8 พฤศจิกายน 2549 21:09 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
เสียงเจี๊ยวจ้าวดังอื้ออึงอยู่ทั่วทุกที่ของสนาม เป็นสัญญาณบอกให้รู้ถึงการเปิดภาคเรียน เด็กหญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาภายในโรงเรียน ซึ่งเป็นสถานที่คุ้นเคย ด้วยความรู้สึกเต็มเปี่ยมด้วยความคิดถึง คิดถึงเพื่อนๆ คิดถึงแม้กระทั่งเสียงดุด่าว่ากล่าวของอาจารย์ เด็กหญิงสอดส่ายสายตามองหาเพื่อนของเธออยู่ แล้วใบหน้านั้นก็ถูกแต่งแต้มด้วยรอยยิ้ม เธอออกเดินมองๆดูจะเรียกว่ากึ่งเดินกึ่งวิ่งน่าจะถูกกว่า
สวัสดีปลาย มีใครมาบ้างหรือยัง
เด็กหญิงทักทายเพื่อนสาวอย่างสนิทสนม พร้อมกับมองหาเพื่อนคนอื่นๆที่น่าจะทยอยกันมาบ้างแล้ว
มีบ้างแหละ แต่ก็ยังไม่เยอะ ที่เห็นๆอยู่ก็มี เต๋า ฟ้า กาน ปลา ปุ๊ก แค่นี้แหละ แต่ตอนนี้ก็หายไปไหนกันแล้วก็ไม่รู้เหมือนกันนะ เมื่อกี้โทรไปหาฝ้าย ฝ้ายบอกว่ายังไม่ถึงครึ่งทางเลย ไปหาอะไรกินก่อนเหอะ หิวจะแย่
ไม่รอก่อนล่ะ เดี๋ยวก็คงถึงหรอกน่า
เบลล์กินมาแล้วใช่ไหม
อืม กินมาจากบ้านแล้ว ทำไมเหรอ
ก็สบายตัวแล้วไง ตัวเองกินมาแล้วอ่ะ แต่เรายังไม่ได้กินนี่ ไปนั่งเป็นเพื่อนๆหน่อย
ไปกินไหนล่ะ นอกโรงเรียนเหรอ
ใช่ ร้านก๋วยเตี๋ยว เร็วๆดิ เดี๋ยวก็คนเยอะ ไม่อยากรอนานนะ เดี๋ยวเราหิว
เบลล์มองเพื่อนด้วยความขบขำ แล้วก็พากันเดินไปร้านก๋วยเตี๋ยว ร้านที่พวกเธอไปทานกันอยู่บ่อยๆ จะเรียกว่าเป็นร้านประจำเลยก็ได้ พวกเธอมักนั่งคุยกันถึงเรื่องสัพเพเหระทั่วๆไป และนั่งนินทาคนเดินผ่านไปผ่านมา ซึ่งทุกๆคนเลยก็ว่าได้ ที่ตกเป็นขี้ปากของพวกเธอ
มาได้สักทีนะฝ้าย วันหลังก็มาตอนเขาเลิกเรียนกันเลยนะ
ก็บ้านเราอยู่ไกลอ่ะ ช้านิดช้าหน่อยเป็นอะไรไปล่ะ
ความจริงมันก็ไม่เป็นอะไรหรอก ถ้าไอ้เบลล์จะมานั่งเพื่อนๆแบบไม่บ่น
แหม ปลายเบลล์ส่งเสียงออกมาแบบคัดค้าน แล้วก็สะบัดหน้ามองไปทางอื่น เรียกว่าหมั่นใส้จากปลายได้เป็นอย่างดี จนปลายอดที่จะแหย่ไม่ได้
ทีหลังก็อย่ากินมาก่อนดิ เนอะฝ้ายเนอะพูดพรากหันไปพยักพเยิดกับฝ้าย ฝ้ายได้แต่หัวเราะด้วยความชอบใจ แล้วหันไปสั่งอาหารสำหรับตัวเองบ้าง
นี่ๆ เบลล์ อันนี้ทำยังไงอ่ะ ทำให้หน่อยดิ
ทำเองสิ ง่ายจะตาย
โหหหห มันขี้เกียจอ่ะ ทำให้หน่อย
แล้วถ้าสอบไม่ได้ล่ะ ตอนสอบไม่มีใครมานั่งทำให้นะ
เอ้า ก็เบลล์นั่งข้างๆอ่ะ กลัวอะไรปลายหัวเราะเสียงใส เพราะถูกใจคำพูดตัวเอง ซึ่งคนเป็นเพื่อนก็ได้แต่อ่อนอกอ่อนใจ สิ่งที่หล่อนเป็นห่วงไม่ใช่เป็นกลัวว่าปลายจะทำข้อสอบไม่ได้ เพียงแต่หล่อนกลัวว่า เพื่อนจะเลิกนิสัยขี้เกียจได้หรือเปล่า เพราะปีนี้คงเป็นปีสุดท้ายที่เราจะเจอกัน ปีหน้าทุกคนก็ต้องเตรียมตัวเอ็นทรานซ์ ถ้าปลายไม่เลิกนิสัยขี้เกียจ ปลายจะอยู่กับคนอื่นๆได้ยังไง
ปลายมานั่งทำเองดีกว่า เดี๋ยวเราสอน
ทำให้หน่อยไม่ได้เหรอ
ไม่เบลล์พูดพลางสะบัดหน้าจนผมพลิ้วไหวไปตามแรง
งั้นเอาไว้ก่อนดีกว่า ขี้เกียจปลายตั้งท่าจะลุกเดิน แต่ถูกเบลล์ดึงไว้ออก
ไม่ได้ มานั่งเร็วๆ
อะไรไม่ได้
ก็เดี๋ยวก่อนไม่ได้ มานั่งทำให้เสร็จๆดิ กลับบ้านไป เรารู้ว่าปลายก็ไม่ทำหรอก ถ้าปลายไม่มานั่งทำ งานอื่นๆเราก็จะไม่ช่วยทำแล้วนะ ไม่ว่าจะสังคม อังกฤษ ภาษาไทย ทุกอย่างงด ปลายต้องทำคนเดียว
โห ทำไหมใจร้ายจังอ่ะ ทำก็ได้ปลายทำท่ากระฟัดกะเพียด แต่ก็ยอมนั่งลง และเอางานที่ค้างอยู่ขึ้นมาทำตามที่เบลล์บอก
อ๊ะๆ ทำไมไอ้ปลายขยันจังว่ะวันนี้ พรุ่งนี้จะตื่นสายเหรอ
ทำไหมต้องตื่นเช้าอ่ะ ถึงจะขี้เกียจปลายผละออกมากองหนังสือที่ทำ มองไปผู้ที่เดินมาใหม่
อ้าวก็ถ้าขี้เกียจ การบ้านก็จะไม่เสร็จ แล้วปลายก็จะรีบมาโรงเรียนแต่เช้ามาลอกการบ้านไงคนมาเยือนคนใหม่ พูดแหย่คนที่นั่งทำงานอย่างตั้งอกตั้งใจ
อ้าวเฮ้ย ฝ้าย มาถึงก็หาเรื่องโดนต่อยเลยเหรอ อย่าเอาเราไปเปรียบกับแก้วดิคนที่เดินมากับฝ้ายอีกคนถึงกับหน้าเหวอ เพราะตนยังไม่ทันได้ทำอะไร กลับโดนหางเลขซะอย่างงั้น
คนในกลุ่มพากันหัวเราะชอบใจกับสิ่งที่ปลายพูด และความจริงก็เป็นแบบนั้นด้วย จึงไม่มีใครคิดจะค้านความคิดของปลายแต่อย่างใด
เด็กหญิงทั้งสี่คนหนังอ่านหนังสือสอบ แต่ก็เปล่าตั้งอกตั้งใจแต่อย่างใด อ่านไปก็พูดเล่นกันไป และไม่ถึง 10 นาทีต่อมา เสียงกริ่งก็ดัง เพื่อเตือนให้นักเรียนเข้าห้องสอบ ไปทำข้อสอบวิชาแรกของวันที่หนึ่งของการสอบ
อาจารย์คิดยังไงว่ะเนี่ย เอาวิชาเลขมาประเดิมเลยแก้วหันมาบ่นกับฝ้าย
ถามอาจารย์ดิฝ้ายไม่เว้นที่จะแหย่แก้ว
เพราะว่าอาจารย์เป็นคนให้ทำอ่ะนะ ไม่ใช่เราจ๊ะ แก้วฝ้ายแลบลิ้นใส่แก้ว แล้วหันหน้าหนีมาอีกทาง เพื่อหลบเลี่ยงการต่อปากต่อคำของเพื่อนหญิง
