20 กรกฎาคม 2545 15:26 น.
ตฤณ
ห่วงหนอ ห่วงรัก หักห้ามจิต
ไกลหนอ ไกลมิตร ชิดสหาย
รักหนอ รักเธอ มิเสื่อมคลาย
ใจหาย ใจห่าง มิจางไป
เจ็บใจ เจ็บปวด รวดร้าว
ของรัก ของเรา หล่นหาย
หาแล้ว หาอีก ก็มิวาย
ไม่พบ ไม่ไว้ ใครครอง
โอ้อก โอรัก จับจิต
นึกคิด นึกอ่าน ใจเริ่มหมอง
รักเอย รักเธอ น้ำตาหนอง
เจ้าของ เจ้าเข้า มาทวงคืน
ใจใคร ใจมัน กระชั้นชิด
ใกล้หนอ ใกล้จิต ยิ่งรื้อฟื้น
ความเอ๋ย ความรัก ช่างดาษดื่น
ค่ำคืน ค่ำใจ หวั่นไหวทรวง
20 กรกฎาคม 2545 15:09 น.
ตฤณ
ไม่เคยต้องการสิ่งไหนตอบแทนกัน
เพราะความห่วงใยที่มีให้นั้น ทำเอาฉันตื้นตันเสมอ
อย่าเอาคำว่าซึ้งใจ เปรียบเปรยความหมายในใจเธอ
เพราะความรักไม่มีเหตุผลเสมอ .. ในตัวของมัน
แค่อยากให้เธอได้รับรู้ และ รู้สึก
ว่าในส่วนลึก ห้วงนึก ของความฝัน
ถักทอสายใยให้ใจถนอมไว้ซึ่งผูกพัน
เพราะมีเธอใจจึงไม่ไหวหวั่นต่ออุปสรรคใด
รู้สึกดี ดี ที่มีเธอเคียงข้าง
ไม่เคยอ้างว้าง ทุกวันกลับยิ่งสดใส
พอมาวันนี้ จะทิ้งกัน จะจากกันไปได้อย่างไร
ไม่อยากบอกว่าหัวใจ ร้างไร้ แต่ใกล้ใจกลับ -กลัว-
เหตุผลที่เธอยกมาอ้าง
ทำให้หัวใจเริ่มฝ้าฟาง ที่เคยสว่างกลับมืดสลัว
รักเคยมีเธอ ใจเคยแข็งแกร่ง กลับเต้นระรัว
...อยากให้ฉันรักตัวเองให้มากกว่ารักหัวใจเธอ...
และอีกหลายคำพูดที่เธอพร่ำบอก
เพิ่งได้เรียนรู้คำกลับกลอกจากใจที่เคยให้เสมอ
แต่ใจกลับจำคำพูดสุดท้ายได้จับจิตจับใจให้พล่าเบลอ
ร้าวไหว จนน้ำตาไหลเอ่อ เพ้อคร่ำครวญ . . .
16 กรกฎาคม 2545 15:22 น.
ตฤณ
อย่าร้องไห้เลยคนดี
ฉันคนนี้ไม่ได้ล้มหายตายจากไปไหน
แค่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน จะเป็นไรไป
แต่ก่อนแต่ไร ก็เห็นยังอยู่ได้ เมื่อไม่มีกัน
สูญเสียฉันไป จะใช่หรือเปล่า
อาจเป็นเพราะความไม่เข้าใจระหว่างเรา คงจะอย่างนั้น
สิ้นเยื่อ ขาดใย ไม่ใช่ไม่สนใจความผูกพันธ์
เปล่านะ ฉันเปล่าทอดทิ้งมัน อยากให้เข้าใจ
ในเมื่อมีเธอเปลี่ยนจากวันวาน
รักที่เคยหวาน กลับติดขัดไม่สดใส
เห็นได้ชัดเจน ดูซิว่าใครจริงใจ
เขาคนใหม่ หรือฉันคนเก่าที่ทุ่มเทให้เสมอมา
เอื่อมมือไปซับน้ำตารับขวัญ
คิดถึงเรื่องราวก่อนหน้านั้น หัวใจเริ่มอ่อนล้า
ไม่ใช่สงสารคนดีหรอกนะ เพียงแต่ว่า
อยากจะใช้สองมือ ซับน้ำตา เป็นการทดแทนสิ่งที่เคยมีค่า ให้กัน
16 กรกฎาคม 2545 15:12 น.
ตฤณ
ใ น ค ว า ม รั ก ที่ ผ่ า น ม า . .
ฉั น อ ย า ก ย้ อ น เ ว ล า ไ ป ใ น ต อ น ที่ แ ว ว ต า เ ธ อ ยั ง มี ฉั น
อ ย า ก ก ลั บ ไ ป ต อ น ที่ ใ จ เ ธ อ ยั ง ถ น อ ม ค ว า ม สั ม พั น ธ์
ไ ม่ ใ ห้ ห ม ด ใ จ ที่ จ ะ ร่ ว ม ฝั น . . อ ย่ า ง ง่ า ย ด า ย
ต ล อ ด เ ส้ น ท า ง ใ ห้ หั ว ใ จ ก้ า ว ผ่ า น
แ ต่ ไ ม่ เ ค ย รั บ รู้ สิ่ ง ที่ ต้ อ ง ก า ร แ ล ะ ค ว า ม ห ม า ย
มี แ ค่ เ พี ย ง น้ำ ต า ไ ม่ ใ ช่ แ ป ล ว่ า เ ร า เ สี ย ด า ย
ฉั น เ อ ง เ ป็ น ค น ที่ ทำ ร้ า ย หั ว ใ จ แ ล ะ รั ก ข อ ง มั น
ทำ ดี ที่ สุ ด ไ ด้ แ ค่ ตั ด พ้ อ ตั ว เ อ ง
เ ปิ ด ป ร ะ ตู รั บ ค ว า ม วั ง เ ว ง จ า ก วั น นั้ น
สู ญ เ สี ย เ ธ อ ไ ป . . ถึ ง ไ ด้ รู้ ว่ า ใ ค ร . . สำ คั ญ
ก ร ะ ทั่ ง เ ธ อ เ ดิ น อ อ ก ไ ป จ า ก กั น จึ ง ต อ บ ตั ว เ อ ง ไ ด้ ว่ า ที่ ผ่ า น ม า นั้ น * ฉั น รั ก ใ ค ร *
10 กรกฎาคม 2545 15:18 น.
ตฤณ
เพราะตัวฉันคงไม่มีความหมายอะไรเลย
เธอจึงทำชาเฉยกับความรักครั้งนี้
เขาช่างต่างจากฉัน ฉันใจดำ เขาแสนดี
เพียงคำบอกเล่าคำนี้ ทำให้เธอคนดี ให้ใจเขาไป
ฉันไม่เพียงแค่ไม่มีค่าเท่านั้น
แต่ยังเป็นคนที่เธอไม่เคยแบ่งปันความรักให้
รับรู้ได้ถึงความรู้สึก แม้เธอไม่เคยจะพูดอะไร
ที่ทำให้เป็นสิ่งหมางเมินใจ ยากที่เราใกล้ชิดกัน
แต่ฉันรับรู้ได้เพียงเท่านี้
จากแววตาที่เธอเคยมี เคยแสนดี เคยร่วมฝัน
คงไม่เหลือซึ่งอะไรเลยที่เคยผูกพัน
จะเป็นก็แต่เพียงตัวฉัน ที่มั่นรักเดียว
หน้าส่วนตัว
675
