15 ธันวาคม 2547 23:58 น.
ดาหลา & ปะการัง
ก็แค่เคย เคยรัก รักเธอแค่นั้น
ก็แค่เคย เคยคิด คิดถึงหรอก
ก็แค่เคย เคยเป็น พิเศษดอก
ก็แค่เคย บอกรัก เธอเสมอมา.....................................
เวลานั้น ต่างกับ เวลานี้
ก่อนคนดี เคยรัก เป็นนักหนา
ก่อนเคย เป็นเพียง ดวงแก้วตา
แต่เหตุใด ปล่อยร้าง ลงกลางคัน........................
เดิมเคย ห่วงใย ไม่ยอมห่าง
เดิมไม่ร้าง ห่างไป ไกลเกินฝัน
แต่เดี๋ยวนี้ ทิ้งร้าง และห่างกัน
ปล่อยให้ฉัน เจ็บช้ำ ระกำทรวง...................
คำเคยบอก ปลายก้อย อย่าได้เจ็บ
ก่อนเคย เก็บห่วงหา ใช่คำลวง
คำเคยอ้อน เคยออด ฤดีดวง
แล้วใย ทอดถอนใจ จากฉันไป.............
ต่อไปนะ หากไม่รัก จริงอย่าได้ทิ้ง
คำกลอกกลิ้ง เหมือน น้ำที่นิ่งไว้
บนหัวใจ ให้ฉ่ำชุม ที่ทรวงใน
น้ำหวานหว่าน ไว้ให้ รื่นชื่นฤทัย..................
เดิมน้ำหวาน ปานใด ไม่ต้องบอก
เติมต่อ ความหวาน ให้หวั่นไหว
น้ำผึ้งหรือ ยาพิษทิ้ง ไว้กลางหัวใจ
แล้วจากไป เหมือนไม่ ได้รักกัน..............................
ออกไปจาก ชีวิตฉัน แต่วันวาน
เวียนวน ผ่านมาอีก ให้ร้าวนั่น
แล้ววก กลับมาหา ทำไมกัน
ไปแล้วไป ให้ลับอย่า กลับอีก...............................................
เดินไป แล้วเลยไป อย่าได้สน
เดินไปพ้น ทางรักเก่า เคยสับหลีก
เธอคนนั้น ตัวจริงร้าง เวลาปลีก
เดินไปข้าง เขาคนนั้น อย่าหันมา.............................
ไปเถิดนะ คุณคนดี คนเคยรัก
ไปเถิดดวง หทัยมันเศร้า เคล้าน้ำตา
ไปให้ไกล ไกลนะอย่า กลับมา
เพราะรักเรา นั้นร้างและ ห่างไกล.....................
จำใจห่าง คุณคนดีที่ เคยรัก
ทั้งที่คง ยังซึ้งตรึงใจ อยู่ห่างไม่
แต่เหตุผล ที่มีคือเธอ นั่นไม่ใช่
คนที่รัก รอวันสุข สมใจ.......................
ดาหลา & ปะการัง
๑๕ ธันวาคม ๒๕๔๗
ปล...........เขียนไปตามที่หัวใจมันอยากเขียน
ดีดีไม่ดีไม่รู้แต่รู้ อยู่ ในห้วงแห่ง...........จวนอาศัลย์
15 ธันวาคม 2547 19:36 น.
ดาหลา & ปะการัง
เคยแค่เคยเป็นคนพิเศษ
เคยแค่เคยรักและคิดถึง
เคยและเคยภักดิ์รำพึง
เคยและเคยมีเธอ เต็มหัวใจ
ไม่คิดว่า เธอจะทิ้งฉัน
รักฉันที่มีให้เธอ มลายไป
เคยและเคยเสียน้ำตาให้
กลายเป็นคนไม่มีค่าไร้ความสำคัญ
วันนี้เธอ ห่างไป แบบไร้รอย
วันนี้เธอ ห่างหายแบบตั้งใจ
ตั้งใจหายไปจากชีวิต จึงสิ้นไร้
กับคืนวันที่ ความเป็นจริงคล้าย
บนทางเดินดูอ้างว้างว่างเปล่า
เดินเพียงลำพังโดดเดี่ยวเดียวดาย
อยู่อย่างคน ไม่มีชีวิตคล้ายตาย
เสียน้ำตา ให้คนไร้ค่า ราคาเลย.........
ดาหลา & ปะการัง
๑๕ ธันวาคม ๒๕๔๗
15 ธันวาคม 2547 15:34 น.
