6 ตุลาคม 2547 11:34 น.
ดาหลา & ปะการัง
เมื่อคืนแอบมอง ฟ้าและดาว เง้า งอด กัน
เมื่อคืนแอบมองฟ้าพร่ำรำพรรณ
เมื่อคืนฟ้าบอกดาวจ๋าฟ้ารักดาวน้า
เมื่อคืนดาวงอนหน้าง้ำค้อนฟ้า
ปล่อยให้เหงา เศร้าใจเนืองๆ ๆ
ปล่อยให้เงียบเดินเดียวเปลี่ยวอุรา
ปล่อยให้นั่งอิ่มหนำไม่สำราญใจ
ปล่อยให้เศร้าราวรอนทอดถอนใจ
นอนงอนนอนพ้อฟ้าทำไมใจร้ายนัก
นอนร้องให้ เหงาใจเพราะอะไรนะ
นอนเหงาเศร้าไป ไร้เงาเธอ
นอนไม่หลับเพราะคิดแล้วคิด จิตปั่นป่วน
อยากถามคนดีที่รักฉัน
อยากถามอีกสักทีผ่านมา
อยากถามคนดีฉันทำอะไรให้เคืองขุ่น
อยากถาม ถามอีกสักที....จะได้ไหม
หากวันนี้ไม่ดีพอจะขอไป
หากวันนี้ไร้ค่าและความหมาย
หากวันนี้ไม่มีสิ่งใดให้จดจำ
ขอให้ฝันที่ร่วมสร้าง...........มลายไป
5 ตุลาคม 2547 17:14 น.
ดาหลา & ปะการัง
หวั่นใจ หวั่นไหว ต่อ คำว่าความรัก.......
การมีความรัก มันทำให้ โลกนี้ แสนจะสดใส แสนจะโสภา
.... เมื่อเริ่มมีความรัก ...ในเวลาที่ดอกรักเบ่งบาน
ดวงตาที่ เคยมองเห็นทุกอย่างที่ชัเดจน
ในบางครั้งเริ่ม มืด ลง จน บอดสนิท เหมือนคำพังเพย ที่ว่า
ความรัก ทำให้คนตาบอด ไม่เชื่อ ไม่ฟังใคร มองเห็นว่าดีที่สุด
ซึ่ง มันก็เป็นความจริง ซะด้วย........ใช่ไหม
ความรักสร้าง อะไรได้ มากมาย........
..........ตั้งแต่ความสุข.....เสียงหัวเราะ
และบัดดล....มันก็อาจจะกลายเป็นอสูรร้าย
ที่ทำให้ความรักที่สดใส กลายเป็นความเศร้า ขึ้นมาทันที
และยัง แถมท้ายด้วยการเติมหยดน้ำพิษ
...........ทำร้ายให้ ใจสลายและ ร้าวราญ...............
หากเรารู้จักความรัก ..............
รู้จักที่จะเอาใจใส่ มันนะ ไม่ละเลยที่จะเติมเต็ม...
ด้วยการสื่อสารกันด้วยความเข้าใจ ประคับประคองความรัก
ช่วยเหลือกัน ยอมรับการเป็นตัวของตัวเอง ของกันและกัน
ยืดหยุนเวลา และท้ายสุด.......... มีเวลาให้กันและกัน
.............จะเป็นการเติมไฟรักให้เต็มอยู่เสมอ...............
พูดง่าย แต่ทำยากมากเลยนะ ............
จำได้ว่าเคยอ่าน หนังสือ อ ะไรไม่รุ้นะ
เค้าบอกว่า ...........
ความรักและความคิดถึงมักจะเป็นเงาชีวิตของกันและกันเสมอ
ฉันเชื่อ และ.ฉันรู้แจ้งและเห็นจริง แล้ว ณ.....เวลานี้ ...........
เมื่อรักและ ความคิดถึงติดตามเป็นเงาตามตัวเลยทีเดียว...........
มันจึงเดินตามเข็มนาฬิกาเสมอๆ........ซึ่งบางครั้งเกเร บ้าง ในบางครั้ง
แต่ถ้าความรู้สึกที่คิดถึงไม่คลาย
จงเชื่อมั่นและศรัทธาในความรักและจริงใจ
เพราะว่า..................
.........ไม่มีใครสามารถมาแทนที่เธอได้......
และฉันมั่นใจว่า...เมื่อความรักที่เรามีให้กันและกัน.............จะประคองไปจนจนถึงปลายฝัน.........ที่สุดขอบฟ้านั้น...........ให้จงได้
5 ตุลาคม 2547 17:05 น.
ดาหลา & ปะการัง
แค่รู้ว่ามีคนอยู่เคียงข้าง
ในวันที่อ้างว้างหวั่นไหว
ก้อเพียงพอแล้วสำหรับหัวใจ
ไม่ต้องการใครนอกจากเธอ
ขอบคุณเธอคนดี
ที่อยู่ข้างกันตรงนี้ไม่ไปไหน
ขอบคุณสำหรับกำลังใจ
ที่มีให้กันเสมอมา
ขอบคุณความรักในสายตา
อยากบอกว่าฉันรับรู้และเข้าใจ
และอยากให้เธอเข้าใจด้วยเหมือนกัน ว่าเธอไม่เคยเป็นคนไกลของฉัน
แต่เป็นคนใกล้ของความผูกพัน
เป็นคนสำคัญในใจ........
5 ตุลาคม 2547 15:29 น.
