29 เมษายน 2550 13:20 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
สิ่งที่ไกลกลับใคร่ไขว้คว้าได้
เอื้อมมือไปเกินใกล้จนยากถึง
เพียงสายลมขื่นขมสมตราตรึง
ก็ซาบซึ้งถึงดวงมานจานรอยจินต์
แต่สิ่งใกล้เอื้อมไปครอบครองได้
หันหลังให้ไยเดินเมินสูญสิ้น
ความหวังดีทุกอย่างมิยลยิน
คล้ายชาชินจินตา...พาเศร้าตรม
เหมือนขนตาที่ติดชิดอยู่ใกล้
เพียงมองไปได้เห็นเป็นสุขสม
เหตุไฉนไยมองข้ามความระทม
ที่ทับถมบ่มเรื่องราวให้ร้าวใจ
แต่ความสุขของขนตาหาแค่นั้น
แค่ใกล้กันผันความเหงาเศร้าห่างไกล
ปลดความทุกข์หลุดหายมลายไป
คงมั่นไว้ให้ใจได้แข็งแรง
15 เมษายน 2550 17:53 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
หลักศิลาภาษาสารงานเลขา
อยู่คงคู่คุณค่าว่าเหมาะสม
สืบทอดมาเนิ่นนานน่าชื่นชม
ให้เชิดชูคู่บรมปฐมชัย
ภาษาไทยเอกลักษณ์ประจักษ์แจ้ง
ทั่วทุกแห่งแหล่งหล้าหาไกลใกล้
ก็สรรเสริญเถิดค่าความเป็นไทย
คงมั่นไว้ให้ลูกหลานวานรักษา
แต่ทำไมใจคนรนเปลี่ยนแปลง
หยิบภาษามาแผลงแรงหนักหนา
พูดไปไยขายขี้หน้า...ค่าอักษรา
ความลัชชาหามีไม่ให้คำนึง
เมื่อความคิดผิดถูกไม่แบ่งแยก
สิ่งจัญไรเข้าแทรก...ไม่นึกถึง
แท่งศิลาแปดเปื้อนมิตราตรึง
ความซาบซึ้งถึงภาษาหาหวนคืน
หากตอนนี้บรรพชนตื่นขึ้นดู
คงอดสูอยู่ไม่หายยากจะฝืน
ความอาจมจากคมคำเริ่มยั้งยืน
ปานจะกลืนฝืนยืนบนถิ่นไทย
12 เมษายน 2550 16:42 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
เนเวอร์แลนด์แดนดินถิ่นหรรษา
โลกมายาที่สร้างสรรค์เพื่อสุขสม
ให้รองรับความฝันปันอารมณ์
ได้เพาะบ่มลมหวนทวนวานวัน
เมื่อคราเก่าเราเป็นเช่นเด็กน้อย
มีคนคอยคลอเคล้าเฝ้าห่วงนั้น
ยังเจนจิตอยู่ติดเคียงคู่กัน
ไม่เหหันห่างหายให้ไกลตา
แต่เวลาเดินไปไม่ยั้งหยุด
ล่วงเลยรุดเกินฉุดให้มาหา
ดั่งตัวเราเติบใหญ่ตลอดมา
จินตนาเหือดหายมลายไป
ชีวิตจริงดิ้นรนทนทุกอย่าง
แม้เคว้งคว้างร้างฝันสักปานไหน
ใจระทมเพราะทุกข์ลุกก้าวไป
เพื่อวันใหม่เดินไปอย่างมั่นคง
25 มีนาคม 2550 18:18 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
ในคืนเหงาเฝ้ามองดาวพราวสีแสง
กระจายทั่วทุกแห่งเบ่งแสงสี
เหมือนเช่นคราครั้งเก่าอย่างเคยมี
ก่อนนิทรา...ราตรีจะลับไป
สายลมแผ่วแว่วเสียงบทเพลงศิลป์
เพลิดเพลินราวดุจพิณที่พลิ้วไหว
ให้ขับกล่อม...ฝันดีร่วงรุดไป
ตื่นมารับเช้าวันให้ไม่กังวล
อีกแสงนวลดวงจันทร์กระจ่างฟ้า
ในม่านตาช่วยพัดพาความสับสน
ให้จืดจางห่างหายในบัดดล
แลทุกข์ทนมิเยือนมาเตือนเรา
วอนคืนเหงาโปรดให้ความสุขสม
เผื่อไม่ตรมเช่นอย่างคนอื่นเขา
เพื่อความเศร้าที่เคยมีจะทุเลา
แล้วจะเข้านอนไปให้ฝันดี
21 มีนาคม 2550 20:02 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
จากกันไป เพียงนิด จิตแสนห่วง
เมื่อเธอล่วง เลยไป ให้ใจหาย
คิดถึงเธอ ก้มหน้า น้ำตาพราย
เมื่อไรหนอ สุดท้าย จะหวนมา
ณ ตรงนี้ ที่เคย มีความสุข
แลความทุกข์ ก็ยัง ได้ถามหา
ทุกสิ่งอย่าง ล้วนมีค่า มากราคา
วันเวลา ไม่สามารถ แปรเปลี่ยนไป
เมื่อไรที่ เธอกลับ มาตรงนี้
จะเห็นมัน ความหวังดี ที่ห่างไกล
แล้วจะรู้ คนที่ เธอลับไป
ไม่เคยเลย จะหมดใจ ในสัมพันธ์
Lovers
0 คน เลิฟตะวันจะลับขอบฟ้า
หน้าส่วนตัว
1096
