24 กันยายน 2547 09:26 น.
ดาหลา & ปะการัง
ฉันเชื่อแล้วว่า
เรามีช่วงเวลาที่ดีและมีค่า
ซึ่งรักและเข้าใจ
มั่นคง หวานละไม
และที่สำคัญสิ่งที่มีอยู่..............
และฉันก็เชื่อว่า
ฉันมีคำตอบหนึ่งคำตอบหนึ่ง
และอยู่ในหัวใจของฉันเสมอมา
ซึ่งยอมรับทุกสิ่งนั้น ใช่ และ ใช่
มีคำปลอบใจฉัน ..........
ยามโลกหมองหม่นและเศร้าหมอง
ฉันเชื่อและเชื่อว่า
มีหัวใจดวงหนึ่งที่คอย
เข้าใจ ห่วงใยฉันอยู่เสมอ
และฉันก้เชื่อและเชื่อว่า
ความรักของเธอที่มีให้
เป็นสิ่งความรักที่เติมเต็ม
ให้ชีวิต..........ฉัน
ความรักที่คงอยุ่
ในหัวใจนั้น...มันคงและคงอยู่
ส่งความคิดถึงไปสุดขอบฟ้า
พลังรักจะคงอยู่ในหัวใจของเรา
ตลอดกาล....................
ดาหลา & ปะการัง
23 กันยายน 2547 15:45 น.
ดาหลา & ปะการัง
ความรู้สึก ของฉันในวันนี้
บอกไม่ถูกว่า มันคือ อะไร มันเงียบ ๆ เหงาๆ
วังเวง เหลือ หลาย ไม่ใช่เศร้า ไม่ใช้ ทุกข์ ไม่ใช่ เจ๊บปวด
ไม่ใช่ร้าวรอน
แต่มัน เป็นความรู้สึก ที่บอกไม่ถูกเลย .........
มันเงียบ
จนรู้สึกได้ ว่า มัน ไม่มีความสุข
เนือยๆๆ เหนื่อย ๆ ล้า ขุ่นๆใจ ยังไง ไม่รู้........
เดิน ๆ ไป เหมือนเดินคนเดียว ทั้ง ๆ ที่
ผู้คนออกจะมากมาย
คิดถึง
จะว่าคิดถึงเธอ อยู่ ก็ คิด ปกติ อยู่แล้ว
รึ จะมี ใคร
เข้ามาในชีวิต......อีก หรือ ?
รึว่าไหว หวั่น
ต่อความเปลี่ยนแปลงของวันนี้
หัวใจดวงเดียว แต่ ทำไม จึง ไหวหวั่นได้
คืนที่ผ่านมา
เฝ้ารอ รอเวลาที่จะได้เจอกัน
นับเวลาเป็นนาที เป็นชั่วโมง
อีกไม่นานแล้วซินะ
ช่างช้ากระไร
ท่ามกลางเสียงอึกกระทึกของภายนอก
ไม่ได้ ทำให้ความรู้สึกของฉัน
ดีขึ้นเลย
แล้วฉันจะทำอย่างไรกันเล่า
แต่ นะ อยางไร ฉันจะรอ เธอ อยู่ที่นี่
รอ
แม้ว่ามันจะนานเท่าไร
เพราะ วันนี้ ฉันพร้อมที่จะมีธอ เดินเคียงข้าง
นับจากนี้ไป ตลอดชีวิต
แล้วคนดีของฉันเค้าจะรู้ไหมว่า......มีคนรอ
ดาหลา& ปะการัง
23 กันยายน 2547 13:41 น.
ดาหลา & ปะการัง
อยากจะเขียนเขียนกลอนบอกเธอไว้
ว่า หนึ่งหัวใจดวงนี้มีแต่เธอจองทุกห้องหอ
อยากอยู่เคียงคู่เคียงเคล้าคลอ
ยามเย็นย่ำตะวันรอนทอดถอนใจ
วันนี้เธอคนดี ที่รักฉัน
ทำสิ่งใดอยู่นะฉันใคร่รู้ เพราะอยู่ไกล
อยากยินยลสำเนียงเสียงจากเธอ ที่จากใจ
ว่าบอกผ่านสายลมว่า ว่ายังรักกัน
23 กันยายน 2547 12:55 น.
