21 กันยายน 2550 17:07 น.
ตะละแม่จันทรา
"โอม.......ด้วยมนต์แห่งจันทราวิถีจงเปิดแด่....โอ๊ย!!"
กาลวิตราคล้ำศรีษะที่ปวดก่อนหันไปมองย่าของเธอที่กำลังจะเข้กศรีษะเธออีกรอบแล้วพูดว่า
"เจ็บนะค่ะ เล่นตีหัวอย่างนี้เดี๋ยวหนูก็โง่กันพอดี"
"นี้ไงคือบทเรียนไม่ทำให้คนโง่หรอก ย่าบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าออกไปนอกอาณาจักรโดยใช้เวทย์มนต์ มันอันตราย เข้าใจที่ย่าพูดหรือไม่"
หญิงแก่ไม่มีทีท่าว่าจะโกรธสาวน้อยไม่ เธอกลับแสดงสายตาที่เป็นห่วงจากใจจริง
......................................................................................................................
อาณาจักรที่พวกอาศัยอยู่นั้นเป็นอาณาจักรแห่งเวทย์ มันถูกแบ่งเป็น 5 อาณาจักรตามลำดับ คือ เมโนร่า,โซลพรีสท์,วอรี่น่า,วิซาร์ดโดเวอร์,พาสไนท์แลนด์ ทั้งหมดถูกเรียกรวมว่า "โฮลี่เอิร์ทคิงดอม" และในแต่ล่ะอาณาจักรก็จะถูกแบ่งตามความสามารถของผู้คนตามท้องถิ่น
เมโนร่า
เมืองแห่งเสียงดนตรีและท่วงทำนองที่อ่อนหวาน แต่ในบทเพลงเหล่านี้มีพลังบางอย่างซ่อนอยู่ ชาวเมืองแห่งนี้จึงถูกเรียกว่า เอเลเมทอล พวกเขาสามารถใช้เครื่องเป็นอาวุธและสามารถขับกล่อมได้ในเวลาเดียวกัน พวกรักสงบอยู่กันอย่างสันติ
โซลพรีสท์
เมืองแห่งความสงบ ใครที่แวะเวียนมาที่เมืองแห่งนี้มักจะไม่อยากกลับออกไปเลย เพราะว่าเมืองแห่งนี้สงบน่าอยู่และอบอุ่น ผู้คนที่นี้มีพลังแห่งการรักษาซึ่งได้รับพรวิเศษมาจากเทพเจ้าโดยตรง พวกเขาสามารถชุบชีวิตคนตายได้และรักษาคนที่บาดเจ็บได้อย่างไม่น่าเชื่อ ดังนั้น ชาวเมืองนี้จึงถูกเรียกว่า "พรีสท์(นักบุญ)"
วอรี่น่า
เมืองแห่งความแข็งแกร่ง ชาวเมืองเติบโตมาท่ามกลางความสภาพแวดล้อมแห่งการต่อสู้และพวกเขามักมีการแข่งขันความแข็งแกร่งกัน ถึงแม้ภายนอกจะดูก้าวร้าวแต่พวกมีความเป็นมิตรที่ดีมาก พวกเขารักความยุติธรรม ชาวเมืองที่นี้ถูกเรียกว่า"วอริเยอร์(นักรบ) เพื่อเป็นเกียติแก่พวกเขา
วิซาร์ดโดเวอร์
เมืองแห่งเวทย์มนต์คาถา เมืองนี้เป็นที่รวบรวมเหล่านักเวทย์ไว้มากมาย พวกเขาเหล่านั้นถูกสั่งสอนเป็นอย่างดีจาก"ไฮเออร์วิซาร์ด" พวกเขารักความสนุกและใช้พลังในทางที่ดี แต่ก็มีบางส่วนที่ร่ำเรียนเวทย์มนต์ดำจาก"โกสท์วิซาร์ด"
ถึงแม้จะเป็นมนต์ดำแต่ก็เป็นเวทย์มนต์ที่ดี กล่าวคือเป็นเวทย์ที่ใช้ในการต่อสู้เพื่อปกป้องตนเอง
พาสไนท์แลนด์
เมืองแห่งใจกลังทั้งห้าอาณาจักรมีผู้ปกครองสูงสุดอยู่ที่นี่นามว่า "เอลเดอร์ออราเคิล"พระนางทรงปกครองอาณาจักรแห่งนี้มานานนับพันปีอย่างสงบสุข ทุกๆปีพระนางจะทำพิธีการบูรณะท้องฟ้าซึ่งเป็นหน้าที่หลัก โดยมีตัวแทนของทั้ง 4 อาณาจักรมาร่วมทำพิธีนี้ด้วย พิธีนี้เป็นพิธีที่สำคัญมากเพราะว่าหากมีการผิดพลาดจะทำให้เกิดการเหลือมล้ำของห้วงเวลาเป็นผลให้ช่องว่างแห่งเกิดโพร่ง
และโพร่งนี้เองที่พัดพาความชั่วรายมาจากดินแดนแห่งปีศาจ"เวดูรัส" ซึ่งมีเจ้าปกครองคือ"โฟรดาเส"ผู้เป็นราชินีปีศาจทั้งมวล นางดุร้ายและชิงชังทุกคนที่มีความสุข ว่ากันแท้ที่จริงนางคือฝาแฝดของเอลเดอร์ออร่าเคิลที่ถูกความชั่วร้ายครอบงำ
.......................................................................................................................
