รักแท้ แพ้ใกล้ชิด?

ตะวันจะลับขอบฟ้า

ในหลายๆครั้งกับคนหลายๆคน ความรักก็นำมาซึ่งความเจ็บปวดได้เช่นกัน ไม่ว่าเราจะทุ่มเทแรงกายแรงใจให้เขาคนนั้นมากเท่าไร สุดท้ายผลที่ออกมาก็คือ...ความว่างปล่า...

        เพราะเราคิดไว้เสมอว่า การอยู่ใกล้ๆกันนั้นจะทำให้เขาหันกลับมามองเราบ้าง...ในวันใดวันหนึ่ง เหมือนที่เคยได้ยินมาว่า "รักแท้ แพ้ใกล้ชิด" แต่เพราะว่าเหตุใด ฉันก็ยังไม่รู้ว่าทำไม คำๆนี้ถึงไม่เกิดขึ้นกับคนทุกคน  หากแต่กลับกลายเป็นตรงกันข้าม ที่ยิ่งเข้าใกล้ก็ยิ่งเจ็บ และทำให้เราเรียนรู้สถานนะรู้เองว่าไม่มีสิทธิ์ อย่างที่คิดจะบัญญัติคำขึ้นมาใหม่จาก "รักแท้ แพ้ใกล้ชิด" มาเป็น "ใกล้ชิดก็ มีสิทธิ์แพ้" เห็นว่าจะเหมาะสมกับเราเสียมากกว่า นี่แหละน้า คงเหมือนกันกับ"ขนตา" อยู่ใกล้กว่าใครแต่ไม่มีวันรู้เลยว่ามันมีอยู่ แต่ก็เช่นกัน ถึงแม้จะโดนมองข้าม แต่เส้นขนตานั้นก็ไม่คิดจะไปไหน ยังคงอยากอยู่ใกล้ๆดวงตาคู่นั้น อยากน้อยก็เพิ่มความงดงามให้ดวงตาคู่นั้นขึ้นอีกนิด ซึ่งก็คงเหมือนๆกันที่เราเองก็รับรู้ถึงความไม่มีสิทธิ์ ย้ำและซ้ำว่าเราเป็นคนไร้ค่า แต่ในเมื่อเราเลือกที่จะอยู่ต่อไปแบบนี้ สิ่งเดียวที่ทำได้ก็คงต้องทำใจยอมรับสิ่งที่เขาให้มา ก็ถือเสียว่ามันคุ้มค่าและมากเกินพอแล้วสำหรับเรา 
        เพราะอย่างน้อยๆเราก็จะได้ไม่ต้องมาเจ็บทีหลัง หากวันใดวันหนึ่งเขาหันกลับมามองเรา เพียงเพราะ ความใกล้ชิด หรือ การไม่มีใคร เลยใช้เราเป็นตัวฆ่าเวลา มันคงจะเจ็บพิลึก ส่วนทางออกของชีวิตเรา คงไม่มีใครบอกได้หรอกว่าควรจะต้องทำตัวเช่นไร เพียงแต่ขอให้คิดไว้อย่างว่า จบเร็วเท่าไร ยิ่งเริ่มต้นได้เร็วเท่านั้น