อริยากับสุนิสาจะไม่ทำข้อสอบกันใช่ไหม
เด็กทั้งสองหันไปมองอาจารย์ พลางหัวเราะแห้งๆเป็นการประจบ อาจารย์ส่ายหน้าและเดินไปนำข้อสอบมาแจกเด็กๆ เป็นการยุติเสียงต่างๆได้เป็นอย่างดี
เฮ้ยๆ ทำข้อสอบกันได้ป่ะ
ฝีมือระดับไหนแล้ว จะทำไม่ได้อ่ะปลายยืดตัวตรง เชิดหน้าขึ้น สร้างความหมั่นใส้ให้เกิดกับทุกคนในกลุ่มได้เป็นอย่างดี
อืมๆ ปลายเก่งเนอะ คอยาวดีเบลล์ซึงเป็นคนที่เงียบที่สุดในกลุ่มอดที่จะล้อเล่นไม่ได้
ฝ้ายอ่ะคนที่โดนรุมไก้แต่บ่นงึมงำไปเรื่อยๆแบบไม่จริงจังนัก
นี่ๆพรุ่งนี้ใครจะมางานเลี้ยงอำลาบ้างอ่ะ
มากันทุกคนแหละฝ้าย จะจากกันทั้งทีจะใจร้ายไม่มาเลยหรือไงแก้วเอ็ดฝ้ายเบาๆ หรืออีกนัยหนึ่งก็เพื่อเรียกกำลังใจให้อยู่กับตัวเอง
เพื่อนๆในกลุ่มส่งยิ้มให้ ไม่มีใครพูดอะไรอีก นอกจากการกุมมือของกันและกัน ให้ความอบอุ่นถ่ายทอดจากมือ หวังว่ามันจะบอกความรู้สึกที่มีให้กันได้
วันเวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน
อยากให้มันหยุดเดินไม่อยากให้ถึงวันนี้เลย
วันที่เราต้องเอ่ยคำร่ำลา
มีแต่รอยยิ้มและน้ำตาเมื่อนึกถึงวันเก่าๆ
เมื่อตอนนั้น เราหัวเราะกันแค่ไหน
แต่ตอนนี้ ได้แต่เสียใจแค่นั้น
ไม่มีแล้ว คนที่คอยเป็นห่วงกัน
คนที่เราคุ้นเคย พรุ่งนี้ไม่เจออีกแล้ว
ต่อจากนี้ ก็คงต้องไกลห่าง
แต่ไม่มีทางที่มิตรภาพจะห่างไกล
ก็ในเมื่อวันเวลาดีดี แม้นานเพียงใด
เก็บเอาไว้ในใจ เรายังเป็นเพื่อนแท้ตลอดไป
มองตากัน ก็ยิ่งอัดอั้นใจ ยิ่งจับมือเธอไว้
ไม่อยากจะปล่อยไปไหนเลย
ใจมันยังอยากให้เราเหมือนเคย
ไม่อยากให้มีพรุ่งนี้เลย ไม่รู้ต้องทำยังไง
เรายังเป็นเพื่อนแท้ตลอดไป
(เพื่อนแท้ตลอดไป By B-Mix &Girly Berry)
จากวันผ่านเลยไปกลายเป็นเดือน เป็นเวลา 3 เดือนแล้วที่เราไม่ได้มานั่งหัวเราะกันเหมือนเมื่อครั้งเก่าๆที่ผ่านมา อาจจะมีโทรศัพท์ถามสารทุกข์สุขดิบกันบ้าง แต่ก็เทียบไม่ได้เลย กับการได้เห็นกับตาตัวเองว่าเพื่อนยังสบายดี แม่ว่ามันจะเป็นช่วงเวลาที่สั้นแค่ไหนก็ตาม ตอนนี้เธอทำอะไรไรอยู่นะ จะรู้บ้างไหมว่าเพื่อนที่เคยร่วมดำเนินชีวิตมานานนับ 6 ปี กำลังคิดถึงพวกเธอ เธอจะเหงาเหมือนฉันไหม เพื่อนใหม่ของเธอจะเป็นห่วงเธอเท่ากับที่เราเป็นห่วงไหม เส้นทางของเราถูกตัดออกมาเป็น 4 เส้น เราเลือกเดินคนละเส้น เพราะเราเป็นคนมีฝัน เราต้องการไปตามฝันของตัวเรา แต่กระนั้นเลย เราก็ยังมานั่งมองทางเดิมที่เราเคยทำอะไรต่างๆร่วมกัน อดีตทำให้เรามีความสุขได้จริงๆแต่ก็กลับกันมันก็ทำให้เราเจ็บปวดได้ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน
TO..เพื่อนๆที่รัก
เรามาถึงที่เชียงใหม่เมื่อวานนี้ อากาศที่นี้หนาวมากๆเลย ที่กรุงเทพเป็นยังไงบ้าง คงสบายกันดีใช่ไหม เหตุที่เราเขียนเป็นจดหมายและขอให้เพื่อนเขียนถึงเราด้วยจดหมายเหมือนกันเพราะ เวลาที่เราคิดถึงเวลาและเดินทางที่เราเคยร่วมกันทำ เราจะได้หยิบมันมาอ่าน เป็นที่ระลึกไง เมื่อยมือหน่อยนะ แต่เราว่ามันคุ้มค่า เหมือนหนัง the litter ไง เราเป็นนางเอกนะ เพื่อนๆก็แบ่งเป็นพระเอกล่ะกัน
เราบ่นมาตั้งเยอะแล้ว ขอตัวไปจัดข้าวของก่อนนะ แล้วเราจะเขียนจดหมายไปหาใหม่ แต่อย่าให้เราเขียนไปฝ่ายเดียวล่ะ รักเพื่อนๆนะ บะบายจ๊ะ
From.ปลาย
3 สิงหาคม 2549 19:22 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
ต้นหญ้าที่มีน้ำเกาะอยู่บนยอด ซึ่งเกิดจากการตกลงมาของสายฝนเมื่อยามเย็น ส่งผลให้อากาศเย็นสบาย ฉันยืนดูยอดหญ้าที่โอนอ่อนไปตามแรงลมที่พัดมาปะทะเอื่อยๆ ผ้าปูพื้น กำลังถูกจัดให้มันทำหน้าที่ของมัน ฉันมองดูชายหนุ่มที่ลงมือจัดมันเอง ชายหนุ่มคนที่ไม่เคยยอมอยู่ห่างกับฉันถ้าไม่จำเป็น คนที่มอบสิ่งที่ดีที่สุด คนที่ไม่เคยลืมทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน เขาเป็นพี่ชายที่แสนดีที่สุด... พ่อและแม่ของเราเสียไปตั้งแต่ 5 ปีที่แล้ว หน้าที่ดูแลฉันจึงเป็นของพี่ พี่เรียนจบและหางานทำเพื่อส่งฉันอีกคนเรียนให้จบ พี่ทำงานหนักมากในช่วงแรก ฉันเฝ้ารอพี่ชายทุกวัน จนกว่าพี่จะกลับมาจากที่ทำงาน บางที่ก็กลัว กลัวที่จะอยู่คนเดียว กลัวจนร้องไห้หลับไป แล้วพี่ก็ต้องเหนื่อยอุ้มฉันขึ้นไปนอนบนห้องอีก แต่มาวันนี้ การทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อยของพี่ ไม่ได้เปล่าประโยชน์เลย ฉันกำลังเรียนจบ กำลังมาช่วยพี่ทำงาน พี่จะได้หายเหนื่อยสักที
พี่แพน แพทจะเรียนจบแล้วนะ
เหรอจ๊ะ อยากได้อะไรเป็นรางวัลหรือเปล่าล่ะ
ไม่หรอกค่ะแค่พี่แพนพาแพทมานั่งมองพระจันทร์แบบนี้บ่อยๆก็พอ ได้ไหมค่ะ?
