26 กันยายน 2549 21:27 น.
ดาวอังคาs
ดูละครโอเวอร์เธอคงชื่น
ฉันสะอื้นเพราะห่างไกลจากในหนัง
เธอปลื้มคนในจอหล่อดีจัง
และพร้อมพรั่งด้วยมาดแมนสุดแสนดี
ดังถูกฟ้าลิขิตไว้ได้แค่เป็น
รับบทเด่นตัวร้ายคล้ายยักษี
ใครจะรู้ทศกัณฑ์มั่นฤดี
กี่ร้อยเท่าพันทวีต่อสีดา
จะเปิดศึกชิงนางย่างยกทัพ
คงย่อยยับตั้งแต่คิดผิดแล้วหนา
จะอกหักกี่ร้อยหนไร้คนมา
เวทนาผู้ร้ายตายช่างมัน
ใครหนอช่างเขียนบทให้ปลดปลง
ละครคงขายดีถ้ามีฉัน
เกิดชาติหน้าล่ะหนอขอแล้วกัน
อยากผ่องพรรณมาดโก้งามโสภา
ฉันคงเลวเหลือทนคนนอกจอ
ให้เธอพ้อผลักไสไอ้โจรป่า
แค่หนวดเคราไม่โกนโดนนินทา
ถูกกล่าวหาวายวุ่นจากคุณเธอ
โถเด็กโง่! ถึงยังไงใจสมัคร
ร้ายก็รักโฉมตรูอยู่เสมอ
ชายแสนดีใช่ประสบแค่พบเจอ
ยามที่เธอเปิดละครตอนกลางคืน
20 กันยายน 2549 21:46 น.
ดาวอังคาs
เติบโตแผ่กิ่งก้าน ทะนง
ฐานหยั่งลึกมั่นคง รากเหง้า
เขียวสดยั่งยืนยง งามสง่า
ยามแดดร้อนหลบเข้า ร่มเงื้อมใบบัง
เหลือบไรตอมไต่บ้าง บางที
หนอนเจาะไชโจมตี แหว่งหวิ้น
เยียวยาร่วมขมันขมี สอดส่อง
แพ้พ่ายตายหมดสิ้น เพราะพร้อมสมัครสมาน
กาลหมุนคราวคาบห้วง ผลัดใบ
บังเกิดนกจัญไร ปล่อยขี้
ลิ่วหล่นร่วงลงไป ติดผนึก
เสร็จกิจบินลับลี้ ฝากไว้เม็ดพันธุ์
กำเนิดกาฝากร้าย ชีวิน เติบนา
โตแผ่แทะเกาะกิน ยึดต้น
ปลายใบล่วงใต้ดิน ยันราก แก้วเฮย
เล่นเล่ห์เยี่ยงโจรปล้น แย่งน้ำกินเพลิน
เฌอเอยเด่นสล้าง มานาน
เขียวสดอันตรธาน เหี่ยวแห้ง
กาฝากกลับเบ่งบาน เริงรื่น
ต้นแม่อ่อนแรงแล้ง ปิ่มใกล้กลายพันธุ์
จำต้องตัดโค่นทิ้ง ลงทัณฑ์
ขุดรากถอนโคนพลัน หมดสิ้น
ตายตกล่วงตามกัน เสียเถิด
สาปส่งด่าวแดดิ้น โห่ร้องยินดี
บ่มเพาะกันอีกครั้ง เถิดนา
ผองเหล่าปวงประชา ตรึกไว้
ต้นไม้จะงามตา ดังเก่า
ฟูมฟักดูแลให้ เติบกล้าสง่างาม
17 กันยายน 2549 20:59 น.
ดาวอังคาs
ขอพาย้อนกลับไปหลายหมื่นปี
พบชีวีเกิดมาเรียกว่ามนุษย์
ยึดครองโลกไว้ได้ในที่สุด
ถืออาวุธออกล่าอาหารกิน
จับต่างพวกต่างเผ่าเอามาฆ่า
กินมังสากันได้ใจโหดหิน
ใช้มีดขวานกรีดเฉือนเถื่อนทมิฬ
เลี้ยงชีวินเรื่อยมาคราก่อนนั้น
แล้วเดือนปีหมุนผ่านกาลต่อมา
พัฒนาแนวทางอย่างสร้างสรรค์
อันเนื้อคนทั่วไปไม่กินกัน
ปัจจุบันกินอย่างแตกต่างไป
เช่นเจ้าหนี้ใจหินกินดอกเบี้ย
ลูกหนี้เสียเกินต้นทนไม่ไหว
คนยังคงความทมิฬสิ้นเยื่อใย
เก็บบ่ได้ส่งคนบุกรุกต่อยตี
สบเห็นช่องความกระหายในผู้คน
ต้องเปรอปรนอำนวยช่วยสุขี
หว่านไปก่อนค่อยเก็บกินเพลินลิ้นดี
ไร้ปราณีก็เพราะว่าบูชาเงิน
เช่นคนมีอำนาจมาดจองหอง
"ค่าคุ้มครองจ่ายมาอย่าขัดเขิน"
สั่งลิ่วล้อหน้าโหดโฉดเหลือเกิน
ออกมาเดินกรรโชกโขกสับกิน
มีฐานะเท่าไหร่ก็ไม่สม
ยังชื่นชมขว้าไขว่ในทรัพย์สิน
เป็นผู้น้อยด้อยฤทธิ์จมติดดิน
สนองลิ้นสนุกลิ้มแ_กอิ่มพี
อันมนุษย์ถึงผ่านนานเพียงไหน
คงจะไม่เลือนลดบทวิถี
เปลี่ยนเพียงรูปทรมานการราวี
ไม่ต่างที่ยังห้ำหั่นกินกันเอง
หน้าส่วนตัว
2440
