13 มีนาคม 2546 15:30 น.
ดาวเหงา
ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่ง ....
ฉันนั่งลงบนแคร่หน้าบ้าน พร้อมกับเงยหน้ามองดูดาว ที่ทอแสงระยิบระยับ สวยจับตา คืนนี้คงเป็นคืนที่ฉันรู้สึกเศร้ามากที่สุด
เพราะคนที่ฉันรัก เขาได้จากฉันไป ฉันนั่งร้องไห้ น้ำตาอาบแก้ม ฉันนั่งคิดไปเรื่อยๆ จนเขาเดินเข้ามาทัก ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟัง
เขาได้แต่ปลอบใจฉัน เพราะทำอะไรไม่ได้
รุ่งเช้า ฉันได้พบชายหนุ่มคนเมื่อคืนนี้อีกครั้ง ฉันกล่าวขอบคุณที่ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น และไม่รู้จะตอบแทนเขาอย่างไร
ฉันจึงนำขนมที่ทำเองไปให้เขา เขาจึงขอบคุณฉัน และเราก็เป็นเพื่อนกันในที่สุด
หลายปีผ่านไป ตอนนี้ฉันมาทำงานที่กรุงเทพฯ ก่อนจากกันกับเขา เราสัญญากันไว้ว่า "จะไม่มีทางลืมกันแน่ ยังไงเราต้องกลับมาเจอกัน"
ฉันส่งจดหมายไปหาเขาบ่อยๆ แต่ไม่รู้เพราะอะไร เขาจึงไม่ตอบกลับ หรือเขาจะย้ายที่อยู่ใหม่ ไม่แน่..เขาอาจลืมฉันคนนี้ก็เป็นได้
วันหยุดสงกรานต์ ฉันก็กลับหมู่บ้าน ที่เคยอาศัยอยู่ กลับไปหาพ่อ แม่ พี่ น้อง และแวะเวียนทักทายเพื่อนๆไปทั่วหมู่บ้าน
แต่ฉันไม่เห็นเพื่อนรักของฉันเลย เขาไปอยู่ไหนกัน ฉันจึงเอ่ยปากถามแม่ของฉัน แม่บอกว่า" มันไปแล้ว" ฉันถามแม่ว่า เขาไปไหน
แม่ก็ไม่ตอบ ถามใคร คนอื่น ก็ไม่มีใครตอบฉันเลย ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ จนครบวันหยุดฉันก็เลยต้องกลับกรุงเทพฯไปทำงานตามปกติ
แล้ววันหนึ่ง ... ฉันแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเลย ว่าเขาจะมายืนอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันทักเขา และฉันก็ต้องเสียใจ เขาจำฉันไม่ได้ ทำไมล่ะ
ฉันจึงได้โทรไปถามเพื่อนฉันที่อยู่บ้านอีกคน เขาบอกว่า " เธอไม่น่าจะรู้เรื่องนี้ อย่ารู้เลยจะดีกว่า" ฉันคะยั้นคะยอ ให้เขาบอกฉันให้ได้
เพื่อนฉันจึงบอกว่า ตอนที่เขาขับรถจะไปหาฉันที่กรุงเทพฯ เขาประสบอุบัติเหตุ ความจำเสือม จำอะไรไม่ได้เลย... ฉันร้องไห้ น้ำตาเอ่อ...ล้น
"ไม่จริงใช่มั้ย"ฉันถามตัวเอง เป็นเพราะฉันเหรอ ทำไมล่ะ เพราะฉันเขาถึงเป็นอย่างนี้ ....
จนวันหนึ่ง...ฉันได้พบเขาอีกครั้ง ฉันถามเขาว่า จำฉันได้ไหม เขาบอกว่า จำได้สิ ฉันจึงมานั่งคุยกับเขาที่สวนสาธารณะ
ฉันถามว่าเขาทำงานอยู่ไหน อยู่บ้านกับใคร เขาบอกว่า เขารู้แต่ว่า .. ก่อนที่จะมาที่นี่มีจุดมุ่งหมายอะไรซักอย่าง คนในครอบครัวเขาจึงปล่อยให้มาที่นี่
เขาบอกฉันว่าตอนนี้เขาก็ยังนึกไม่ออก แต่รู้ว่า ยังไงคนๆนี้ก็สำคัญสำหรับชีวิตเขา น้ำตาที่ล้นหัวใจของฉันค่อยๆ ไหลอาบแก้ม
ฉันคิดว่า คนๆนั้นอาจจะเป็นฉันก็ได้ เขาถามฉันว่า ฉันเป็นอะไร ฉันกอดเขาร้องไห้โฮ... เขาปลอบฉันเหมือนที่เราเจอกันครั้งแรกที่เราสองคนเจอกัน..
ฉันบอกเขาว่า ..."ซักวันหนึ่งเธอจะรู้" เขาบอกฉันว่าแน่นอน ยังไงเขาก็ต้องรู้ให้ได้
หาลยปีผ่านไป ... ตอนนี้ฉันไม่ได้ติดต่อกับเขาแล้ว ... เพราะเขากลับบ้านไปแล้ว.. และเมื่อฉันเลิกงาน ฉันก็มานั่งที่สวนสาธารณะนั้นอีกครั้ง
ฉันก็แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เขามายืนตรงหน้าฉันอีกครั้ง เขาเดินเข้ามากอดฉัน เขาบอกฉันว่า "เหมือนที่เธอบอกไว้จริงๆ
ฉันต้องนึกออก ตอนนี้ฉันพบแล้ว เจ้าหญิงของฉัน"
เราสองคนแต่งงานกันและตอนนี้เรามีลูกด้วยกันสองคนแล้ว ทุกวันนี้ฉันยังไม่ลืมตอนที่ฉันกับเขาพบกันเมื่อครั้งแรก....