ได้ซิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ
ฉันส่งยิ้มบาง ๆ ไปให้พี่แพน แล้วหันหน้าไปมองพระจันทร์ ที่ทอแสงเหลืองนวล สะท้อนเป็นภาพจันทร์อีกดวงบนพื้นน้ำ
สวยจังนะค่ะพี่แพน
จ๊ะ สวย สวยเหมือนน้องสาวพี่ไง
พี่แพนเอื้อมมือมาโยกหัวฉันเบา ฉันย่นจมูกใส่พี่แพนไปทีหนึ่ง แล้วดึงข้อมือพี่แพนมาข้าง ๆ สระน้ำ ที่มีพระจันทร์ลอยอยู่
พี่แพนอยากได้พระจันทร์ไหมค่ะ
พี่แพนยิ้มให้ฉันแทนคำตอบ ฉันใช้มือสองมือซ้อนน้ำที่ยังมีเงาของพระจันทร์อยู่
เอามือมาซิค่ะพี่แพน
พี่แพนนำมือมารองน้ำที่ไหลมาจากมือของฉัน น้ำค่อย ๆ ไหลผ่านมือพี่แพนเรื่อย ๆ จนในมือพี่แพนไม่เหลือน้ำอีกแล้ว
นั้น ๆ พี่แพนทิ้งพระจันทร์ที่แพทให้ได้ไงค่ะ
งั้นเดี๋ยวพี่เอาพระจันทร์มาให้แพทบ้างนะ รักษาดี ๆ นะ
ฉันกับพี่แพนเล่นถ่ายน้ำกันอย่างนี้บ่อย ๆ คนอื่นอาจจะมองว่า ทำเป็นเล่นแบบเด็ก ๆ ไปได้ หรือเล่นอะไรไร้สาระ ฉันขอบอกได้คำเดียวค่ะ ว่าฉันไม่สน คนอื่นมองยังไงไม่สำคัญ มันสำคัญตรงที่ฉันและพี่แพนมีความสุขต่างหาก
พี่แพนค่ะ ทางนี้ค่ะ
ฉันส่งเสียงเรียกพี่แพน ที่กำลังมองหาฉันอยู่ เพราะตอนนี้คนเยอะมาก ไม่ว่าจะเป็นตัวนักศึกษาเอง หรือญาติ ๆ ที่พากันมาร่วมแสดงความยินดี
หาตั้งนาน นี่จ๊ะรางวัลสำหรับคนเก่ง
ขอบคุณค่ะพี่แพน
พี่แพนยื่นช่อดอกไม้มาให้ฉัน ช่อดอกไม้ดอกนี้มันช่างมีความหมายกับฉันเหลือเกิน ฉันได้รับมันในงานของการประสบความสำเร็จในเรื่องการเรียนของฉัน ทั้งที่พี่แพนงานยุ่งแท้ ๆ กลับอุตสาห์มางานรับปริญญาของฉัน ฉันเดินเข้าไปกอดพี่แพนแล้วร้องไห้
คนดีเป็นอะไรครับ ร้องไห้ทำไมกัน
พี่แพนค่ะ แพทรักพี่ค่ะ
จ๊ะ พี่รู้แล้ว พี่ก็รักเราเหมือนกัน อย่าร้องไห้ซิ เดี๋ยวไม่สวยกันพอดี
ค่ะ
ฉันเช็ดน้ำตาออกอย่างว่าง่าย เพราะรู้ว่าพี่แพนมีเรื่องให้เหนื่อยใจมากพออยู่แล้ว ไม่จำเป็นที่ฉันจะต้องหาเรื่อง ไปให้พี่แพนหนักใจอีก
วันนี้เป็นวันที่พี่แพนกับฉันมาเลี้ยงฉลองกัน มีทั้งเพื่อนพี่แพนและเพื่อนฉัน มีการดื่มเบียร์กันนิดหน่อย ตามภาษาคนโต ส่วนเด็กเล็กก็กินน้ำอัดลมตามเรื่องตามราว
น้องแพท ลองดูหน่อยไหม แค่มึน ๆ ไม่ถึงกับเมาหรอก
จะดีเหรอค่ะ เดี๋ยวพี่แพนว่าเอา
ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ เดี๋ยวพี่บอกไอ้แพนให้
พี่บอยยื่นแก้วในมือที่ถืออยู่มาให้ฉัน มันคือไวท์ที่ผสมแองกอฮอร์หน่อย ๆ แต่คนที่ไม่เคยดื่มแบบฉัน พอกินเข้าไปแล้ว อย่าให้บอกว่าสภาพเป็นยังไง
แพท!!!!!
ครายเรียกอ่ะ
แพทดื่มเหล้าเหรอ ใครใช้ให้กิน
อย่าเสียงดางงงดิ พี่แพน
แพทพูดไม่รู้เรื่องแล้วนะ กลับบ้านเร็ว
ยางม่ายเมา พี่แพนกลับก่อนก็ได้
แพท พี่บอกให้เธอกลับเดี๋ยวนี้
ทำไมต้องเสียงดังด้วยล่ะ
หายเมาเป็นปลิดทิ้งเลยค่ะ ฉันไม่เคยโดนพี่แพนว่าแล้วเสียงดังแบบนี้เลย คงเป็นเพราะฉันไม่เคยออกนอกลู่นอกทางมั่ง ตอนนั้นก็รู้นะว่าผิด แต่เพราะโดนว่า เลยพาลไม่ยอมเชื่อฟัง ฉันวิ่งออกมาข้างนอกด้วยความน้อยใจเลยวิ่งไม่ลืมหูลืมตา มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มีแสงไฟจากรถยนต์คันหนึ่งส่องเข้ามา และเสียงสุดท้ายก็คือเสียงก็พี่แพนที่เรียกชื่อฉัน
ที่นี่ที่ไหนกัน โรงพยาบาลเหรอ ฉันเป็นอะไรไปฉันมาอยู่นี้ได้อย่างไร มีคำถามมากมายเต็มไปหมด ฉันหันไปมองคนข้าง ๆ แล้วเห็นเพื่อนของฉันนั่งหลับอยู่
จ๋า ๆ
จ๋าตื่นขึ้นมาขยี้ตา และเหมือนจ๋าจะนึกอะไรออกแล้วโผเข้ากอดฉัน ร้องไห้ แต่ปากก็บอกว่า
แพท ทำใจดี ๆ ไว้นะ
ทำไม อะไรเหรอจ๋า
พี่แพน แพท พี่แพน....
พี่แพนอะไรเหรอ เขาโกรธมากเลยเหรอ
เปล่าแพท แต่พี่แพนเขา....จะไปแล้ว
ไปไหน พี่แพนจะไปไหน
พี่แพนเขาพลักแพทออกไป แล้วตัวเขาโดนรถชน หมอบอกว่าให้รีบไปดูใจ
จ๋าพูดอะไรอีกไม่รู้ แล้วกอดฉันไว้ แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้ยินอะไรแล้ว ฉันเดินไปดูพี่แพนในห้องฉุกเฉิน มีสายอะไรโยงเต็มไปหมดก็ไม่รู้ พี่แพนตอนนี้ดูไม่สดใสเลย
พี่แพนค่ะ แพทอยู่นี้แล้วค่ะ
ฉันจับมือพี่แพนเอาไว้ พี่แพนค่อยลืมตาขึ้นมา และจับเครื่องช่วยหายใจออก
แพท...อยู่คนเดียว...ได้...ใช่ไหม
พี่แพนค่ะ แพทขอโทษ แพทผิดเอง แพทได้น่าดื้อกับพี่เลย แพทขอโทษ ขอโทษจริง ๆ ค่ะ พี่แพนอย่าไปจากแพทนะค่ะ
พี่ก็...ไม่อยากไป...แต่ต้องไป...ดู...แลตัวเอง...นะจ๊ะ
พี่แพนไม่รักแพทแล้วเหรอค่ะ แพทรักพี่นะ พี่อยู่กับแพทนะ
พี่...ก็รัก...แพท...เหมือนกัน
พี่แพนยิ้นให้ฉัน ใช้มืออีกข้างหนึ่งที่ฉันไม่ได้จำไว้รูปหัวฉัน ฉันจับมือพี่แพนไว้แน่น ไม่อยากให้พี่แพนจากไป ฉันยังไม่ได้คิดเลยว่า ถ้าไม่มีพี่แพน ชีวิตฉันจะเป็นยัง
จับมือเราไว้ให้นานเมื่อเราต่างต้องไกล
เก็บอุ่นไอนี้ให้นานสักหน่อย
หนึ่งคนไกลเหลือใจหนึ่งที่ยังอยู่เฝ้าคอย ยังรักยังห่วงอยู่ตรงนี้
สบตาเราไว้ให้นานให้บางอย่างพูดกัน
หมื่นถ้อยคำขอเวลาแค่นาที จะจดจำทุกเรื่องราวความรู้สึกที่มี วันที่ดี ๆ จะกลับมา
ต้องปล่อยมือแล้วใช่ไหมถึงเวลาเราต้องไกล ก็ใจมันหายเมื่อเห็นเธอต้องไป...
