19 กันยายน 2545 13:09 น.
ตะวันทอแสง
^+^ หาก ฉันมี ..กระแส.. แห่งความคิด ^+^
^+^ ^+^
^+^ ที่สามารถ ส่ง ..พลังจิต.. ถึงเธอได้ ^+^
จะขอส่ง ..คลื่นรัก.. พร้อมห่วงใย
เป็นไออุ่น ..ล้อมรอบ.. โอบกอดเธอ
อีกทั้ง ขอส่งผ่าน เจ้า ..ความรัก..
ที่ ..แน่นหนัก.. และ ..สม่ำเสมอ
แม้วันใด ที่เรา ไม่เจอะ .. เจอ
โปรด ระลึก เสมอ ..ฉัน รัก เธอ.. นิรันดร์กาล
18 กันยายน 2545 08:30 น.
ตะวันทอแสง
ขอฝากฟ้า ..ดูแลเธอ.. แทน ตัวฉัน
ฝาก ..ตะวัน.. ทอแสงอ่อน ..ตอนเธอหนาว
คราใดเหงา ..โปรด มองดู ..กลุ่มหมู่ดาว
ที่พร่างพราว ...ทอแสง ..รัก ..จากหัวใจ
หาก แม้ ฉัน ...จำต้องจาก ..จาก ..ตรงนี้
โปรดรับรู้ .. ใจ ของ ฉัน .. ยังชิดใกล้
ดวงดารา ..ดวงดาว ..บนฟ้าไกล
โปรดสื่อ ..รัก .. ห่วงใย .. มอบให้เธอ
17 กันยายน 2545 08:17 น.
ตะวันทอแสง
มาริมฝั่ง เจ้าพระยา พาให้คิด รักเจ้าเอ๋ย เคยสถิตย์ ชิดใจข้า
แต่บัดนี้ เหินห่าง เมินร้างลา คำสัญญา มั่นหมาย มาคลายคลอน
เธออยู่ไกล ไปจาก ฉันมากนัก ไกลเกินรัก จักเข้าใจ ได้เหมือนก่อน
เป็นช่องว่าง ระหว่างเรา ให้ร้าวรอน ความอาวรณ์ บีบคั้น ทุกวันไป
มองยอดโดม โลมใจ ให้ไหวหวั่น โดมเกี่ยวขวัญ จากกมล คนโหยไห้
ดอกรักที่ เคยบาน บนลานใจ กลับหมองไหม้ โรยแล้ว แก้วคนดี
น้ำเซาะฝั่ง ดังซ่า พาใจหวล รักจะทวน น้ำได้ อย่างไรนี่
คงเลื่อนลอย ตามทาง หว่างนที สายวารี พัดไป ไม่กลับคืน
อยากกระซิบ คนดี สุดที่รัก ฉันจะหัก อาวรณ์ ถอนสะอื้น
วอนสายน้ำ เย็นฉ่ำ ทุกค่ำคืน ฝากความขื่น เคลียเคล้า แทบเท้าเธอ
15 กันยายน 2545 11:39 น.
ตะวันทอแสง
หากเธอรู้ ความนัย จากใจฉัน
ดวงน้อยนั้น ฝันถึง รำพึงหา
แต่เป็นหญิง ยากเอ่ย เผยวาจา
ถึงแม้ว่า สุดรัก จำหักใจ
เขาอาจมี ความสุข สนุกกัน
กับ หญิงคนอื่น..อื่น ชื่นสดใส
แต่!!! ยังมี รักหนึ่ง ที่พึงใจ
มอบเอาไว้ ให้คน ที่ตนรัก
นภากาศ ดาษดาว สกาวใส
ห้องฤทัย ฉันระกำ ช้ำชอกหนัก
จิตเศร้าสร้อย หงอยเหงา ช่างเขลานัก
สุดจะหัก ห้ามใจ ไม่รักเธอ
อยากจะให้ ยอดชู้ รู้ทุกสิ่ง
แต่เป็นหญิง ยากนัก จักเสนอ
ได้แต่คิด รำพัน ฝันละเมอ
ได้แต่เพ้อ ครวญคร่ำ ช้ำจริงเอย
14 กันยายน 2545 07:31 น.
ตะวันทอแสง
รักเอย รักระรื่น ยามเจ้าชื่น เจ้าเชยชม
หวานซึ้ง รำพึงสม สุดจะเทียบ เปรียบวิมาน
เทพใด ลงสถิตย์ ในดวงจิต ชีวาปราณ
มนต์ทิพย์ สั่งผสาน ให้เกิดรัก ในดวงจินต์
ยามรัก สิ ปวดแปลบ ฤดีแทบ จะพังพินทุ์
รักแล้ว ลงด่าวดิ้น แทบจะสิ้น ชีวาลัย
รสรัก ดั่งยาพิษ จักสะกิด ดวงหทัย
หนาวเหน็บ ดั่งเจ็บไข้ ก็เพราะรัก จักทำตน
อกหัก เพราะรักร้าง จักมล้าง มลายชนม์
คิดกลุ้ม สิสับสน คิดบ่ตก หมดกำลัง
ช้ำจิต แลช้ำทรวง รักมาลวง ให้หลงฟัง
จำเจ็บ จิตฉมัง จวบชีพวาย ข้าตายลง
หน้าส่วนตัว
1099
