8 ธันวาคม 2551 21:59 น.
ตะเข้แหม่ม
อยู่เดียวดายใต้เงาจันทร์ให้หวั่นจิต
ฟ้ามืดมิดอนธกาลนานเหน็บหนาว
หยาดน้ำค่างพร่างพนมพรมแพรวพราว
น้ำตาร่วงอาบดวงดาวร้าวฤทัย
ลมกรรโชกโบกพัดสะบัดพลิ้ว
ดุจจะปลิดใจปลิวลิ่วเลื่อนไหล
คลื่นทะเลซัดฝั่งวังเวงใจ
ให้ร้องไห้โหยหาด้วยอาวรณ์
โอ้หัวใจห่อเหี่ยวเปลี่ยวยิ่งนัก
ใยคนรักต้องจากไกลให้ใจร้อน
จนเดือนดับลับฟ้าอำลาจร
ตะวันโผล่พ้นสิงขรคืนย้อนมา
สุริยาคลาเคลื่อนเลื่อส่องแสง
เป็นสีแดงอมแสดแผดเจิดจ้า
ก่อประกายสีทองบนธารา
ระยิบระยับจับตาให้น่ามอง
แต่เหตุใดใจฉันยังหวั่นหวาด
ใจจะขาดชาตินี้เขามีเจ้าของ
ใยมิอาจเก็บเขาไว้ในครอบครอง
ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องหวนย้อนคืน
หน้าส่วนตัว
877
