10 มิถุนายน 2550 12:35 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
O จะทำตัวเฉกเช่นไรให้เธอคิด
เหตุผลจริงจึ่งจะผิดมิใช่ฉัน
ประเด็นใหญ่ยกถึงเหตุให้ชนกัน
ตัวเธอนั้นนั่นเองไม่เกรงใจ
ใครว่าฉันพลันรักร้างห่างเหิน
ใครว่าฉันนั้นเมินเดินทำไก๋
ใครว่าฉันเฉยชาน่าเหนื่อยใจ
ใครว่าฉันเผอิญไฝไปเปลี่ยนแปลง
O กี่วันวานที่เราเฝ้าถือโทษ
วจีโกรธโกรธาพาแสแสร้ง
พฤติกรรมซ้ำซากย้ำรุนแรง
ไยทำแกล้งแชเชือนบิดเบือนไป
มีกี่คนต้องทุกข์ทนจมกับเรา
มีกี่คนที่คลอเคล้าเฝ้าเคียงใกล้
มีกี่คนหลั่งน้ำตาความห่วงใย
มีกี่คนที่จดใจใคร่จำเรา
เหตุไหนหรือถือโทษคนนั้นอยู่
ใจจำกู่ก้องเกริกมิ...เลิกเฝ้า
คิดทิฐิจนจินต์สิ้นแสงเงา
แห่งทุเลาที่บางใครใคร่แลดู
ถ้าเรายังไม่สำนึกสิ่งที่ทำ
ให้เราจำซ้ำตรงใจที่รับรู้
ไตร่ตรองว่าลมหายใจของเขาอยู่
ตั้งตรงคู่ตราค่าเงินได้เท่าไร?
27 พฤษภาคม 2550 20:01 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
ยอมรับเถอะถ้าความจริงสิ่งที่คิด
ไม่มีสิทธิ์บิดเบือนคลายสงสัย
การกระทำที่ซ้ำซากฉุดลากใจ
นั้นเพราะเขาเฝ้ามองใคร...ไม่ใช่เรา
จักเจ็บจินต์จนแตกยับกับตัวเธอ
จึงหายเพ้อเพรียกหาล้าความเหงา
กี่เนิ่นนานความช้ำชะแลเงา
จะบรรเทาที่ทุกข์ทนระทมกาย
หรือต้องเหงาเศร้าเจ็บเก็บความรัก
ที่มันมักง่ายเกินเพลินจนสาย
เสียดสีใจจนแสบสันต์พลันวุ่นวาย
หรือต้องตายจากกันนั้นจากจร
ความรักเอ่ยไยไม่เคยสงสารบ้าง
อุราร้างจางสุข...หยุดซุกซ้อน
ให้ปวดใจจนดวงแดแน่ขาดรอน
จะอ้อนวอนเว้าขอต่อสิ่งใด
นี่นะหรือคือเจ้าความรักเอ่ย
ไยละเลยเลือนรางว่างเว้นใส่
จนตัวข้าหลั่งน้ำตาหมดอาลัย
ความรักไกลใช่วาวหวามดั่งใฝ่ฝัน
ถ้ารักแล้วจักต้องทนพิษบาดแผล
โดยเดียวดายไร้คนแลแม้เสี้ยวนั้น
จะรักต่อไปไยจากลากัน
ความรักนั้นของฉัน...ล่วงลาไกล
19 พฤษภาคม 2550 17:47 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
คำคุ้นเคยได้ยลยินจนชินหู
ก็เพราะรู้เรื่องราวที่กล่าวขาน
หลายวจีที่ตักเตือนเกื้อกูลนาน
ได้พ้องพานผ่านพบประสบมา
หนึ่งสิ่งสวยรวยเพื่อนพ้องต้องมีไว้
คือน้ำใจใสสุดจุดคุณค่า
ดั่งเพชรพลอยพิสมัยน่านำพา
ได้มากกว่ากรวดดินหินเหล็กทราย
เมื่อมีหนึ่งหรือไยให้มีสอง
คิดควรใคร่ไตร่ตรองลองก่อนสาย
ความจริงใจมีไว้ใช่ลวดลาย
ความรุนแรงเลวร้ายจะหายไป
อีกสำคัญนั้นหนาอย่าลืมเลือน
คอยตักเตือนตัวเองอย่าสงสัย
คำพูดจาพาทีนี่เกี่ยวใจ
ถนอมไว้ว่าวางทางพอดี
ทุกข้อเขียนเพียรทำเพื่อเกิดผล
หวังได้ยลความสุขสมบ่มวิถี
เพราะต้องการสร้างสรรค์สิ่งดีดี
บรรจงเจิดเกิดมีแก่ตนเอง
8 พฤษภาคม 2550 14:17 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
ในพื้นฐานด้านจิตคิดควรใคร่
ยากจักหาผู้ใดสำนึกผิด
กิริยาคนเถื่อนถ่อยด้อยความคิด
อ้างถึงสิทธิ์แสนจริตจิตพิกล
รสวาจาหวานหูไม่รู้สึก
หรือส่วนลึกถูกฝึกมิให้สน
ช่างปะไรหัวใครที่ทุกข์ทน
จะด้นร้นไปไยเล่าเหล่ากวี
กติกาบอกไว้ว่าห้าบท
ห้ามเป็นกฎกำหนดให้ทันที
เพราะทุกคนต่างต้องการความพอดี
อย่าให้มีกริยาพาเอือมอา
เมื่ออยู่ร่วมรวมกันฉันท์มิตรเพื่อน
ความถูกผิดอย่าร้างเลือนตักเตือนว่า
ความคิดตัวที่มัวหมองอย่าพบพา
สิ่งดีดีนำใส่มาในบทกลอน
2 พฤษภาคม 2550 19:35 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
หลับตาลงลาลับกับชีวิต
เพราะความผิดพลาดพลั้งยังฝังหัว
เธอจากไปจนไกลให้รู้ตัว
สิ่งที่กลัวคือสิ่งนี่ที่เสียไป
แม้เวลาดีดีมีด้วยกัน
นั้นแสนสั้นเพียงเสี้ยวเกินเยียวได้
แค่อยากให้คนดีโปรดเข้าใจ
ที่ทำไปไม่ต้องการเช่นนั้นเลย
วางดอกไม้ไว้หน้าหลุมฝังศพ
ไม่อยากจบเรื่องราวความคุ้นเคย
สำนึกผิดทุกสิ่งที่ละเลย
อย่านอนเฉยอย่างเดียวให้เปลี่ยวใจ
ก้มหน้ารับกับน้ำตาที่ชอกช้ำ
เฉกเช่นมีดกรีดซ้ำย้ำผู้ใด
ที่ทำให้คนที่รักหักล้างไป
แบบว่าไม่มีวันกลับ...ลับแสนไกล
Lovers
0 คน เลิฟตะวันจะลับขอบฟ้า
หน้าส่วนตัว
1705
