28 ตุลาคม 2550 23:31 น.
ดินกระดาษ
เรื่องบังเอิญหรือฟ้าแกล้ง
ที่แสร้งส่งเธอมาให้ฉัน
แล้ววันหนึ่งฟ้าก็พรากเราจากกัน
อยากรู้ฟ้าส่งเธอมาให้ฉันเพื่ออะไร
เพื่อให้รู้รสชาติของรัก
แล้วลิ้มรสหัวจัยหัก..รักหล่นหาย
ฟ้าช่างทำได้เจ็บปวดร้วนร้าว..จนปางตาย
เธอหลับตาแล้วตายหายไปชั่วนิรันทร์
21 ตุลาคม 2550 21:20 น.
ดินกระดาษ
พยายามข่มใจให้แข็งกร้าว
แต่กลับหนาวร้าวรอนจนอ่อนไหว
เจ็บช้ำระทมอมทุกข์เหลือเกินหัวใจ
รับไม่ได้กลับการจากไปของใครบางคน
โลกที่เคยสดใจกลับหม่นหมอง
ฟ้าที่เคยสวยสดกลับหมองม่น
ใจที่เคยยิ้มแย้มกับใครบางคน
เหลือเพียงรอยยิ้มม่นม่น...ของคนไม่มีหัวใจ
20 ตุลาคม 2550 18:29 น.
ดินกระดาษ
ฉันก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่อ่อนไหว
ฉันผิดที่ไม่เจียมตัวและหัวใจอย่างนี้
ฉันขอบคุณที่เธอให้ประสบการณ์ดีๆ
ว่าความรักไม่ได้มีแต่..ด้านดีๆที่น่าจดจำ
ถ้าไม่เจ็บคงไม่รู้รสชาติ
ว่าเจ็บใจแทบขาดหัวใจฟกช้ำ
เจ็บปวดเหลือเกินกับสิ่งที่เธอทำ
เธอแสร้งแกล้งพร่ำว่ารักกันหมดหัวใจ
จะไม่ทนต่อไปนับจากนี้
เก็บความรู้สึกทั้งหมดใส่กล่องไว้
ถือเป็นบทเรียนล้ำค่าของหัวใจ
จากนี้ต่อไปจะไม่หวั่นไหวกับใครง่ายดาย
หน้าส่วนตัว
1503
