อยให้ฟ้าเศร้าเหงาอีกเลย
ดวงดาวจ๋ากลับมาหาท้องฟ้าเถอะ
ฟ้าบ่นเพ้อเผลอถึงจึ่งนิ่งเฉย
อย่าลาลับ...กลับมาหาฟ้าอย่างเคย
ขอให้ดาวรู้ไว้เลยฟ้าห่วงใย...
25 พฤศจิกายน 2546 14:05 น.
ตะแหง่ว
จะไม่รักใครทั้งนั้น
และจะไม่หันไปมองใครที่ไหน
ก็มีเธออยู่เต็มห้องหัวใจ
ไม่ต้องถามย้ำก็ได้...จะไม่รักใครนอกจากเธอ
โธ่!..ให้สัญญาอยู่นั่นแหละ
บอกว่าแคร์บอกว่าห่วงไง....ไม่ได้ยินเหรอ
ถามมากๆเดี๋ยวฉันก็ไม่รักซะหรอก..เธอ
พอทีเหอะ รัก..รัก..รัก..เธอ จะให้บอกอีกกี่ที
ความจริง...ไม่ต้องให้ฉันสัญญาก็ได้
ในเมื่อเรารักกันด้วยใจใช่คำพูดนี่
ไม่ต้องโรแมนติคอย่างใคร..ก็ได้คนดี
แค่ฉันรักเธอ..เธอรักฉัน เพียงเท่านี้......ก็พอ
23 พฤศจิกายน 2546 11:31 น.
ตะแหง่ว
เรื่องเล่านี้มีมาแต่คราโน้น
หญิงสาวคนหนึ่งนั้นฝันสลาย
เธออกหักจากคนรักยากหักใจ
ร่ำร้องไห้ฟูมฟายหน่ายสังคม
วันหนึ่งตอนบ่ายสองในห้องเช่า
เธอดื่มเหล้าเข้าจนมึนเพราะขื่นขม
รักหนอรักทำเราได้ให้ระทม
สุดตรอมตรมชอกช้ำระกำอุรา
จะขอเอาชีวิตนี้พลีให้รัก
ด้วยไม่อยากอยู่ต่อไปให้ผวา
เดินไปหยิบกรรไกรอันใหญ่มา
ตัดผมซะจนหมดหัวไม่กลัวอาย
เสร็จแล้วจึงเอามีดกรีดหั่นนิ้ว
ทั้งนิ้วมือนิ้วเท้าเอาเลือดไหล
หลังจากนั้นจึงนอนรอความตาย
คืนและวันผ่านไปหลายเพลา
โอ้อนิจจา!..หญิงสาวน่าสงสาร
เธอนั้นตัดใจตายแก้ไขปัญหา
หลังจากนี้อีกหลายปีต่อมา
มีชายหนุ่มนักศึกษามาพักกัน
ในคืนหนึ่งก่อนจะถึงวันสอบ
หนุ่มคนหนึ่งหอบหนังสือเอาไปอ่าน
ขณะนั้นไฟฟ้าดับลงพลัน!
แต่ช่างมัน!...ไม่เป็นไรใช้ตะเกียง
อ่านหนังสือไปได้อีกสักพัก
ก็ได้ยินกุก กุก กัก กัก จักคือเสียง
เงี่ยหูฟังยินแล้วแว่วสำเนียง
ดังมาจากลิ้นชักข้างเตียงนั่นไง
เดินไปดูอยากรู้หรือหูแว่ว
คงไม่แคล้วจิ้งจกให้สงสัย
ทันใดนั้น....ลิ้นชักก็เปิด! ออกทันใด
ชายหนุ่มแสนตกใจ....หงายหลังตึง!
และแล้ว...ก็มีมือโผล่ขึ้นมา
ชายหนุ่มแทบบ้าเพราะความนึกไม่ถึง
เพราะมือนั้น....ไม่มีนิ้วซักนิ้วนึง
ตามมาด้วยหัวซึ่งไม่มีผมซักเส้นเลย.
......................................................
แล้วโดเรม่อนก็ค้อนโนบิตะ
ทำไมล่ะ! ไม่เปิดลิ้นชักเอาไว้เฉยๆ
จะได้ออกไทแมชชีนง่ายเหมือนเคย
ทีนี้ขอเลย...ถ้าฉันมาอย่าปิดลิ้นชัก ขอสักที....
.......................
อั้ง อัง อัง....โดราเอ...ม่อน (กรุณาร้องเป็นเพลงโดเรม่อน อิ อิ)
22 พฤศจิกายน 2546 16:05 น.
ตะแหง่ว
ไม่รู้ใจเธอคิดอย่างไรกันแน่
บางครั้งก็ทำเหมือนแคร์...คอยดูแลเอาใจใส่ฉัน
แต่บางทีเธอก็เงียบหายไป...ไม่ส่งข่าวมาให้กัน
ทั้งๆที่เธอเคยบอกว่าห่วงใยฉันไง
เธอเคยบอกให้ฉันรอ
เคยบอกว่าอย่าท้อกับรักนี้ได้ไหม
ฉันก็สัญญากับเธอ...อย่างมั่นใจ
เพราะคิดว่ายังไงเธอคงไม่ใจร้ายทิ้งฉันลง
แต่ทว่า...มาวันนี้
ฉันคิดว่าตัวเองเป็นฝ่ายลุ่มหลง
ตั้งแต่เธอไปทำให้ใจฉันพะว้าพะวง
เพราะเธอไม่เคยส่งข่าวมา...แล้วถ้าเธอเปลี่ยนใจ...
..........ช่วยมาบอกให้ฉันรู้ที...
18 พฤศจิกายน 2546 09:04 น.
ตะแหง่ว
ฉัน......เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง
ที่เต็มไปด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง~ อ่อนไหว
วันวันมีอะไรให้ทำตั้งมากมาย
แต่ก็ยังเผื่อเวลาว่างไว้...คิดถึงเธอ
เธอ......เป็นใครฉันก็ไม่รู้จัก (อ้าว!)
จะเรียกว่าความรัก....มันจะได้เหรอ
เพราะฉันก็ไม่รู้ว่ารักที่แท้จริง...เป็นอย่างไรนะเออ
รู้เพียงแต่ว่าฉันคิดถึงเธอทุกวัน
เรา......อาจจะอยู่ห่างใกลกันมาก
แต่ความใกลห่างไม่ได้เป็นอุปสรรค...ระหว่างเธอฉัน
ถ้าวันนี้....เรายังคงมีความรู้สึกที่ดีต่อกัน
บ้านกลอนไทยหลังนี้นั้น....ก็จะผูกพันเราไว้~ ด้วยใจ...
หน้าส่วนตัว
857