ดาหลา & ปะการัง
กระทู้ที่หนึ่งร้อยของดาหลาเพลานี้
กระทู้ร้อน หนึ่งหัวใจมาใกล้ ใกล้เธอ
กระทู้หนึ่งร้อยเค้าว่าบรรจงเพ้อ
กระทู้หนึ่งร้อย ขอสอยร้อยหัวเรียงเรื่อง
ท้อ แต่ไม่ถอย .......... ค่อยๆๆคลานก้อไปได้
พ่าย .....แพ้.....แค่ ...........เกม เกมการเมืองละเรื่องชื่อ
อยาก...เป็น.....ดาว..... ระบือไป เพราะอยากไขว่คว้าดาว
ก็เพราะวันวันวาน....วันนี้ ....แล้วก้อ พรุ่งนี้
หุหุ.......สมน้ำหน้าน๊อ คิคิ
แม่คนขี้งอนไม่สนใจ
เห็นมะ ...........ง้อ ซะนะ
เหนื่อยจัง !!!! เหนื่อยจริงนัางนิ่งไม่ได้
เดิน ๆ หยุด ๆ แล้ว หยุด.........สักนิด
หยุดแล้วคิดถึงและคิดถึง เหมือนเป็นหลิวลู่
คิดดังไป หรือไงจึ่งค่อนมาเค้าว่าเรา บ่น
ดาหลา & ปะการัง.....กับ....ความรัก รักอีกแล้ว
แค่คิด .และน่าคิด เน๊อะ คิดอยุ่นั่น ไหนว่าไหวอ่อนและอ่อนไหว
เพราะรอคอยเธอคนดีที่อยากลืมแต่กลับจำ
ฉั น ไ ม่ เ ข้ า ใ จ. ล ม ห น า ว แ ล ะ ด าว เ ดื อ น
ออดคำหวาน หวาน....หวาน.....เพราะ...คิดถึง.... นั้นจริงหรือ
ตามหาไออุ่น.....โลกจริงหรือฝัน ตามความคิดแอบซ่อนเธอ ในหัวใจอยู่
เชื่อแล้ว...............ว่า หนึ่งงความรู้สึก
ทำให้..กาล.เวลา บอกว่า
หัวใจ..ไม่ว่าใครก็บังคับไม่ได้
ฉันจะเก็บ เก็บ ความทรงจำแสนดีที่จริงใจให้
เพราะว่าฉันวันนี้ไม่อาจเปลียนใจ
แม้สายน้ำไม่ไหลทวนกลับมา
เช่นเคย
ไม่ครบร้อย จะคอยๆๆบรรจง
ลงอักษรลำลองพรรณสันต์
เหลือ ก็มากอีกนานเท่าที่จะมันส์
ประเดี๋ยวอิ-ฉันละเลงเอง...จ้า
5 ตุลาคม 2547 09:40 น.
ดาหลา & ปะการัง
coloหลายวัน ผ่านไป ........กับหัวใจที่อ่อนล้า
หลายวันที่ดำเนินไป.........กับเส้นทางที่ อ้างว้าง
หลายเวลาที่เคลื่อนคล้อย.........ไปกับดวงสุริยา
หลายวันที่ขับเคลื่อน....กับดวงจันทรา...........
เดินทาง ผ่านกาลเวลามา จนถึงวันนี้
ชีวิตเหมือนกับเรือลำน้อยๆในแม่น้ำ
เหมือนรถคันเล็กๆๆที่มีผู้โดยสาร อยุ่ในห้องผู้โดยสาร
มีทั้งเด็กเล้กๆๆที่ต้องการการเอาใจใส่และดุแล
มีหนุ่มสาวที่คลอเคลียกัน
มีผู้เฒ่าที่ต้องการความรัก ซึ่งเคย เป็นผู้ให้ความรัก
ในเวลาเดินทาง...........ที่พร้อมกับพนักงานขับรถ
ที่มีจุดมุ่งหมายที่จะ ส่งผู้โดยสาร ให้ถึงจุดหมายอย่างปลอดภัย
อาจจมีการกระทบกระทั่งกันบ้าง
แต่ ก้อเปี่ยมล้นด้วยความปรารถนา ที่จะ ส่งให้ถึงปลายทาง
ในวันนี้ เราขับรถ..ชีวิตมาได้ไกลเท่าไหรแล้วหนอ
การเดินทาง อีกนานไหม ที่จะถึยังจุดหมายและปลายทาง
เฝ้ามอง สองข้างทางที่ มีเรื่องราว ต่างๆๆเข้ามาปะทะกับชีวิต
มีทั้งสุข ทุกข์ และเศร้าปะปนกันไป
แต่ ไม่มีอะไรมาทำให้รู้สึกว่าท้อแท้และอ่อนล้า...
..........ได้มากไปกว่า การ...........ขาดกำลังใจ...............
ร้องขอและอ้อนวอน กำลังใจ ??? ที่ไหนจะมีให้
จงสร้างมันขึ้นมาใหม่จาก หัวใจของเราเอง
เพราะไม่ มี ใครสามารถ ให้เราได้ตลอดเวลา
เห้อ
ในยามนี้ ที่ทั้งท้อแท้และอ่อนล้าจริงๆๆๆๆๆๆๆๆ
เอาน่ะ..........
มันเป็นเพียง ความรู้สึก หนึ่งที่พัด มา
แต่ ท้ายสุด ของใจท้อได้แต่ไม่ถอย.........ไม่มีทางอยู่ถาวร
เดี๋ยวมันก้ไป .............
Lovers
0 คน เลิฟดาหลา & ปะการัง
หน้าส่วนตัว
634
