10 กันยายน 2547 18:53 น.
ดุจดังแสงไฟในเงามืด
แรกสบพบเริ่มสบตาเหมือนสบใจ
ไม่เหมือนใครเพราะคือเธอที่รอคอย
นั่งเหม่อลอยคอยคะนึงถึงแต่เธอ
โอ้สวรรค์ช่างใจดีประทานมา
เมื่อได้เจอใจก็เพ้อตามเธอไป
เมื่อจากไปใจก้เพ้อละห้อยหา
เมื่อยามนั่งก็นั่งเหม่อเพ้อทุกกาล
เมื่อยามนอนใจก็เฝ้าฝันถึงเธอ
เมื่อยามตื่นลืมตาก็เพ้อถึง
เมื่อกินข้าวก็หวังว่าเธอจะทำให้กิน
เมื่อได้ยินเสียงเธอก็เหม่อลอย
เมื่อได้เห็นก็เริ่มพร่ำรักแต่เธอ
เมื่อไม่เห็นใจเริ่มเหงาและเปล่าเปลี่ยว
เมื่อไม่ได้ยินสุ้มเสียงก็คะนึงหา
เมื่อไม่เจอก็เพ้อหาใจแทบขาด
เมื่อเธอยอกไม่รักใจก็สลาย
6 กันยายน 2547 17:52 น.
ดุจดังแสงไฟในเงามืด
บทกลอนเนื่องในโอกาสที่ใกล้จะอกหักหรือเปล่า
โอ้ว่าจันทร์แสงนวลนวลอร่ามฟ้า
สาดส่องหล้าสาดส่องใจให้เปลี่ยวเหงา
โอ้สายลมหอบความหนาวซ้ำเติมเรา
สุดคาดเดาสุดแต่ลมจะผาดผ่าน
โอ้แสงดาวพราวระยับนับล้านล้าน
ยังมิอาจมาเป็นมิตรหมู่มากมี
โอ้ดาวเสาร์จ้าวความงามของดาวเคราะห์
บ่มิเพาะความงามเท่านามเธอ
โอ้สิ่งใดที่สวยงามรวมเป็นหนึ่ง
มิเผยผึ่งผาดงามเท่าทรามเชย
โอ้น้องรักเจ้าจากไปโอ้ทรามเชย
บ่มิเคยหันมาเมียงหันมามอง
โอ้เจ้าใยนวลนางถึงลางเลือน
เจ้าจากไปจากนานมิกลับมา
โอ้ว่าเจ้าจากแล้วใช่จากไป
เจ้ายังทำให้พี่ละห้อยโหยหา
โอ้ทำไมนวลละออจึงจากไป
ปล่อยให้พี่ทนอยู่กับความเดียวดาย
โอ้ความเหงาเคล้าความเศร้าปนน้ำตา
หยดลงมาเป็นคำกลอนส่งถึงเจ้าเอย
หน้าส่วนตัว
649