ดาหลา & ปะการัง
หักห้ามใจ เอาไว้ อย่าคิดถึง
ใครเขา ตรึงตราไว้ อย่าได้สน
หักห้ามใจ เอาไว้ หัดใจตน
ใครเขา วนกลับมา อย่าสนใจ
คิดคิด คิดถึงเราช่างเขาเถอะ
แค่ละเมอ เพ้อมา ว่าจากใจ
ห้ามไม่ได้ หากใจเค้า มาใกล้
หากทำไว้ เจ๊บช้ำ ไม่จำทน
ก้าวชิดก้าว สาวเท้า ก้าวล่วง
ก้าวชิดก้าว ลวงใจเรา ก้าวผ่านพ้น
ก้าวชิดก้าว มั่นคงแน่ ไม่แพ้คน
ตามใจตน ตัดใจจะ ยากกระไร
บอกกล่าว ลากันใน วันนั้น
ใจของฉัน มันแพ้แย่ ยากแก้ไข
แต่วันนี้ เดินผ่าน กาลเพลาไป
กลับมาทำไม วันนี้ ไม่มีใจ.........
ดาหลา & ปะการัง
๑๕ ธันวาคม ๒๕๔๗
15 ธันวาคม 2547 09:35 น.
ดาหลา & ปะการัง
ส่งข้อความตอกย้ำคำว่ารัก
คิดถึงนักคิดถึงมาห้าทุ่มครึ่ง
ส่งข้อความตามมาว่าติดตรึง
คิดคิดถึงเธอ มิลืมเลือน
นานเท่าไหนแล้วหนอไม่อ้อล้อ
นานแล้วหนอ ที่จางห่างไปเหมือน
ร้างรักรักร้างให้ลืมเลือน
เดินหน้าไปเตือนตัวใจให้จำ
การกระทำจำไว้เป็นเรื่องใหญ่
ใช่ว่าไปห่างทิ้งร้างที่กลางลำ
ขอบอกว่าการกระทำใดให้ช้ำ
อย่าแค่คิดบอกมาที่หน้าจอ
ส่งข้อความผ่านมา ว่าคิดถึง
คงไม่ถึงจริงเพราะกลิ่งหลอก
คำว่ารัก มิใช่เพียงเรียงถ้อยกลอ
แต่ต้องบอกการกระทำนั้นสำคัญ
กาลเวลาพาใจให้นิ่งเฉย
กาลเวลาเลยล่วงห่วงอาศัลย์
กาลเวลาสอนใจไม่จาบัลย์
กาลเวลา ที่ให้ฉัน.......รักในใจ
ดาหลา & ปะการัง
๑๕ ธันวาคม ๒๕๔๗
SMS....เวลาห้าทุ่มครึ่ง
14 ธันวาคม 2547 19:24 น.
ดาหลา & ปะการัง
ออกอาการ เซ้งโคตะระ เซ็ง
เกิดเป็น เว๊ง เป็นกรรม ปางไหน
ทำไม มาผจญ เจอกันอยู่ร่ำไป
อยู่ที่ไหรก้ไม่พ้นก้อเจอเซ่อ ไปเลย
ใครไม่รู้ ก็ดูท่านมาดเท่ห์
แต่ศรีเล่ห์กลกามทรามขอเฉลย
หากได้อ่านหนังสือ ท่านคงเคย
เลวกว่าหมานั่นแหละกาละแม
ให้รู้สึกเซ้ง คนเลวประเภทนี้
เป้นสตรีเสียหน่อยข่อยว่าแย่
แต่ แม่..ง มันเป็นชาตรี ดูดีแล
แต่ไหง แย่ แท้ ออกอิจฉาอิสตรี
ลอบแทงหลังไม่ยั้งที่คำพูด
ลอบกระตุก สันดอนค่อนไปไม่มีศรี
อันหน้าตาดูเข้าที่มีศรี ที่สง่าดี
แต่นิสันดอนไร้ซึ่งดีแท้แม่งผู้ชาย
ไปหาผ้าถุงแม่มา มานุ่งคงดูเท่ห์
หากเล่ห์ละกลการคนชอบขยาย
ขอให้ตายตกตามคำที่เฝ้ากระจาย
ให้ข่าวร้ายกลายจริงดั่งที่ตั้งใจ
โกรธ โกรธ โมโหไปก้อ เราเร่า
โกธรอีกแล้วหน้าตาม่ายผ่องใส
โกธรแลวบิดเบี้ยวเสี้ยวหัวใจ
เดินหนีไปห่างไว้ คนไร้ยาง
เฮ่อ คิดไป เจอคนประเภทสัตย์
เจอจะมัดให้แน่นแค่นใจกลาง
กรีดเข้าใจขอดูถึงขั่วใจไปพลาง
ทำด้วยอะไรชัวแท้แลหยาบช้า
เคยคิดให้อภัยชายโฉดเลว
ชอบใช้กริยาวาจา ระกายา
ดุจจะให้ มอดม้วยชีวาให้อาศัลย์
ถอดใจแล้วกับชายผู้ไร้ศรี
ถอดใจวางกับที่ ที่ต้นเสา
คนอะไรใจมัวเมา ขอร้างที
คงสอนไปไร้ประโยชน์ที่จะดี
สันดอนขุดได้แต่ไม่ใช่ซึ่ง สันดาน..............
ดาหลา ปะการัง
๑๔ ธันวาคม ๒๕๔๗
........
Lovers
0 คน เลิฟดาหลา & ปะการัง
หน้าส่วนตัว
869
