20 มีนาคม 2549 21:39 น.
ดาวอังคาs
แม้นเธอจากพ้นไปไม่หวนกลับ
ถึงนอนหลับไม่ลงปลงไม่ไหว
แต่ยังบอกคนสวยส่งอวยชัย
ที่ขอให้พบพานวันแสนดี
แม้นร้องไห้นอนคู้คดหมดความฝัน
ใจหวิวสั่นสะอื้นฮั่กรักหน่ายหนี
ยังเอื้อนเอ่ยพูดพร่ำคำวจี
ตัวฉันนี้ยังสบายโปรดคลายใจ
แม้นฉันต้องนั่งบ่นเหมือนคนบ้า
หยาดน้ำตาเกินยื้อยุดมิหยุดไหล
แต่สามารถแสร้งขบขันในทันใด
เมื่อเธอมาคียงใกล้ในบัดดล
แม้นต้องส่งฉันไปที่ศรีธัญญา
ถ้าเธอมาถามถึงซึ่งเหตุผล
บอกว่าเพราะหุ้นตกต่ำช้ำเกินทน
เลยสับสนความคิดล่มสมประดี
หรือหากแม้นต้องลอยลิ่วปลิวติดดิน
ชีวิตสิ้นจากไปกลายเป็นผี
หากถามเหตุที่ล่วงลับดับชีวี
แค่ฉันนี้ซ่อมหลังคาตกมาตาย
8 มีนาคม 2549 22:14 น.
ดาวอังคาs
ปราศอาวุธอันใดให้ต่อสู้
แต่จงรู้เอาไว้ไม่คิดหนี
สองมือเปล่านี้หนอพร้อมต่อตี
แม้นชีวีต้องสิ้นดับวิ่นวาย
ต่างแย่งยื้อช่วงชิงสิ่งมีค่า
เร่งยาตรารณรงค์ส่งความหมาย
ใช้อาวุธในคลังอย่างมากมาย
ล้วนหลากหลายกระบวนท่าน่าหวั่นกลัว
กระสุนเงินกระสุนทองกองกำนัล
ถูกเยาะหยันเย้ยหยามเหยียบข้ามหัว
เห็นรถศึกแซงทะยานใจสั่นรัว
เข้าถึงตัวยากนักหนอรักเรา
ถึงจะแพ้ศึกนี้ยังดีกว่า
ต้องโศกาเพราะไม่สู้แอบดูเขา
ชิดผูกพันอิงแอบแนบเป็นเงา
คอยเคียงเคล้าคู่กายผ่านสายตา
ไร้วัตถุอันใดมอบให้เธอ
เพียงเสนอหนึ่งให้ดวงใจข้าฯ
ที่มั่นคงแน่นเน้นเป็นศาสตรา
พร้อมฟันฝ่าชิงชัยครองใจเธอ
2 มีนาคม 2549 21:32 น.