13 มีนาคม 2546 11:52 น.
ดาวเหงา
รักของฉันเริ่มที่...... ฉันได้เข้าเรียนที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง
แล้วเข้าไปเรียนได้ประมาณ 2 สัปดาห์ ก็มีคนโทรศัพท์มา เขาบอกว่าชื่อ บอล เราก็ยังไม่เคยเห็นหน้าเขาหรอก ก็เลยบอกเขาไปว่า " พรุ่งนี้มาให้ดูหน้าหน่อยสิ"
พอตื่นเช้ามาโรงเรียน เพื่อนๆก็บอกกับฉันว่า " ตะกี๊ มีคนมาหาด้วย"
ฉันก็เลยถามเพื่อนของฉันไปว่า "หล่อมั้ย" เพื่อนฉันเค้าก็เลยบอกว่า " ก็น่ารักดี"
ฉันเชื่อเพื่อนของฉันซะสนิทเลย
พอตอนพักกลางวันเค้าก็เลยมาหาฉันอีก ทีนี้ฉันอยู่พอดี เค้าก็มากับเพื่อนเค้า 1 คน อย่างที่บอกกับฉันไว้
ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าคนไหนคือ บอล รู้ก็แต่ว่า มีคนหนึ่งที่หล่อมาก ...
แล้วอีกคนหนึ่ง เค้าก็มาเรียกว่า " ใครชื่อ พราว ออกมาหน่อย"
ฉันก็เลยยิ้ม เพื่อนมันก็แซวฉัน ตอนนั้นเขินมาก ทำไรไม่ถูก
เพื่อนของฉันอีกคนหนึ่ง มันก็บอกฉันว่า " เค้ามาหา ก็อย่าเล่นตัวสิ" ก็เลยจะตีมัน มันก็เลยวิ่งหนี
ทีนี้เดินผ่านคนหล่อๆ คนนั้น อุย.. ใจละลายเลย
แบบพี่เค้าก็ยิ้มให้ ไอ้เราก็นึกว่าชื่อ บอล เนอะ เห็นเค้ายิ้มให้
ทีนี้เราวิ่งไล่เพื่อนมันจนเหนื่อยแล้ว ก็เลยเดินเข้าห้องเรียน เค้าก็กวักมือเรียกให้ไปหา ก็คนมันอายนี่หน่า ให้ทำไง
ก็เลยส่ายหน้า ทีนี้ ไอ้คนที่หล่อๆ ก็มานั่งที่ระเบียง หลังจากที่ยืนหลบอยู่ตั้งนาน เค้าก็เดินมากวักมือเรียก
ก็เลยส่ายหน้าไปเช่นเคย เพื่อนก็เลยแซวอีก ทีนี้รู้สึกได้เลยว่าหน้าร้อนมาก.......
ตอนเย็นของวันนั้น เค้าก็โทรมาหาทุกวัน โดยที่เราเข้าใจว่า คนที่หล่อๆน่ะ เป็นบอล
จนกระทั่งวันนั้น เรานั่งทำการบ้านอยู่เห็นเค้า โทรมา แล้วก็ถามเราว่า "รบกวนมั้ย" เราก็บอกว่า "ไม่หรอก"
เค้าก็เลยถามว่า " ทำอะไรอยู่ " เราก็เลยว่าทำการบ้านอยู่" แล้วเขาก็เงียบไป..... แล้วเค้าเลยบอกว่า...
" ไม่โทรมาอีกแล้วนะ" ตอนนั้นอึ้งค่ะอึ้ง แล้วเราก็คิดว่าเขาคงพูดเล่นล่ะมั้ง ก็เลยตอบไปว่า "อืม"
....... แล้วนับตั้งแต่วันนั้นเค้าก็ไม่โทรมาอีก........
แล้ววันนึงก็เห็นเค้าเตะฟุตบอลอยู่ก็เลยให้เพื่อนไปถามว่า " คิดยังไงกับเรา" พอเพื่อนถามเสร็จ เขาบอก
"พี่ไม่ได้บอลครับ" ......พอเพื่อนมาบอกก็อึ้งสิคะอึ้งค่ะอึ้ง........ อ้าว!! ชักงงแล้วล่ะสิ มันเป็นไงกันแน่....
ก็เลยให้เพื่อนไปถามอีกว่าชื่ออะไร เขาบอกว่าชื่อ "บิ๊ก"
ไม่เป็นไร จีบเค้าเลยก็ได้ แฮะๆ....
และแล้วฉันก็ได้รู้ความจริงว่า "เขามีแฟนแล้ว" .....เกิดอาการอึ้งค่ะอึ้ง......
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ฉันก็ไม่เคยคุยกับบอล และบิ๊กอีกเลย....
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
.-*~*-. SAD ENDING .-*~*-.
หน้าส่วนตัว
858
