21 พฤษภาคม 2549 15:38 น.
ดิสยเมธา2
ตาเจ้าเศร้า แม้ไร้ ซึ่งหยาดน้ำ
ผิวเจ้าคล้ำ แม้ไร้ ซึ่งรอยหมอง
แก้มเจ้าชุ่ม แม้ไร้ น้ำตานอง
ที่ข้ามอง นั้นอยู่ ในยิ้มพราย
เฝ้าซับน้ำ หยาดนั้น อันไหลลึก
ลูบผิวหน้า จารึก รอยผ่องผาย
จูบผิวแก้ม หอมคราบ น้ำตาคลาย
เพียงรูปถ่าย คล้ายกับ จะลับเลือน
ผ้าเช็ดหน้า ข้าต่าง ผ้าขี้ริ้ว
ยิ่งปลายนิ้ว อย่าไพล่ ไปเผลอเผือน
เมื่อผิวเจ้า เปรียบได้ ดั่งผิวเดือน
จงลืมเลือน เสียเจ้า ดาวเปื้อนดิน
21 พฤษภาคม 2549 05:19 น.
ดิสยเมธา2
ดื่มน้ำตา บรรเทา ที่เศร้าโศก
หวังดับโรค รักร้าง ให้พลางหาย
รองน้ำค้าง ทาฤทัย ที่ใกล้ตาย
หวังละลาย เถ้าถ่าน แห่งวานวัน
ดับแสงดาว แสงเดือน ให้เลือนหมด
หวังรินหยด น้ำตา จากตาฉัน
โดยมิให้ ใครเห็น เป็นใครกัน
นั่งรำพัน พิงมุม ด้วยกลุ้มใจ
โบกลมพัด ใบไม้ ให้มีเสียง
หวังแค่เพียง คร่ำครวญ หวนร่ำไห้
ใครจะซึ้ง สำเนียง ว่าเสียงใคร
เมื่อเสียงใบ ไม้กลบ จนลบเลือน
หน้าส่วนตัว
883