ดาวอังคาs
ภาพเก่าเก่าอวลกรุ่นใต้ถุนตึก
ความรู้สึกหนหลังประดังกลับ
หยุดนั่งลงที่เดิมเริ่มซึมซับ
แอบมาหลับตรงนี้ที่ประจำ
เสียงรุ่นพี่ก้องดังสั่งโวยโวย
อ่อนระโหยซ้อมเชียร์จนมืดค่ำ
เหล่ากระเทยลีดเดอร์เธอเต้นนำ
แหกปากก้องร้องรำทุกย่ำเย็น
อัดบุหรี่ควันโขมงดังโรงยา
ตอนอาจารย์ผ่านมาคราเมื่อเห็น
อ้าววิ่งหนีกันแหลกแตกซ่านเซ็น
ต่างหลบเร้นกันแยกแตกทิศทาง
เป็นที่ปั่นวุ่นวายทำรายงาน
ลอกการบ้านเออหนอก็มีบ้าง
เป็นที่ติววิชาตำรากาง
มิพร่าจางย้อนย้ำความเจือจุน
และเคยเป็นเวทีที่ชกต่อย
ได้แต่คอยรั้งเหนี่ยวเพื่อนเฉียวฉุน
พอหลุดมือมันก็ซัดฟัดชุลมุน
เป็นเรื่องวุ่นที่ยังคงความทรงจำ
รอยรั้วแยกชำรุดตรงจุดนั้น
ตรงที่กั้นสถาบันและแม่น้ำ
เคยผลัดผ้ามุดลอดดอดว่ายดำ
บัดนี้ทำรั้วใหม่แทนแสนเสียดาย
เป็นแหล่งรวมความสรวลเสความเฮฮา
หลงแว่วยินเสียงกีตาร์คราขึ้นสาย
เสียงกระป๋องเคาะขวดวาดลวดลาย
เสนาะก้องกำจายตามสายลม
กลับมานั่งตรงนี้ตรงที่เก่า
มิเห็นเงาเพื่อนเคยชิดสนิทสนม
เหลือแต่ภาพความหลังครั้งนานนม
จากอารมณ์ที่รัดร้อยรอยอาลัย
21 กุมภาพันธ์ 2549 22:27 น.
ดาวอังคาs
ปี๊น-ปี๊น บีบแตรรักขึ้นทักทาย
พร้อมทั้งส่งประกายนัยน์ตาหวาน
สารถีหนุ่มเหน้าดาวอังคาs
บริการชั้นหนึ่งติดตรึงใจ
แค่สามล้อหล่อเหลาเท่าที่มี
วันเดือนปีผ่านผันช่างหวั่นไหว
อยู่โดดเดี่ยวนอนหนาวร้าวทรวงใน
มีบ้างไหมสักคนรักจักเมตตา
รับหนุ่มสาวหลายคู่ดูแช่มชื่น
ช่างระรื่นควงแขนแสนอิจฉา
โถ! สามล้อรันทดหมดปัญญา
จะไขว่คว้าอย่างเขาน่าเศร้าจริง
เขาใช้แค่โดยสารแล้วผ่านไป
จะหญิงใหญ่หญิงน้อยกี่ร้อยหญิง
แต่ละนางหมดลุ้นไออุ่นอิง
ไร้สาวปิ๊งแสนเจ็บช้ำน้ำตาคลอ
และอีกครั้งเช้านี้ที่ท่าน้ำ
คนใจช้ำคอยเรือจอดทอดสมอ
ด้วยใจหวังสักหญิงสาวที่เฝ้ารอ
รักสามล้อคนเศร้าดาวอังคาs
15 กุมภาพันธ์ 2549 23:49 น.
ดาวอังคาs
ดวงตะวันทรงพลังยังทอแสง
มิถอยแรงบกพร่องเรืองส่องใส
ยังมั่นคงเช่นนั้นทุกวันไป
มิหลับใหลลืมเลือนเยือนโพยม
ลมทะเลพัดปลิวพลิ้วยอดคลื่น
เสียงครืนครืนลูบหาดพัดถาโถม
ดังดนตรีธรรมชาติวาดประโคม
ปลอบประโลมเมื่อยามใดใจทุกข์ตรม
แว่ววิหคร่ำร้องก้องบรรเลง
แห่งบทเพลงสุขสันต์พลันสุขสม
ปล่อยทุกข์ที่ถมทับไปกับลม
รื่นภิรมย์ทุกหนไปยามได้ฟัง
ยามราตรีดาวระยับประดับฟ้า
ยากอรรถาความงามยามเปล่งปลั่ง
เจิดวิบวับส่องแสงแรงกำลัง
คงยืนยั่งเช่นนั้นเคียงจันทรา
ธรรมชาติคงมั่นมิผันเปลี่ยน
ยังหมุนเวียนอย่างนั้นตามประสา
แต่ไม่เคยเบื่อหน่ายในสักครา
มีเวลาว่างเมื่อไรต้องไปยล
หน้าส่วนตัว
1257