(สัญญา Girly Berry)
มือที่จับหัวฉันตกลู่ลงมา ตอนนั้นฉันถึงเข้าใจคำว่าใจจะขาดได้ดี ความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายได้ เป็นแบบนี้นี่เอง
พระจันทร์สวยนะค่ะพี่แพน อยากให้พี่ตื่นมาเห็นจัง พี่แพนอยากได้พระจันทร์ไหมค่ะ เดี๋ยวแพทจะเอามาให้ ดึกมากแล้วนะค่ะ พี่แพนหลับอยู่แน่เลย หนาวไหมค่ะ แล้วเหงาล่ะ เหงาไหม บอกแพทนะค่ะ เดี๋ยวแพทจะอยู่เป็นเพื่อน
ฉันเฝ้าเวียนมาหาพี่แพนทุกวัน เอาดอกไว้มาให้ เอาเพลงมาเปิดให้ พี่แพนเป็นคนชอบฟังเพลง ฉันอยากจะให้พี่แพนมีความสุข ฉันเงยหน้ามองท้องฟ้าที่ตอนนี้มีดาวเปล่งแสงอยู่เต็มไปหมด พยายามห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลมา พี่แพนเคยบอกว่าถ้าจะร้องไห้ ให้เงยหน้ามองฟ้า เพราะพี่แพนจะอยู่ข้างบน เป็นคนเช็ดน้ำตาให้ ตอนนี้ไม่มีพี่แพนอยู่ข้าง ๆ กายแล้ว แต่ก็แปลกนะค่ะ ที่ฉันยังคงอุ่นใจเสมอเวลามองพระจันทร์ พี่แพนกำลังมอง และยิ้มมาให้ฉันแน่เลย ขอบคุณนะค่ะพี่ชาย พี่แพนเป็นพี่ที่ดีที่สุดสำหรับแพทค่ะ แพทรักพี่ หลับให้สบายนะค่ะ
อ้างอิงมาจากกลอนของคุณ แดนไกล ไรบีเรีย
เรื่องเล่าจากเด็กชายคนหนึ่ง ^-^ รื้อฟื้นความหลัง
ท้องฟ้าที่ยังดูสวย...ก้อนเมฆที่ดูสวยงามเป็นปุยนุ่มดุจดั่งสำลี
ดูเมฆสีเทาหม่นก้อนนั้นสิ....?
เมฆก้อนที่กำลังเคลื่อนตัวผ่านพระจันทร์
ดูสิ !!! พระจันทร์ช่างสวยเหลือเกิน
ฉันอยากได้พระจันทร์นั้นมาครองเหลือเกิน
แต่ถึงกระนั้น......
ฉันก็ยังไม่สามารถเอื้อมมือคว้าจันทร์เจ้าดวงน้อย ๆ ได้สักที
...พี่ชายของฉันนั่งอยู่ข้าง ๆ
ยิ้มเบา ๆ อย่างเอ็นดูฉัน
อุ้มฉัน..ขึ้นเหนือไหล่
......แต่ฉันยังคงจ้องมองดูดวงจันทร์นั้นไว้
ตราบเท่าที่ฉันยังได้เอน....
...และพักพิงอยู่ในอ้อมอกของพี่ชายของฉัน
บัดนี้...?
ฉันโตพอแล้ว..
แต่ฉันรู้ว่า..พี่ชายของฉันยังคงเฝ้ามองฉันอยู่
เหมือนดังที่ฉันเฝ้ามองดวงจันทร์ดวงนั้น
พี่ชายของฉันคงยิ้มให้ฉัน
เหมือนที่ฉันกำลังยิ้มให้กับดวงจันทร์
และบอกกับดวงจันทร์น้อย ๆ ว่า
"พี่ชายที่แสนดีของฉัน"
ตอนนี้....
ฉันไม่มีพี่ชายอยู่เคียงข้าง
...ไม่มีพี่ชายที่คอยอุ้มฉัน
...ยิ้มให้ฉัน
...เล่นกับฉัน
และไม่มีคนคอยจูงมือฉัน
ฉันยังนึกถึงภาพในอดีต
ที่ไหลผุดออกมาจากใจของฉัน
...ช่วงเวลาที่เราสองพี่น้องเดินเคียงกัน
พี่ชายจูงมือฉันไป
พร้อมกับมองท้องฟ้า....ท้องฟ้าที่กว้างใหญ่
และไกลเกินเอื้อม
เวลานี้....
ฉันเชื่อว่า...พี่ชายของฉันยังคงมองดูฉันอยู่บนท้องฟ้า
ดังนั้น...ยามที่ฉันแหงนมองท้องฟ้านี้
จึงทำให้ฉันรู้สึกว่า
ฉันกับพี่ชายของฉัน...เรายังอยู่เคียงข้างกัน
..........ตลอดไป.............
28 กรกฎาคม 2549 22:13 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
นิยามของคำว่าเพื่อนของคุณคืออะไรครับ ไม่รู้ว่าเพื่อคุณจะเหมือนเพื่อนผมหรือเปล่านะ เพื่อนผมคนนี้เธอชื่อ ดาหลา เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดก็ว่าได้ เธอมักจะอยู่ข้าง ๆ ผมเสมอ เวลาที่ผมเคว้งคว้าง และด้วยเหตุนี้แหละครับที่ทำให้ผมมองข้ามเธอไป จนเมื่อวันหนึ่ง วันที่เธอเดินจากผมไป ด้วยไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีน้ำตา ไม่มีแม้แต่คำล่ำลา ผมถึงได้รู้ว่าเธอ คือคนสำคัญของผม คนที่มีความหมายต่อชีวิตผม ผมรักเธอ.....
ไม่เป็นไรหรอกน่า.......โก้ รอให้มินท์เขาอารมณ์ดีก่อน ค่อยตามไปง้อก็ได้ ตอนนี้ใกล้สอบแล้ว โก้ต้องอ่านหนังสือบ้างนะ เดี๋ยวสอบไม่ได้จะแย่เข้าไปใหญ่
เป็นเวลานานเท่าไรแล้วไม่รู้ ที่ดาหลานั่งปลอบใจผม ทั้งที่เธอก็รู้ว่ามันไม่ทำให้ผมดีขึ้นเลย
แต่เรากลัวว่ามินท์เขาจะโกรธ แล้วไม่ยอมพูดกับเราอีกเลย ดาหลาก็รู้ว่ามินท์เป็นคนยังไง
ความจริงผมแค่อยากให้เธอหยุดพูดซะ เพราะมันยิ่งตอกย้ำผม
จนผมไปตามง้อมินท์สำเร็จ ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันนะครับว่าทำไม มินท์ถึงยอมหายโกธรผมง่ายๆแบบนี้ ทั้งที่มินท์เป็นเด็กหัวดื้อ ใครจะเตือนยังไงก็ไม่ฟัง อย่างนี้แหละครับเด็กที่ถูกเลี้ยงมาแบบโดนตามใจ
ดาหลารู้ไหมว่าเราง้อมินท์อยู่แป๊บเดียวเอง มินท์เขากลับมาบอกว่าเขาผิดเองที่เอาแต่ใจเกินไป
ผมเห็นดาหลาอึ้งๆเหมือนกันแต่เธอก็แค่พูดว่า
อืม สงสัยมินท์คงไม่อยากเลิกกับโก้นะ ถึงยอมอ่อนข้อให้ ปกติมินท์เขาไม่ยอมใครง่าย ๆ หรอก
เราก็ขอให้เป็นแบบนั้น เรารักมินท์มากเลยนะดาหลา เราคงจะอยู่ไม่ได้ถ้ามินท์จากเราไป เราอยากมีเขาไปตลอดชีวิต
มินท์เป็นเหมือนเจ้าหญิงของผมเลยนะครับ เด็กหญิงผมดำ นัยต์ตาสีนิล คนนั้น โตขึ้นมาความสวยของเธอไม่ได้เปลี่ยนไปเลย ผมรู้จักกับมินท์มาตั้งแต่เด็ก เราเคยสัญญากันด้วยนะครับ ว่าถ้าเราโตขึ้น เราจะแต่งงานกัน ตลกนี้นะครับ แต่ผมนะซิครับฝั่งใจมาตลอด
จนเมื่อวันหนึ่ง ผมก็รู้ว่าความจริงว่า มินท์ทรยศผม!!! เธอมีคนใหม่เข้ามาในชีวิต คนๆนั้นจะเป็นใครล่ะครับ เพื่อผมเอง เข้าข่าย ชายโฉด หญิงชั่ว ผมขอเลิกกับมินท์เลยครับ ผมเห็นมินท์ร้องไห้ เหมือนความรักของผมกับมินท์จะจบด้วยดีนะครับ แต่ใช่ว่าผมจะไม่เจ็บ ผมเจ็บมาก ผมไม่ใช่คนที่อ่อนแอ แต่คราวนี้ น้ำตาของลูกผู้ชาย ไหลมาจากไหนมากมายก็ไม่รู้ อยากที่บอกแหละครับ ผมไม่ใช่คนอ่อนแอ ไม่ใครจะเห็นน้ำตาของผมแน่นอน แต่ถึงยังไง ผมก็ยังต้องการคนที่จะมานั่งเป็นเพื่อน ๆ เวลานี้ เธอคนเดียวที่ผมต้องการ
