17 กรกฎาคม 2547 16:05 น.
ตะแหง่ว
เหงาจังเลยเพื่อนรักเหงาจังอ่ะ
เธอล่ะจ๊ะ...เหงาเหมือนกันกับฉันไหม
อยู่ดีๆไม่รู้ว่าเป็นอะไร
น้ำตามันถึงไหลไม่รู้เลย
อากาศข้างนอกโน่นฝนตกหนัก
ฉันไม่อยากอยู่ลำพังนั่งเฉยๆ
อยากมีเธออยู่เป็นเพื่อนเหมือนอย่างเคย
ไม่รู้เลยจะไปเจอเธออย่างไร
อยู่ในห้องกอดหมอนนอนโทรศัพท์
อยากคุยกับเพื่อนรักมากรู้ไหม
ว่างรึปล่าว...ยามนี้ที่โทรไป
ไม่รบกวนใช่มั้ย...ไถ่ถามเธอ
เหงาจริงๆมารับไปได้มั้ยล่ะ
นะ นะ นะ...อ๋อ..มาไม่ได้เหรอ
รู้รึปล่าวฉันเกาหมอนแทนแขนเธอ
ไม่พบเจอไม่รู้ว่า..จะอ้อนใคร
22 มิถุนายน 2547 16:16 น.
ตะแหง่ว
ความรู้สึกดีๆที่เธอให้
กลั่นออกมาจากใจใช่หรือปล่าว
หรือว่าแค่พูดเล่นเป็นเรื่องราว
ให้ฉันเดาใช่ไหมอย่างไรกัน
ก็รู้อยู่เรานั้นคบฉันเพื่อน
คอยเตือนตัวเอาไว้อย่าไปฝัน
เรานั้นเป็นได้เพียงแค่เพื่อนกัน
แต่ใจมันไม่ยอมรับกลับชอบเธอ..
เธอรู้สึกอย่างไรนั่นบอกฉันนิด
ไม่ได้คิดอะไรมากไปเหรอ
ถ้าอย่างนั้นฉันอยากฝากบอกเธอ
อย่าเผลอห่วงฉันนัก...จะหักใจ..
22 มิถุนายน 2547 16:15 น.
ตะแหง่ว
ความรู้สึกดีๆที่เธอให้
กลั่นออกมาจากใจใช่หรือปล่าว
หรือว่าแค่พูดเล่นเป็นเรื่องราว
ให้ฉันเดาใช่ไหมอย่างไรกัน
ก็รู้อยู่เรานั้นคบฉันเพื่อน
คอยเตือนตัวเอาไว้อย่าไปฝัน
เรานั้นเป็นได้เพียงแค่เพื่อนกัน
แต่ใจมันไม่ยอมรับกลับชอบเธอ..
เธอรู้สึกอย่างไรนั่นบอกฉันนิด
ไม่ได้คิดอะไรมากไปเหรอ
ถ้าอย่างนั้นฉันอยากฝากบอกเธอ
อย่าเผลอห่วงฉันนัก...จะหักใจ..
19 มิถุนายน 2547 11:21 น.
ตะแหง่ว
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
อยากโทรไปหาถามว่าสบายดีไหม
ตื่นรึยังจ๊ะกับอากาศยามเช้าที่น่าสบาย
หรือเมื่อคืนนี้นอนดึกไปถึงได้ตื่นสายเอา
ส่วนฉันก็ไม่อยากลุกเท่าไหร่
แต่อยู่คนเดียวไม่รู้ทำไมมันรู้สึกเหงาๆ
อยากมีเพื่อนคุยใครก็ได้ที่เข้าใจเรา
เอ...ฉันรบกวนเธอรึปล่าว..
......งั้นวันหลังเราค่อยคุยกันอีกที
คำถามคำตอบก็เตรียมไว้หมดแล้ว
แค่กดปุ่มโทรออกตื๊ดเดียวก็คุยกับเธอได้ล่ะทีนี้
แต่ใจไม่กล้า..ไม่รู้ว่าทำไมไม่ยอมกดซักที
เฮ้อ!.....ต้องวางโทรศัพท์อีกแล้วหรือนี่...
..... แล้วรอคอยว่าเมื่อไหร่เธอคนดีจะโทรมา..
12 มิถุนายน 2547 15:07 น.
ตะแหง่ว
คงไม่เจ็บมากมายเท่าไรหรอก
แค่หนามยอกชอกช้ำใจที่ไหนเล่า
เขี่ยหนามออกก็หายคลายทุเลา
บีบเบาๆที่แผลและทายา
หนามตำเนื้อไม่เท่าไรไม่เจ็บนัก
แต่หนามรักตำใจใยหนักหนา
เจ็บช้ำแทบขาดใจวายชีวา
สะกดกลั้นน้ำตาไว้อย่าไหลริน
ถึงแม้ดึงหนามที่ว่าออกมาได้
แต่แผลใจใช่จะหายสนิท
ปวดตุบๆใจป่วยรวยระริน
เผลอสะกิดครั้งใดใจแทบพัง
ไม่เอาแล้วใจเข็ดเล่นกับรัก
กลัวถ้าหากพลั้งไปใจผิดหวัง
รู้ว่ารักนั้นไซร้ไม่จีรัง
ไม่อยากนั่งเสียน้ำตาคราอกตรม...