5 พฤศจิกายน 2547 17:25 น.
ดาหลา & ปะการัง
จำได้ไหม.... .ฉันคอยเธอ เสมอนะ
จำได้ไหม......คำว่ารักเราสองประคองกัน
จำได้ไหม.....ว่าฉันจะคอยและจำมั่น
จำได้เสมอ....ว่ารักและจะคอยเธอ
แต่ก็นั่น ......แหละนะ คำว่าคอย
ไม่รู้จะได้พบ ......จะได้เจอ กันเมื่อไหร่
ฉันจะ.........คอยและคอย คนแดนไกล
จงรู้........ไว้ว่าถึงอย่างฉันก็คอย
บางที่......หวังถึงใคร สักคนที่รอคอย
บางที.......คอยและรอว่าจะมีหรือ
คำถาม.....ที่อยาก รู้เพียงแค่นั้นฤา
คอย แล้ว คอย .......ร้อย ลิ้นคำพร่ำพรรณา
ในเมื่อ.......รู้อ้างว้างและเดียวดาย
จงเอื้อมมือ ......ขวานั้น เกาะกุมทีอกซ้าย
วางพอรู้หัวใจ..... ยังอยู่ดีกับเราคล้าย
บอกกับมือว่า .......ฉันอยู่และจะคอย
อาจจะไม่มี....คำว่าพบกันตลอดชาติ
อาจจะไม่มี....คำว่าวาดฝันด้วยกันไหม
อาจจะไม่มี....คำว่ารักและห่วงใย
อาจจะมี....แค่.....คำว่า ดูแลตัวเองให้ดีนะ
เอาอย่างนี้....ไหมใจเจ้าขา
เอามือมา......อีกข้างนะ ข้างซ้ายจ๊ะ
เอามา...........วางทับมือ ขวาเมื่อครู่นะ
เกาะกุ้ม.........แขนซ้าย ให้รู้สึกลึก
ว่ากอดตัวเอง.......ได้อบอุ่นไม่แพ้ใคร
เพระว่าใจ ...........ของเราก็ อยู่กับตัวเรา
หาอยู่กับ..............ใจของใครเล่า
เก็บเอาไว้ ..........อบอุ่นใจ ด้วยใจเรา
เอามือขวาจับที่หัวใจ แล้ว เอามื้อซ้ายโอบมือขวา
กอดตัวเองให้แน่น.......แน่น เต็ม หัวใจ
หนาวกาย........แต่........อุ่นใจกว่าไหม.....?
ดาหลา & ปะการัง
05-11-2004
อุ่นใจ..........
4 พฤศจิกายน 2547 17:12 น.
ดาหลา & ปะการัง
เวลา ที่ฟ้าลิขิต ให้ได้พบ
มันคง จบลงแน่ แล้วครานี้
ไม่รู้อะไรเกิด ระหว่าง ที่
บนเวที ถนน บนหัวใจ
ไม่เข้าใจ รักจริง หรือแกล้งหลอก
คำพูดบอก รักอยู่ดีแต่ ดูเหมือนห่าง
สุดแสนระวาง ร้างรัก จักอ้างว้าง
เดินหลงทาง โดดเดี่ยวแล เดียวดาย
สมน้ำหน้า อยากหน้าโง่ นัก
ถูกรักซ้อน ซ่อนเงือน เตือนไม่อยู่
เพื่อนรักเตือน บอกแล้ว มันหลอกดู
ว่าจะโง่ เซ่อ เพ้อแค่ไหน เท่าไหรกัน
เจ๊บแสนเจ๊บ หัวใจถูกย่ำยี
ขอเพียงนี้เถิด อย่าได้กรายมาอีก
ขอจบกันเพียงนี้ ไม่อีกแล้วที่จะมี
เยื้อใยที่มีให้ เราขาดกัน
พุดว่าขาดกัน ราวคาดจิต
เอาชีวิตไป ด้วยจะได้ไหม
เพระไม่รู้ค่าจะเหลือสักเท่าใด
เพราะมันย่อยยับไปกับเธอ
หยาดใสใส ไหลอาบแก้มแล้ว
เป็นริ้ว ริ้วรองรอย ความเจ๊บช้ำ
ไม่อยากเชื่อ ในน้ำคำพร่ำให้จำ
ที่เธอบอกว่ารัก จักเต็มทรวง
ร้องไปเถิด ร้องให้ กลายสายเลือด
เขาไม่เดือด ร้อนใจเท่าไหรนี่
เขามีสุขเท่าไร ใครรู้ใครเห็นดี
แต่เนี้ไร้รู้ ดูเหมือนโง่งม
ดาหลา & ปะการัง
04-11-2004
ยากที่จะลืม
4 พฤศจิกายน 2547 10:34 น.