ผมโทรหาดาหลาตั้งแต่เช้า รู้ทั้งรู้ว่าเธอคงยังไม่ตื่น แต่ผมต้องการคนมาอยู่เป็นเพื่อน จะพูดไปผมก็เห็นแก่ตัวนะครับ ไม่ค่อยเห็นความสำคัญของเธอหรอก เวลาที่ตัวเองมีความสุข
ฮาโหล มีอะไรเหรอโก้...โทรมาแต่เช้าเชี่ยว
เราเลิกกับมินท์แล้วดาหลา
ผมพูดออกไปทั้นที ที่รู้ว่าดาหลารับสายแล้ว พยายามมากเลยนะครับที่จะไม่ให้เธอรู้ ว่าผมกำลังร้องไห้อยู่ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แค่ได้ยินเสียงของดาหลา ผมก็อยากระบายเรื่องที่ผมเจอมาให้เธอฟัง
ดาหลามาหาเราที่บ้านได้ไหม นะมาหาเราหน่อย
ได้ โก้รอดาหลาแป๊บหนึ่งนะ ดาหลาขอเวลาครึ่งชั่วโมง
ผมรู้สึกได้ว่าเธอคงใช้เวลาไม่เกินครึ่งชั่วโมงแน่ ๆ ผมนั่งรอการมาถึงของดาหลา จนเมื่อได้ยินเสียงออดดังขึ้น ผมก็รีบไปเปิดประตูทันที เพราะผมรู้อยู่แล้วว่าเป็นการมาเยือนของใคร แต่ผิดครับ คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ คืนคน ๆ เดียวกันกับที่ทำให้ผมเสียน้ำตา
สวัสดีค่ะ พี่โก้
มินท์มาได้ยังไงครับ มีธุระอะไรหรือเปล่า
เดี๋ยวนี้ มินท์ต้องมีธุระหรือค่ะ ถึงจะมาหาโก้ได้
ครับ ผมไม่เห็นว่ามันจะมีความสำคัญอะไร ที่มินท์จะมาที่นี่อีก
เรายังเป็นเพื่อกันไม่ได้หรือค่ะ มินท์ว่าเราจบกันด้วยดีไม่ใช่หรือ
ผมไม่ได้อะไร และไม่เปิดประตูให้มินท์เข้ามาด้วย จริงอยู่นะครับ ว่าเราจบกันด้วยดี แต่ก็ใช่ว่าผมจะไม่เจ็บ ผมยืนอยู่ตรงนั้น จนไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของมินท์แล้ว น้ำตาของผมไหลมาอีกรอบ แต่ครั้งนี้ผมรับมือกับมันได้ไม่ยาก เพราะผมรู้สึกชามาก จนไม่ค่อยรู้สึกอะไรแล้ว ผมสูดหายใจเพื่อเรียกสติให้กลับคืนมา จนผมหันหลังกลับไปในบ้าน เสียงออดครั้งที่สองก็ดังขึ้นอีก ผมหวังว่ามินท์คงไม่กลับมาใหม่ เพื่อไม่ให้มันค้างคาใจนาน ผมก็เปิดประตูเจอกับคนที่ผมอยากเจอมากที่สุด ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม่ ถึงอยากเจอดาหลามากขนาดนี้
เกิดอะไรขึ้นเล่าให้เราฟังได้ไหม
เราจับได้ว่ามินท์มีคนอื่น คนอื่นที่ว่าคือเพื่อนเรา เขาสองคนหลอกเรา เขาเห็นเราเป็นอะไรเหรอดาหลา เขาเห็นความรู้สึกของเราเป็นของเล่นเหรอดาหลา
ผมรู้สึกว่าดวงตาของตัวเองร้านผ่าว ภาพข้างหน้ามัวจนมองอะไรแทบไม่เห็น ดาหลากอดผมไว้ในอ้อมกอด มันเป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นมากครับ ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้แปลว่าอะไร แต่ผมที่ความสุขมากที่เราได้อยู่กันแบบนี้
ผมกับดาหลาเราตกลงเป็นแฟนกัน 3 เดือนแล้วที่เราอยู่ด้วยกันแบบนี้ แต่ตลอดเวลามินท์ก็ยังเข้ามาวุ่นวายกับชีวิตของเราอยู่ จนวันหนึ่งวันที่มินท์เลิกกับแฟนใหม่ วันที่เขากลับมาหาผม ผมบอกเลิกกับดาหลา เพราะผมคิดว่าผมไม่ได้รักเธอ และเธอก็ไม่ได้รักผม เราไม่เคยบอกว่ารักกันเลย ไม่เคยแม้แต่เหตุที่คบกัน และหลังจากนั้น ผมก็ไม่ค่อยได้เจอกับดาหลา หรือจะเรียกให้ถูกก็คือ ผมไม่ได้เจอกับดาหลาอีกเลย นับตั้งแต่วันนั้น แต่อยู่ ๆ ดาหลาก็โทรมา
โก้ เรามีเรื่องจะคุยด้วย
ตอนอื่นได้ไหมดาหลา ตอนนี้เรายังไม่ว่าง เรานัดมินท์ไว้ เดี๋ยวมินท์จะรอนาน
แป๊บเดียวเองนะโก้ เรามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย
สำคัญมากเลยเหรอ
อืมสำคัญ แต่ก็ชั่งเถอะ โก้ไม่ต้องมาแล้วก็ได้
ผมนัดกับมินท์ไว้ว่าจะไปดูหนังด้วยกัน จึงต้องปฏิเสธดาหลาไป แต่ในใจก็ยังสงสัยว่าดาหลามีเรื่องอะไร กะว่าจะโทรกลับไปทีหลัง
แพท ๆ เห็นดาหลาไหม ไปไหนของเขาก็ไม่รู้
จะอยากรู้ไปทำไมล่ะ โก้... มันไม่สำคัญอะไรกับนายมากหรอก
แพทพูดเรื่องอะไร เราไม่เข้าใจ
ทำไมนะสายตาแพทที่มองผมกลับมา มันถึงได้ดูเย้ยหยัดอย่างนั้นก็ไม่รู้
นายไม่รู้จริง ๆ เหรอ ว่าดาหลาเขาจะไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นวันนี้แล้ว นายไม่เคยสนใจเพื่อนเรา แล้วมาขอเพื่อเราเป็นแฟนทำไม
ดาหลาชอบเราเหรอ
ฮึ...ดาหลาเขาไม่ได้ชอบนาย แต่เขารักนาย รักมาก รักมานานแล้ว นายไม่ได้ใส่ใจเลยว่า ดาหลาจะรู้สึกอย่างไร
ผมวิ่งออกมาจากตรงนั้นทั้นทีที่แพทพูดจบ ความรู้สึกร้อนรุ่มในใจ มันเป็นอย่างนี้นี่เอง ผมกลัวว่าดาหลาจะจากผมไปจริง ๆ ผมขับรถด้วยความเร็วจนมาถึงสนามบิน มองหาดาหลาจนทั่วก็ไม่มี ผมวิ่งจนไม่มีแรงเหลือแล้ว ทำได้แค่ทรุดตัวลงกับเก้าอี้ แต่นั้น ผมเห็นเธอ ดาหลากำลังเดินจากไปแล้ว เธอจะจากไปแล้ว นี่มั่งครับที่เขาเรียกว่าความรัก ผมวิ่งตามเธอไป ทั้งวิ่ง ทั้งตะโกนเรียก แต่เธอไม่ได้ยิน เธอจากไปแล้ว จากไปจากผม ผู้หญิงที่ผมรัก เธอจากไปแล้ว นานเท่าไรกันที่ผมจะได้พบเธออีก กี่วัน กี่เดือน กี่ปี หรือไม่มีวันที่จะเจอกันอีก
นานเท่าไรแล้วที่เธอจากไป 4 ปีแล้วซินะ สายตาของผมทอดมองไปสุดปลายทะเลที่เหมือนจะบรรจบกันกับท้องฟ้า ตะวันยามจะลับไป ยังมีเศร้าเกินรับ ผมผิดเองที่ปล่อยเธอจากไป ผิดเองที่รู้ใจตัวเองช้าไป ผมก้าวเท้าลงสู่ท้องทะเล เดินไปเหมือนร่างที่ไม่มีวิญญาณ เดินไปจนน้ำทะเลปิดบังตัวผม ทำไมผมหายใจไม่ออกเลย ผมกำลังจะจากไป ผมจะอยู่ได้อย่างไร หากไม่มีเธอ อบอุ่นจัง เวลาที่เหมือนอยู่ในอ้อมกอดของท้องทะเล ลาก่อนหญิงที่ผมรัก.........ฉันรักเธอ