ดาหลา & ปะการัง
กาลเวลาเป็นผู้สร้าง
กาลเวลาเป็นผู้ทำลาย
กาลเวลาเป็นเพลิงเผาไหม้
กาลเวลาเป็นเครื่องดับไฟนั้น
กาลเวลาเป็นเทพเจ้าสร้างสรรค์ทั้งความดีและความชั่ว
กาลเวลาฟาดฟันเราให้หมองมัวและมอดม้วย
กาลเวลาช่วยสร้างเราขึ้นมาใหม่
กาลเวลาไม่เคยหลับไหลในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างหลับหมด
กาลเวลาเท่านั้นที่ยืนยงยศในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างล้มล่ม
ปัจจุบัน อดีต และอนาคตอันอุดม ..........ล้วนเป็นลูกของกาลเวลา
22 กันยายน 2547 20:56 น.
ดาหลา & ปะการัง
ความรัก......
เฮ่อ....มันมาจากไหนกันนะ
ความรักมันเป็นสื่อกลาง ระหว่างคนสองคน
ที่มีความรู้สึกตรงกัน.....
ความรัก มีเหตุผลของตัวมันเอง
ความรักเป็นเรื่องกลาง ๆ
มากไปก้อไม่ดี ............
น้อยไปก้อไม่ได้..................
อยากรู้ว่าความรักเป็นสีอะไรนะ
คงไม่ใช่สีชมพูหรอก
มันน่าจะเป็นสีเทา นะ
เพราะถ้าหมึกสีดำหก...รดความรัก มันก็จะดำปี๋
แล้วความรักก็จะลุ่มๆๆดอนไม่สวยสดงดงาม
หากหมึกสีขาวมีมากกว่าหมึกสีดำก้อขาวนวล รักราบรื่น
เปรียบสี ดำและสีขาวเป็นความเข้าใจ
อย่าให้หนักไปสีใดสีหนึ่ง
ยังก้อตาม เมื่อมีรัก
จงมีรักอย่างมีสติ
จงรักและจงเป็นตัวของตัวเอง
จงรักได้แต่อย่าลุ่มหลง
รักแล้วต้องแยกให้ออกว่านั่นรัก หรือหลง
การหลง มันทำให้ตาของเราบอดคล้ายหมึกสีดำ
บดบังความจริง.........เสมอ
ในเมื่อฟ้ากำหนดให้ใครเป็นคนพิเศษของใคร
ทำอย่างไรก็เป็นคนพิเศษ ตลอดไป
หากฟ้าไม่ได้กำหนดเราเป็นคนพิเศษของใคร
จะเติ่ม จะเสริม จะตัดทอน ตัดต่อกันอย่างไร
ก้อไม่ทางที่จะกลายเป็นคนพิเศษไปได้.............
เพราะมันคงไม่มีประโยชน์ที่จะทำให้ใครคนหนึ่งรักเราได้
ในขณะที่เค้า..........ไม่รักและไม่เลือกเรา
นี่หล่ะความรักที่ใครต่อใครอยากมีกัน
คล้ายเหรียญ ๒ ด้าน ที่มีทั้งดีและไม่ดี
เมื่อ...........เป็นคนพิเศษของใครตามฟ้ากำหนด
จงรักษา จงถนอมมันเอาไว้อย่างดี
และอยู่ภายใตเหตุผลของความรัก
ที่ว่า................เมื่อรักใครสักคน
เราไม่จำเป็นต้องได้อยุ่ร่วมกับเขา
การได้รักและมีความสุขที่ได้รักอย่าง
สุขที่ได้รักอย่าง........ไม่มีเงื่อนไขและ....พันธะ
มันเป็นที่สุดของที่สุดแล้ว..........
...........ของชีวิต.........
ดาหลา ปะการัง
Lovers
0 คน เลิฟดาหลา & ปะการัง
หน้าส่วนตัว
727