ดาหลา & ปะการัง
เมื่อวานเย็น เดินไปที่ 7- 11
เจ้านายเช็ด ออร์เดอร์ทาง โทฯสับ
แม่จ๋า แม่ หนูจะกิน มันทอดชิป
ต้องเดินซื้อ ให้ ทูลหัว ได้อิ่มใจ
มองซ้ายขวาม เห็นกล่องยาวโลด
เลยเดินโฉบไป จับดูอะไหว๋าโอ้
อะโหย๋ โหย่ หมากล้อม กล่องใหญ่โต
คิดถึงแม่ตัวน้อยคนดีมารศรี
ดูราคา อื่มไม่แพง จัดแจงซื้อ
เพราะถูกตื้อให้เล่นมานานแล้ว
หมากล้อม เธอบอกไว้ เล่น มันสนุกแน่ว
หมากล้อม ล้อมเก็บ เก็บหมากเป็น
หมากล้อมต้อง ล้อมกล่อมลมหายใจ
ล้อมไปจนคู่ต่อสู้ ฟู่หมดลม
เก็บหมากกิน เพราะล้วน ม้วนจบจม
เพราะถูกล้อมห้อม หมดหนทาง
น้าหลาน เล่นหมากล้อมห้อมหมาก
คนข้างข้าง คิดหนัก จักต้องแพ้
ต้องคิดค้น ทางหนวาง หมากมั่วแน่
ก็ต้องแพ้ หน้ากระดาน ทุกทีน่า
ยินยล เสียงหัวเราะ เสนาะหู
เพราะเฝ้าดู คู่แข่ง แจงหมากหมาย
ฉันรู้สึก สนุกกาย สบายคลาย
เพราะหาอะไร ดีมี คุณค่า ให้ครอบครัว
หมากล้อม เหมือนหมากใจไหม
ฉันว่าใช่ หมากล้อม จอมใจจ๋า
ล้อมเอาใจเธอ อยู่คู่เคียงมา
ไม่ช้านาน รัก น่าจะยังอยู่คู่กันไป
เฮ่อ เฮ่อ หมากล้อมเด็กเล้ก
ไปรอกเร็ดไปหมายหมากล้อมใจ
เอาเฮอะน่า หมากล้อมเด้กล้อมใจ
เป้นหมากหัวใจล้อเอาไว้ไม่ไกลกัน
ดาหลา & ปะการัง
04-11-2004
3 พฤศจิกายน 2547 17:08 น.