21 กรกฎาคม 2549 19:51 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
เคยบ้างไหมที่คิดจะเอาชนะใจของใครคนใดคนหนึ่งด้วยความใกล้ชิด ก็ที่เคยได้ยินมานี่ ว่ารักแท้แพ้ความใกล้ชิด แต่ทำไม่นะ คำ ๆ นี้ ถึงใช้ไม่ได้ผลกับเขาคนนั้น คนที่เห็นฉันเป็นคนที่คุ้นเคย แต่เปรียบได้เหมือนสายลมที่อยู่ข้างกาย เพราะเขาสามารถให้ได้แค่ความสนิทแต่ไม่สามารถให้เยื่อใยได้ เขาไม่เคยแคร์ ตรงนี้ฉันเข้าใจ แต่ก็อยากจะอยู่ใกล้ดูแล อยากดูให้รู้ว่าเขามีความสุขดี
ไม่เป็นไรหรอกน่า.......โก้ รอให้มินท์เขาอารมณ์ดีก่อน ค่อยตามไปง้อก็ได้ ตอนนี้ใกล้สอบแล้ว โก้ต้องอ่านหนังสือบ้างนะ เดี๋ยวสอบไม่ได้จะแย่เข้าไปใหญ่
เป็นเวลาเกือบ 2 ชั่วโมงแล้วที่ฉัน นั่งปลอบใจโก้ เพื่อนชายที่กำลังต้องการใครสักคนมารับฟัง ปัญหาที่เกิดขึ้นกับตัวเขา และมินท์..... แฟนสาวที่เห็นว่าความรัก จะกระท่อนกระแท่นเต็มที่ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม่โก้ถึงได้ปรักใจอยู่กับผู้หญิงคนนี้ ทั้งที่ตัวเขาเองก็จัดว่าเป็นคนน่าตาดี ส่วนแฟนเขานะเหรอสาวสมัยใหม่เต็มที ไม่สนใจสายตาใครเขาเลย จะว่าไปมินท์เป็นผู้หญิงที่น่าสงสารมากนะ สำหรับความคิดของตัวฉันแล้ว มินท์เป็นเด็กที่ถูกเลี้ยงมาแบบลูกคุณหนู โดนตามใจสารพัด
แต่เรากลัวว่ามินท์เขาจะโกธร แล้วไม่ยอมพูดกับเราอีกเลย ดาหลาก็รู้ว่ามินท์เป็นคนยังไง
ฉันเองก็จนปัญญาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีกับเรื่องของคนทั้งคู่ เพราะยังไงซะตัวฉัน ก็ถือว่าเป็นคนนอก แม้ว่าจะรับรู้เรื่องของคนทั้งคู่ว่าดำเนินไปอย่างไรก็เถอะ
จากวันนั้นประมาณ 1 เดือน ทั้งคู่ก็กลับมาเดินควงกันเหมือนเดิม เป็นที่เข้าใจว่าทั้งคู่เข้าใจกันดี ฉันเองยังพลอยดีใจไปกับโก้ด้วยเลยที่เขาปรับความเข้าใจกันได้ ถึงแม้มันจะเจ็บที่หัวใจก็ตามที
ดาหลารู้ไหมว่าเราง้อมินท์อยู่แป๊บเดียวเอง มินท์เขากลับมาบอกว่าเขาผิดเองที่เอาแต่ใจเกินไป
เออ! คนเรานี้ก็แปลกนะบทจะโกธรกันก็เล่นเอาชาวบ้านชาวช่องลุ้นจนตัวโก่ง บทจะดีหรือ ง่ายกว่าทอดไข่เจียวอีก
อืม สงสัยมินท์คงไม่อยากเลิกกับโก้นะ ถึงยอมอ่อนข้อให้ ปกติมินท์เขาไม่ยอมใครง่าย ๆ หรอก
เราก็ขอให้เป็นแบบนั้น เรารักมินท์มากเลยนะดาหลา เราคงจะอยู่ไม่ได้ถ้ามินท์จากเราไป เราอยากมีเขาไปตลอดชีวิต
ฉันทำได้แค่ฝืดยิ้มออกไป ทั้ง ๆ ที่ภายในมันกำลังร้องไห้ เราก็เหมือนกัน เราคงอยู่ไม่ได้ถ้าเราไม่มีโก้ เราจึงเลือกเก็บความในใจนี้ไว้คนเดียว เพราะยังไงซะเราก็ยังมีโก้อยู่ข้าง ๆ อย่างนี้ ถึงไม่ใช่เพื่อนใจ เป็นแค่เพื่อนกายก็ยังดี
ยิ่งใกล้กัน ยิ่งกลั้นใจ ห้ามใจไม่ให้มอง ห้ามใจไม่ให้ร้องออกมา
เสียงโทรศัพท์ดังอยู่นานสองนาน แต่ก็ไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดร้อง หญิงสาวในชุดนอน เสื้อกร้าม กางเกงขาสั้น ลุกขึ้นนั่งอยู่บนเตียง พร้อมกับกวาดสายตามองไปยังต้นตอของเสียง เสียงดังมาจากโต๊ะตรงหัวเตียงเธอนั้นเอง เธอคว้าโทรศัพท์ไว้ในมือ แล้วมองไปยังเบอร์ที่แสดงให้เห็นว่าคนที่โทรมาเป็นใคร
ฮาโหล มีอะไรเหรอโก้...โทรมาแต่เช้าเชี่ยว
เราเลิกกับมินท์แล้วดาหลา
เสียงของโก้ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่าพยายามแค่ไหนที่จะไม่สะอื้นร้องไห้มาตามสายโทรศัพท์
ดาหลามาหาเราที่บ้านได้ไหม นะมาหาเราหน่อย
ได้ โก้รอดาหลาแป๊บหนึ่งนะ ดาหลาขอเวลาครึ่งชั่วโมง
พูดเสร็จดาหลาก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำด้วยด่วน ความรู้สึกภายในมันดีใจที่โก้เลิกกับมินท์ แต่ความรู้สึกที่สงสารโก้มีมากกว่ามากนัก ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าเธอจะควรเอาตัวเองเข้าไปแทนที่มินท์ดีหรือเปล่า เพราะเธอรู้ว่า โก้รักมินท์มากแค่ไหน แต่ถ้าหากเป็นการตัดสินใจที่โก้เลือกแล้ว ยากที่คนอย่างโก้จะเปลี่ยนใจง่าย ๆ
ตอนนี้ฉันมายืนที่ประตูบ้านของโก้ รู้สึกถึงความเศร้าของผู้อาศัย คิดแล้วน้ำตาพาลจะไหลออกมา
ฉันเอื้อมมือไปกดออดหน้าบ้านของโก้ เพียงอึดใจเดียว โก้ก็เดินออกมาเปิดประตูให้ ราวกับว่ากำลังรอการมาถึงของหล่อนอยู่ ดาหลาสังเกตเห็นดวงตาที่ดวงก่ำเหมือนพึ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
เกิดอะไรขึ้นเล่าให้เราฟังได้ไหม
เราจับได้ว่ามินท์มีคนอื่น คนอื่นที่ว่าคือเพื่อนเรา เขาสองคนหลอกเรา เขาเห็นเราเป็นอะไรเหรอดาหลา เขาเห็นความรู้สึกของเราเป็นของเล่นเหรอดาหลา
โก้ร้องไห้ค่ะ เป็นครั้งแรกที่เราเห็นน้ำตาของโก้ไหลออกมา ราวกับทำนบที่พัง น้ำตาของฉันไหลลงมาอาบแก้ม พร้อมกับสวมกอดโก้ไว้เพื่อให้กำลังใจ โก้กอดฉันตอบเหมือนต้องการที่พึ่งพิงเช่นกัน
ดาหลา
เสียงเรียกที่ 3 เดือนที่ผ่านมา ได้อยู่กับฉันมาตลอด ใช่ค่ะฉันกับโก้ตกลงคบกันเป็นแฟน ตลอดช่วงเวลา 3 เดือนมานี้ฉันอยู่กับโก้เกือบตลอด มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมาก แต่อย่างว่าแหละค่ะ ความสุขมักจากเราไปเร็วเสมอ ในวันนั้นวันที่มินท์กลับมาหาโก้
โก้มินท์ขอโทษ มินท์ผิดไปแล้ว ยกโทษให้มินท์นะ
แค่คำพูดแค่นี้แหละค่ะที่ทำให้โก้เลิกคบกับฉัน ฉันก็มีหน้าที่รับฟังเหตุผลที่โก้ว่ามา ฉันคิดผิดมาตลอด ผิดว่าความใกล้ชิดระหว่างเราจะทำให้โก้ลืมผู้หญิงคนนั้นได้ เพียงสายลมเท่านั้นความสำคัญของฉัน เพียงวูบเดียวก็หายไป......