"การที่เจ้ามาร่ายมนต์เช่นมันเป็นการฝืนกฏของอาณาจักรวิซาร์ดโดเวอร์ของเรา
เพราะเจ้าเป็นเพียงนักเวทย์ฝึกหัด เจ้าคงไม่รู้ผลที่จะเกิดว่ามันร้ายแค่ไหนละซิ"
หลังจากพูดจบย่าของเธอก็ถอนหายใจก่อนครุ่นคิดถึงบุตรสาวของนางที่ได้จากเธออย่างไม่มีวันกลับในสงครามระหว่างห้วงมิติ
"แล้วจะเกิดอะไรขึ้นเหรอค่ะ?"
เด็กสาวถามด้วยความสงสัยพร้อมกับเม้มริมฝีปากชมพูระเรื่อที่สวยงามได้รูป
"กาลวิตราเจ้าโง่เขลาเหลือเกิน หากผิดพลาดเจ้าจะกลายผู้เปิดประตูให้เหล่าปีศาจที่รอโอกาสที่จะเข้ามาทำลายล้างพวกเรานะ แค่คิดก็น่ากลัวแล้ว"
กาลวิตรานั่งคิดและฟังตามที่ย่าพูด เธอไม่เคยคิดจะโต้เถียงกับผู้เป็นย่าที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็ก ไม่ช้าเธอก็ลุกขึ้นเดิน แล้วพูดว่า
"ขอโทษนะค่ะย่า หนูจะไม่ทำอีกแล้ว งั้นหนูขอตัวไปเดินเที่ยวเล่นกับโมร่าในเมืองนะค่ะ"
"ได้ แต่ห้ามเจ้าก่อเรื่องวุ่นวายหล่ะ"
"ค่ะ หนูทราบดีค่ะ ไปแล้วนะค่ะ"
พูดจบเธอก็ร่ายเวทย์
"เวโนโอเคิล"
เรียกยานพาหนะคู่กายออกมาเพื่อมุ่งหน้าไปหาโมร่าเพื่อนรักที่อยู่หมู่บ้านใกล้กันนี้
โปรดติดตามตอนต่อไป........
21 กันยายน 2550 10:32 น.
ตะละแม่จันทรา
หลายคนบอกว่าความรักคือสิ่งที่สวรรค์ได้จัดสรรและสัมปทานให้แก่คนธรรมดาบนโลกอย่างเรา แต่ทำไมบางคนจึงไม่สมหวัง..............นี้ยังคงเป็นคำถามที่ต่างคนยังตามหาอยู่......
บางคนมีคนรักอยู่แล้วแต่ทำไมยังมองหาคนอื่นอยู่อีก...
เรื่องเหล่านั้นไม่ใช่เรื่องของฉันเลย
ฉันคือสิ่งหนึ่งที่หลบอยู่ในเงาของใครหลายคนที่ถูกทอดทิ้ง
ทุกท่านที่อ่านอาจจะสงสัยว่าฉันคือใคร
บอกเลยก็ได้ว่า "ฉันคือความเหงา"
ฉันคือสิ่งที่ทุกคนไม่ต้องการ
ความเหงาคือการอยู่อย่างไม่มีใคร
ความเหงาคือความทุกข์
ระทม ขมขื่น
แต่อยากจะบอกตามตรงว่า ฉันไม่อยากทำร้ายใคร
แต่ทุกคนเจอกับปัญหาต่างๆก็จะมาหาฉัน
ฉันห้ามพวกเขาเหล่านั้นไม่ได้
ได้โปรดอย่าโทษฉัน
ฉันก็หวังในใจลึกๆว่า อย่าให้เขาหาฉันเจอ
หากเขาเจอความเหงาอย่างฉัน
เขาเหล่านั้นต้องร้องไห้
อยากบอกตรงๆว่าฉันไม่อยากให้เขาร้องไห้
เสียใจ หมดหวัง
ฉันพยายามหนี หลบซ่อนตัวเอง
หลายคนคงนึกไม่ออกว่าทำไมต้องออกมาพูดเรื่องนี้
เพราะฉันไม่อยากถูกมองว่าเป็นสาเหตุของการจากลา
หรือเรื่องร้ายๆต่างๆนาๆ
ขอขอบคุณทุกท่านที่รับฟังความในใจของฉัน
โปรดอย่าตามหาฉันเลยเพราะ
" ฉันคือความเหงา"
หน้าส่วนตัว
684