ดาหลา & ปะการัง
ใครคนหนึ่ง เดินผ่าน ผ่านชีวิต
ไม่รู้ลิขิต สวรรค์หรือ กรรมเก่า
รู้แต่เศร้า ประดังซ้ำ กรรมกี่เท่า
ที่พอใจ ผูกสมัคร ผู้มีเจ้าของ
วันเวลา ดำเนินไป ไวนัก
วันเวลามัก เลือนลอย ร้อยหฤทัย
วันเวลาใจ ไม่ลารับ กลับผลักไส
วันเวลา เลือนไป ให้ขอจำนอง
คุณจะรู้ไหม อยู่บ้านคุณ แสนอุ่นใจ
แต่ทำไม ใจกลับเหงา เศร้าสุดสุด
เหมือนไออุ่น ความรัก คล้ายรักคุด
เดินสะดุด ใครเข้าแล้วหรือเปล่าเรา
ฟังเพลงเค้าเคยบอกว่านั่นเพลงรัก
แต่ทำไม ยิ่งสำเนียงเรียง รินน้ำใส
ทนท้นล้น พ้นออกตา จนล้นใจ
เธอจะรู้ไหม ยิ่งนาน ก็ยิ่งพันผูก
ไม่รู้สิ ว่านานเท่าไหร่แล้ว
ที่มีแก้วตาคนดีเดินในหทัยพี่
นานเท่าไหร่แล้ว จะรู้พี่รอทุกนาที
รอข่าวดี อีกนานไหมจะได้เจอ
รู้ไหมพี่ ละเมอเพ้อ ทุกเช้าบ่าย
รักไม่คลาย คิดถึงเป้นนักหนา
ทั้งหลับตื่น เหมอืนเพ้อละเมอ มา
หน้าระรื่นชื่นใจ มิเว้นวาย
มีคนบอกว่า เห็นเค้าเดินอยู่ริมหาด
ขอจะตาม กัลปังหา มาเคียงให้
กัลปังหาและปลาดาว ราวรู้ใจ
เธออยู่ไหน ไม่รู้ เลยไม่เอ่ยมา....
เค้าคงรู้ อยู่แก่ใจ ว่าคอยอยู่
เค้าคงรู้ อยู่ว่าในจิต คิดไฉน
เค้าคงรับและรู้ด้วยหัวใจ
ว่ามีใคร แคร์อยู่ คงรู้ดี
2 พฤศจิกายน 2547 12:48 น.
ดาหลา & ปะการัง
แรกเริ่ม เดิมที ก็ทักใหม่
แรกเริ่ม เดิมมี ไส่สำนียง
แรกเริ่ม ทักทาย สายเสียง
แรกเริ่ม คิดแค่ คนรู้จัก
เวลา ผ่านไป นานเนาว์
เวลา เดินไป ไร้เงาจันทร์
เวลา ผ่านไป ไกลเกินฝัน
เวลา เดินทาง แสนไกล
ผ่านไป วันคืน ชื่นใจ
ผ่านไป ห่างพรหม แดนไซร้
ผ่านไป ทำให้ ใจต่อใจ
ผ่านไป มองตา ประสานใจ
ยิ่งนาน ก็ยิ่ง หวานนัก
ยิ่งนาน ก็ยิ่ง ประสานไว้
ยิ่งนาน ก็ยิ่ง เติ่มเต็มใจ
ยิ่งนาน ก็ยิ่ง รับรู้รักกัน
นับวัน นานไป ใจฉัน
นับวัน ผ่านไป นานแล้ว
นับวัน ทำไมไม่ เหมือนเดิม
นับวัน ร้างห่างไป ใจยังงง
กลายเป็น ยิ่งนาน ยิ่งไม่รัก
กลายเป็น ยิ่งนาน ยิ่งเหินห่าง
กลายเป็น ยิ่งนาน ยิ่งอ้างว้าง
กลายเป็น ยิ่งนาน ยิ่งห่างไกล
เริ่มแล้ว เดียวดาย เหมือนไร้คู่
เริ่มแล้ว เริ่มรู้สึก โศกาอาดรู
เริ่มแล้ว ใจเหงาเศร้า ยิ่งอดสู
เริ่มแล้ว เหมือนใจมัน ขาดหาย
ยิ่งนาน ยิ่งไม่รัก กันแล้ว
ยิ่งนาน ก็ยิ่งเหิน ห่างร้างร้าว
ยิ่งนาน ยิ่งเจ๊บยิ่ง อ้างว้าง
ยิ่งนาน ยิ่งทำให้ เหมือนเจียนสิ้นใจ
ดาหลา & ปะการัง
02-11-2004
ยิ่งนาน......ยิ่ง........ไม่รัก
Lovers
0 คน เลิฟดาหลา & ปะการัง
หน้าส่วนตัว
729