ตั้งแต่นั้นมาฉันก็เริ่มหลบหน้าโก้ จนเมื่อความอดทนของฉันเริ่มหมด ใจและกายล้าจนไม่สามารถจะบังคับได้แล้ว ฉันตัดสินใจสอบชิงทุนไปเรียนปริญญาโทที่ญี่ปุ่น แล้วจะด้วยสาเหตุอะไรไม่ทราบ หลังจากใช้เวลาอ่านหนังสือแบบลืมวันลืมคืน ความสำเร็จก็มาถึง ฉันได้ไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น เลยตัดสินใจไปบอกลาโก้ เพราะอีกนานเท่าไรไม่รู้กว่าฉันได้กลับมาเมืองไทยอีก
โก้ เรามีเรื่องจะคุยด้วย
ตอนอื่นได้ไหมดาหลา ตอนนี้เรายังไม่ว่าง เรานัดมินท์ไว้ เดี๋ยวมินท์จะรอนาน
แป๊บเดียวเองนะโก้ เรามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย
สำคัญมากเลยเหรอ
อืมสำคัญ แต่ก็ชั่งเถอะ โก้ไม่ต้องมาแล้วก็ได้
ฉันได้ยินเสียงสัญญาณตัดไปแล้ว จึงค่อยเอ่ยขึ้นว่า
มันไม่สำคัญหรอก แค่เราจะไม่ได้เจอกันอีกนาน นานมาก
ไม่มีเสียงสะอื้น ไม่มีน้ำตา ไม่รู้ทำไม่เหมือนกัน อาจจะเพราะเรานั้นแหละ เราเลือกที่จะไป เราเลือกที่จะไม่ให้โก้รู้ มันเป็นการตัดสินใจของเรา
วันนี้แล้วซินะที่เราจะต้องไกลกัน ฉันยังอดหวั่นไม่ได้เลย ว่าฉันจะหายไปจากห้วงความทรงจำของโก้หรือเปล่า ขนาดใกล้กันขนาดนั้น ยังไม่สามารถยื้อเอาหัวใจมาได้เลย แล้วถ้าห่างกันคนละประเทศอย่างนี้ เราคงหายไปจากชีวิตของกันและกันซินะ ฉันยืนมองหาใครคนหนึ่งอยู่ ใครคนที่ฉันคิดว่าเขาคงไม่มา แต่ฉันก็ยังยืนมอง จนเมื่อเสียงประกาศเตือนดังขึ้น ฉันจึงต้องเดินจากไปทั้งที่ยังไม่ได้ลาคนที่ฉันไม่อยากจากไปมากที่สุด เครื่องบินกำลังทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ประเทศไทยเล็กลงเรื่อย ๆ จนมองอะไรไม่เห็นแล้ว
ลาก่อน....ทุก ๆ คน มันเป็นคำพูดที่ออกมาจากปากของฉัน คำพูดเดียวและเป็นคำพูดสุดท้าย
----------
----------
----------
14 กรกฎาคม 2549 22:15 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
ถ้าจะพูดไปชีวิตของคนเรานี้มันก็สั้นมากเลยนะครับ ถ้าเรื่องที่ผมจะเล่านี้จะช่วยทำให้คุณ หันกลับมามอง มาดูแลคนข้าง ๆ ตัวคุณ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ผมขอยกผลบุญนี้ให้กับอ้อม ผู้หญิงอีกคนที่ผมรัก
พี่ทัชเสียงใสที่ดังมาก่อนตัวไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร
ว่าไงอ้อม จะไปไหนเหรอ แต่งตัวสะสวยเชียว
หญิงสาวตรงหน้า ในชุดแส็กสีฟ้าอ่อน ผมยักโศกปล่อยสยายเต็มกลางหลัง ยืนส่งยิ้มบางๆมาให้
จะออกไปธุระข้างนอกนะค่ะ พักใหญ่ถึงจะกลับ ถ้าสังเกตเห็นไม่ผิด ผมเห็นแววตาขี้เล่น นั้นหมองลง แต่มันเร็วมากจนผมไม่แน่ใจ
ครับ ให้พี่ไปส่งไหม
ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อ้อมขับรถมาเองค่ะ พี่ทัชทำงานต่อไปเถอะค่ะ
ลับตาอ้อมไป ผมไม่รู้เลยว่า น้ำตาของคนที่ผมรักไหลของมาเหมือนทำนบที่พังทลาย ถึงจะเช็ดออกเท่าไร ก็ไม่หมดออกไปจากนัยต์ตาที่เหมือนจะยิ้มได้นั้น
ฮาโหล พี่ทัชหรอค่ะ อ้อมมีเรื่องจะบอกค่ะ
อะไรหรือครับ น้ำเสียงไม่ดีเลย
พี่ทัชค่ะ อ้อมจะเรียนต่อที่อังกฤษค่ะ
เกิดความเงียบขึ้นระหว่างเรา ใจผมหล่นวาบไปอยู่ที่ตาตุ่ม ตั้งแต่ผมคบกับอ้อม ไม่เคยเลยที่เราจะห่างกัน มากที่สุดก็แค่ 1 สัปดาห์
แล้วจะไปเมื่อไรครับ
อีก 2 วันค่ะ ขอโทษนะค่ะที่พึ่งบอก อ้อมก็พึ่งตัดสินใจได้เหมือนกันค่ะ พอดีทางอังกฤษ เขาตอบรับมา แล้วอ้อมได้รับจดหมายช้า เพราะเครื่องมันดีเลย์นะค่ะ
ครับ แล้วเครื่องออกไฟล์ไหน ก็บอกพี่แล้วกันนะ พี่ขอตัวก่อน
วันนี้แล้วซินะที่ผมกับอ้อมจะต้องห่างกันไกลคนละทวีป วันนี้ผมตื่นแต่เช้า ไม่ใช่เพราะตื่นเต้นหรอกครับ แต่เพราะนอนไม่หลับทั้งคืน ผมอาสามารับอ้อมที่บ้าน รับไปส่งที่สนามบิน อย่างน้อยผมก็ขออยู่ใกล้ ๆ จนถึงเวลาที่อ้อมจะไป
รักษาเนื้อรักษาตัวดี ๆ นะค่ะ พี่ทัช แล้วอ้อมจะส่ง E mail มาหาบ่อย ๆ อย่าแอบนอกใจอ้อมด้วยนะค่ะ
ครับ สัญญาผลเองก็อดขำกับความเป็นเด็ก ๆ ของเธอไม่ได้
จากนั้นผมก็ยังได้รับอีเมล์จากอ้อมเป็นประจำ อ้อมเล่าเรื่องราวที่โน้นให้ฟัง เรื่องโรงเรียน เรื่องเพื่อนใหม่ อ้อมบอกว่าคนไทยน้อย เลยเหงามาก ๆ เลย แต่สักพักคงปรับตัวได้ ผมเองก็อดห่วงไม่ได้ อ้อมนิสัยเหมือนเด็ก ๆ เป็นลูกคนเดียว เลยขี้เหงา แต่กล้าผิดวิสัยผู้หญิง คิดเมื่อไรก็อดยิ้มไม่ได้ ก็แม่คุณเล่นประกาศว่าอยากจะเป็นแฟนกับผม จำได้ว่าตอนนั้นผมต้องเดิมก้มหน้าไปเรียนพักใหญ่ แต่ผลสุดท้ายผมกับเป็นคนขออ้อมเป็นแฟน ผมลืมบอกไปว่าผมก็มีคนที่ผมชอบอยู่แล้ว เป็นเพื่อน ๆ ที่เรียนด้วยกันเนี่ยแหละ แต่คุณเธอก็เล่นมีแฟนแล้ว เพื่อน ๆ ก็เลยพากันเชียร์อ้อมขาดใจ จนผมจบออกมาทำงานที่บริษัทหนึ่งอ้อมก็ตามมาฝึกงานที่เดียวกัน เรื่องมันเกิดเพราะคนที่ผมแอบชอบเนี่ยจะแต่งงาน ตอนนั้นทั้งเศร้าทั้งโกรธ คนอื่นทำอะไรก็ขัดหูขัดตาไปเสียหมด อาจเป็นดวงซวยของอ้อมมั่ง เลยไม่รู้เรื่อง เห็นผมหงุดหงิดเลยกะจะมาทำให้อารมณ์ดี
พี่ทัชไปดูหนังกันไหมค่ะ อ้อมได้บัตรมาสองใบพอดี
ไม่ละ พี่เหนื่อยอยากพักผ่อน
ไปเถอะนะ นะค่ะพี่ทัช
พี่บอกไม่ไปก็ไม่ไปไง! เสียงผมดังจนดูคล้ายจะตะโกน
อ้อมก็แค่...
ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว บอกคำเดียวก็น่าจะรู้เรื่อง อย่าทำตัวน่ารำคาญแบบนี้เอง มันมากเกินไปแล้วนะ อ้อมอย่าลืมซิว่าอ้อมไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ ครั้งแรกเลยครับที่ผมพูดแรงกับอ้อมแบบนี้ ผมเห็นน้ำตาที่เอ่อขึ้นมาอยู่ที่ขอบตา และไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่
อ้อมขอ...โทษที่...ทำให้พี่รำคาญอ้อมวิ่งออกจากห้องไปโดยไม่หันมามองผมอีก และจากนั้นอ้อมก็หลบหน้าผมตลอด ผมไม่ได้เจออ้อมอีกเลยตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันที่อ้อมฝึกงานเสร็จ โชคดีที่ทางพี่ ๆ ที่บริษัทจัดเลี้ยงส่ง และบังคับให้นักศึกษาที่ฝึกงานไปงานเลี้ยงทุกคน ผมเดินเข้ามาในงาน สอดส่ายสายตาหาอ้อมหวังจะปรับความเข้าใจกัน แต่อ้อมนะซิครับกลับยืนคุยกับไอ้หนุ่มหน้ามลที่ไหนก็ไม่รู้ รอยยิ้มที่เคยมีให้ผม กับคลายเป็นของคนอื่นแล้วหรือ แต่ไม่เป็นไร ตอนนี้ผมรู้ใจตัวเองแล้วว่าผมรักใคร ถึงจะมีคนมาจีบ มาตอมอ้อมมากแค่ไหนก็จะแย่ง(โว้ย)
อ้อม พี่มีเรื่องจะคุยด้วย ผมไม่ปล่อยให้มีใครค้าน รีบดึงอ้อมออกมาคุยกันที่เงียบ ๆ ข้างนอก
พี่ทัชมีอะไรจะคุยกับอ้อมค่ะ
พี่อยากจะขอโทษอ้อมเรื่องวันนั้น ที่พี่พูดแรงไปหน่อย
ขอโทษทำไม่ค่ะ
พี่กลัวอ้อมโกรธพี่ อ้อมเล่นหลบหน้าพี่แบบนี้ พี่ไม่สบายใจนะครับ
อ้อมไม่สิทธิ์โกรธพี่หรอกค่ะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันนี้ค่ะ
อ้อมพี่ขอโทษ ยกโทษให้พี่นะ นะค่ะคนดี
จากนั้นผมก็ขออ้อมเป็นแฟน มีบ้างที่ทะเลาะกัน ผมก็ถือว่าเป็นผู้ชายก็เลยเป็นฝ่ายง้อตลอด พอคิดเรื่องนี้ก็อยากหยุดเวลาไว้จังนะครับ แต่ก็ยังไม่เคยมีใครทำได้อย่างนั้น
เช้านี้ผมส่ง E mail ไปหาอ้อมตามปกติ แต่พอเปิดดูในกล่องรับ
E mail กลับไม่มีเมล์จากอ้อมเลย ผมเลยโทรไปที่พักของอ้อม แต่รูมเมทของอ้อมซึ่งก็เป็นคนไทยบอกว่า อ้อมออกไปข้างนอกกับสายลม
คุณใช่ไหมค่ะที่เป็นแฟนกับอ้อม อย่าหาว่าฉันก้าวก่ายเรื่องของพวกคุณเลยนะ อ้อมดูสนิทกับลมมาก ฉันกลัวว่าคุณจะมีรักแท้แพ้ระยะทาง
ผมอยากจะพูดกับอ้อมด้วยตัวของผมเอง
พี่ทัชอยากได้ยินจากปากอ้อมเองเหรอค่ะ
อ้อม...
ถูกแล้วล่ะค่ะพี่ทัช อ้อมกับลมคบกัน อ้อมอยากให้เราเลิกติดต่อกัน อ้อมขอโทษนะค่ะ ลาก่อนค่ะ
อ้อมวางหูไปนานแล้ว แต่ผมยังคงถือหูโทรศัพท์ไว้อย่างนะ น้ำตาของลูกผู้ชายไหลออกมาช้า ๆ แต่อีกฝั่งของท้องฟ้า ก็ไม่มีใครอื่นรู้ว่าอ้อมก็กำลังร้องไห้เหมือนกัน
เมื่ออ้อมตัดสินใจแล้ว ก็อย่าไปเสียใจกับมันเลย
ขอบคุณมากนะลม
ตอนนี้ผมกำลังเดินอยู่ในสวนสาธารณะ และค่อย ๆ ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นหญ้า จากวันนั้นผมก็ไม่ได้ติดต่อกับอ้อมเลย เช่นเดียวกับอ้อมก็ไม่เคยติดต่อกลับมาเช่นกัน นานมากกว่า 1 ปี แล้วที่ผมไม่ได้มีอ้อมเข้ามาป้วนเปียนอยู่ใกล้ ความคิดผมคงจะเตลิดไปไกลกว่านี้ ถ้าสายตาผมไปหันไปปะทะกับร่างบาง ผมถูกซอยสั้น แต่ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไรผมก็จำเธอได้เป็นอย่างดี คำพูดร้าย ๆ ถูกกลืนหายไปไหนหมดก็ไม่รู้
อ้อมกลับมาหาพี่ทัชค่ะ
มาหาพี่?
ค่ะ อ้อมขอโทษที่ไม่บอกพี่ตั้งแต่แรก อ้อมเป็นมะเร็งค่ะ
มะเร็ง?
ค่ะ มะเร็ง...ในเม็ดเลือดขาว ตอนแรกที่ไปอังกฤษ อ้อมก็กะว่าจะเรียนไปด้วย และรักษาตัวไปด้วย แต่ก็ต้องออกมารักษาตัวอย่างเดียว และก็พยายามเลิกติดต่อกับพี่ทัช แต่สุดท้ายอ้อมก็รู้ว่าทำไม่ได้ เลยอยากเปลี่ยนเป็นอยู่กับพี่ทัชจนวินาทีสุดท้ายดีกว่า
เป็นเวลา 2 เดือนเวลาที่ผมใช้ชีวิตอยู่กับอ้อม ผมอยากจะเก็บช่วงเวลานี้ไว้ ถึงแม้ความสุขนี้จะอยู่กับผมอีกไม่นาน แต่ความทรงจำดี ๆ จะอยู่ในใจผมตลอดไป
พี่ทัชค่ะ อ้อมอยากฟังเพลงจังค่ะ
ได้ครับ
ผมเอนตัวอ้อมมากอดไว้ ส่วนอ้อมก็หลับตาลงรอฟังเพลงที่ผมจะร้องให้ฟัง ผมเริ่มร้องเพลง พลางลูบตามเรือนผมของอ้อม
อยากจะมองเธอนาน ๆ ไม่หันไปทางไหน
อยากจับมือเธอเอาไว้ ไม่ให้เธอไปไหนเลย
บอกกับเธอว่าฉันนั้นรักเธอ จนหมดใจรู้ไหม
แต่เวลาชั่งน้อยจนเกินไป ที่เราจะอยู่ด้วยกัน
(โปรด) หยุดเวลาให้เธออยู่กับฉัน (โปรด) หยุดยั้งเอาไว้จะได้ไหม
หยุดเวลาไว้ให้เธอไม่จากไป หยุด ๆ ก่อนที่ตัวฉัน (จะขาดใจ)
หากเป็นนาทีสุดท้าย ที่ฉันมีเธออยู่ แค่เพียงมองตาก็รู้ ว่าเธอคงจะต้องไป
ก็ไม่มีสิทธิ์รั้งเธอไว้ได้ ฉันก็พอจะเข้าใจ
แต่เวลาที่เห็นเธอเดินไป มันคงจะทนไม่ไหว
ทัชมองตามควันที่ลอยออกมาจากเมรุ ในมือกำรูปที่ถ่ายคู่กันไว้แนบกับอก ดวงตาแดงกลำอย่างห้ามไม่ได้ ชายหนุ่มเงยหน้ามองควันเป็นครั้งสุดท้ายเหมือนจะคล้ายกับคำอำลา ก้มหน้าซุกลงกับฝ่ามือ....น้ำตาไหล
พี่สัญญาว่าจะจดจำสิ่งดี ๆ ที่เราเคยทำด้วยกัน ตราบชั่วชีวิต
(ทุกสิ่งทุกอย่างไม่มีอะไรอยู่กับเราไปตลอดชีวิต มันล้วนแต่รอเวลาจากเราไปทั้งนั้น)
หน้าส่วนตัว
1539
Lovers
0 คน เลิฟตะวันจะลับขอบฟ้า
