24 มิถุนายน 2550 13:25 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
พระสุนทรโวหารนามว่าภู่
เสริมสร้างกู่ก้องเกริกบรรเจิดศิลป์
ประดิษฐ์คำอักษราน่าโศภิน
เคียงคู่ไว้ข้างถิ่นแผ่นดินไทย
นำภาษามาตกแต่งแบ่งสัมผัส
ให้ฝึกหัดขัดเกลาคอยเล่าไข
สื่อสารงานภาษาสารกังวานไป
ทั่วโลกได้ยลยินศิลป์แห่งครู
ทั้งสุภาษิตนิราศดังปรากฏ
อรรถรสถ้อยคำที่หวานหู
แม้นยุคปัจจุบันยังเชิดชู
บทกวีของท่าน ภู่ สู่เยาวชน
ขอน้อมนพพนมก้มกราบครู
ศิษย์เรียนรู้ภาษาน่าฝึกฝน
เพิ่มพูนค่าความหมายคำว่าคน
สู่ผลงานปัญญาชนคนของไทย
18 มิถุนายน 2550 18:41 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
หากจะทำการใดใคร่ควรคิด
ขอเธอลองตรองพินิจถูกต้องไหม
ยามจดจ้องเรื่องราวคราวทำไป
ผลประโยชน์นั้นไซร้ให้ถึงตัว
กิริยาพาเสื่อมเอือมรังเกียจ
ให้บดเบียดเกินเฉียดจนหมองมัว
ระวังเถิดคนถ้อยเถื่อนละเลือนกลัว
สันดานดิบนั้นรั่วพาตัวพัง
มันสมองสองมือมีไว้สร้าง
อย่าริลางความสั่วมั่วจนฝัง
ปลักรากลึกยากเกินหากยับยั้ง
เพียรเวียนว่ายวนวังฝังบาดาล
เมื่อขึ้นชื่อสัตว์ประเสริฐเกิดบรรเจิด
อย่าเตลิดเพลิดเพลินเกินเดรัจฉาน
สำนึกบ้างบางคราอย่าปล่อยนาน
ความคิดอ่านเรียนมาหาใช้มัน
10 มิถุนายน 2550 12:35 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
O จะทำตัวเฉกเช่นไรให้เธอคิด
เหตุผลจริงจึ่งจะผิดมิใช่ฉัน
ประเด็นใหญ่ยกถึงเหตุให้ชนกัน
ตัวเธอนั้นนั่นเองไม่เกรงใจ
ใครว่าฉันพลันรักร้างห่างเหิน
ใครว่าฉันนั้นเมินเดินทำไก๋
ใครว่าฉันเฉยชาน่าเหนื่อยใจ
ใครว่าฉันเผอิญไฝไปเปลี่ยนแปลง
O กี่วันวานที่เราเฝ้าถือโทษ
วจีโกรธโกรธาพาแสแสร้ง
พฤติกรรมซ้ำซากย้ำรุนแรง
ไยทำแกล้งแชเชือนบิดเบือนไป
มีกี่คนต้องทุกข์ทนจมกับเรา
มีกี่คนที่คลอเคล้าเฝ้าเคียงใกล้
มีกี่คนหลั่งน้ำตาความห่วงใย
มีกี่คนที่จดใจใคร่จำเรา
เหตุไหนหรือถือโทษคนนั้นอยู่
ใจจำกู่ก้องเกริกมิ...เลิกเฝ้า
คิดทิฐิจนจินต์สิ้นแสงเงา
แห่งทุเลาที่บางใครใคร่แลดู
ถ้าเรายังไม่สำนึกสิ่งที่ทำ
ให้เราจำซ้ำตรงใจที่รับรู้
ไตร่ตรองว่าลมหายใจของเขาอยู่
ตั้งตรงคู่ตราค่าเงินได้เท่าไร?