14 มิถุนายน 2548 00:11 น.
ดาวอังคาs
หนทางเดินเป็นแผ่นไม้ไต่ยาวเรียง
ได้ยินเสียงก่นคำด่าแปร่งปร่าหู
เฮ้ยมึงพาวะโว้ยเบ๊งเอ็งข้ากู
ปากประตูดินแดนถ่อยด้อยสาธุชน
มองดูบ้านกั้นผุปะหาไม้ติด
สารทิศป้ายหาเสียงเรียงรายหน
นี่น่ะหรือคือที่อยู่ของผู้คน
อันหลุดพ้นศิวิไลซ์ไล้ลำเค็ญ
คูเหม็นเน่าหนักหนากว่าปลักควาย
ชีวิตมึนเมามายกระสายกระเส็น
ตำกรอกถ้วยอวยหม้อเพราะจำเป็น
เช้าจรดเย็นเห็นประจำระกำกาย
ชีวิตร้าวเจ้าปัญหาชิงหมาเกิด
ชาติกำเนิดจะเชิดคอก็บ่ไหว
สังคมสูงยังเหยียบซ้ำกรรมปางใด
ลมหายใจใช้ยืนยันยังวิญญาณ์
อาชีพแสนหรูหราหาของเก่า
ซาเล้งเน่าสนิมกร่อนร่อนค้นหา
อาชีพกุ๊ยเกือบทุกผู้ดูเกลื่อนตา
ซื้อขายยาฯฉุดคร่าปล้นคนสัญจร
ที่เป็นร้อยแสนหมื่นไร่ไม่ไปเกิด
เด็กเตลิดเกิดมาชะตาหลอน
คุณภาพชีวิตมืดมิดกร่อน
จวบกองฟอนร้อนแผดไหม้จบขัยกัน
คนหนึ่งชักหลากคนชวนก๊วนของเรา
อย่ามัวเศร้าเจ้าจงหาล่าสวรรค์
เข้ามาเถิดจะเกิดสุขทุกข์อันตรธาน
ลืมวันวานอันเน่าเหม็นที่เห็นมา
ชีวิตเจ้าจมหายในวันนั้น
วันต่อวันผ่านหลายรุ่นพูนปัญหา
กำเนิดผีทวีทับอับปัญญา
สิ่งเลอค่าเสาะพาค้นด้นดอมดม
9 มิถุนายน 2548 01:21 น.
ดาวอังคาs
When I need you ดูร้าวกาย
I Just close my eyes ใฝ่แนบชิด
จินตการยามฉันนั้นเสียจริต
เพื่อหัวใจดวงน้อยนิด Beat away
When I need ความรักลาก my hand
and touch love ด้วยสองแขนมิแกว่งเขว
Never knew ได้เลยรักมากคะเน
keep me warm ได้กล่อมเห่ day and night
ระยะทางห่างตีน Between us
telephone มิแจ่มชัดในยิ้มใส
But you know I won't be เคลื่อนลี้กาย
ตลอดได้ในที่สุดจะหยุดเจอ
not easy when the road is your drive
Honey เอ๋ย อดทนไว้ใจพร่ำเพ้อ
I Just clost my eyes คล้ายละเมอ
เพื่อพบเธอแนบ my side ไออุ่นอิง
เขียนมาได้แล้วสี่บทสลดหลง
เพราะเธอคงหาเวียนอ่านงานสุงสิง
คงหายไปจากลาลับดับแล้วจริง
กลอนคงนิ่งในความคายหมายถึงใคร
เธอคนเดียวเพียงเท่านั้นนั่นที่รู้
ใครคือผู้เคยครวญหาน้ำตาไหล
อยากบอกว่ายินเพลงร้องก้องคราใด
ลิ้นชักเปิดเตลิดไหวใฝ่คร่ำครวญ
เป็นวันวานผ่านอดีตคีตมีฤทธิ์
จะทำอย่างเพลงเพื่อชิดติดรอยหวน
I Just clost my eyes เพื่อใกล้นวล
ฟุ้งอบอวลมวลความฝันหลับผ่านคืน
5 มิถุนายน 2548 17:36 น.
ดาวอังคาs
หมุนตัวตนวนเวียนอย่างเลี่ยนค่า
จากท้องฟ้าโอฬารบ้านของฉัน
ดูตามภพระบบดาวสุริยัน
พฤหัสชัดห่างชั้นฉันอังคาs
ความภาคภูมิจุ่มใจไม่ถึงค่า
พฤหัสแน่นอนกว่าค่าสถาน
บดบังเบือนเลือนลางอันตรธาน
รับรสหวานซ่านซ่ามากกว่ากัน
ใช้พลังร่างกายข้างในมี
ปลดตัวเองหลีกลี้หนีผายผัน
หลุดระบบจบรักจักรวาล
ให้แสนนานล้านกัปดับทวาร
ไร้แสงส่องมองตัวกูผู้ร้าวจิต
ฟ้ามืดมิดนวลชิดใกล้ไกลจากฉัน
ดวงน้อยนิดคิดเบ่งใหญ่อ้ายอังคาs
ทำอวดหาญด้านหน้าท้าประชัน
ขาดแล้วขาดขาดผึงหมดตรึงใจ
แต่ทำไมใจหึงหวนมวลความฝัน
เพียงกระผีกอีกนิดหน่อยอ้อยเหลือชาน
จบสุดท้ายให้เสี้ยนหวานผ่านหายไป
ลอยลิ่วฟ้าตาจ้องมองหลุมดำ
อยากถลำใบกลมให้จมหาย
ระบบสุริยะบนฟ้าพราย
คงจะไร้ใบดวงร้าวดาวอังคาs
2 มิถุนายน 2548 01:18 น.
ดาวอังคาs
ให้แสบจิตติดอันดับนับสิบห้า
เห็นแทบบ้าป้าเลอะแล้วบ่แคล้วหมาย
อันดับนี้เสียอันดับตกอับลาย
ให้ถูกใจได้ที่หนึ่งถึงจะดี
ขอกราบเรียนอัลมิตราให้อ่านก่อน
เผื่องามงอนยกเลื่อนข้าฯสูงกว่านี้
เรื่องผู้หญิงยิงนาวาบ้านกวี
โดนอังคาsชาญวจีจี้จีบเพ
เต๊าะขลุ่ยหลิบจีบเพียงพลิ้วลิ่วหลงลม
น้องเบ็ญชมอักษรไขว้ใจยังเป๋
คนเมืองลิง หญิงไร้เงาเข้าซบเซ
โอละเห่ทะเลใจละลายแด
ทำ มะ ชาด ราดคำหวานนงคราญซึ้ง
นั่งหูผึ่งตอนบอกรักติดร่างแห
ถนนเก่ารองเท้าเดิมเยิ้มติดแจ
อีกหนึ่งแม่แฉให้รู้ภูตะวัน
นี่หญิงไอซ์ไอดาโฮ่โวให้อ่าน
โทรหากันวันหลายรอบบอกชอบฉัน
ไม่เหลือหรอแม่กอกกอกร้าวราน
ตอนกลับบ้านจากลับลิบทริประยอง
อีกร้อยฝัน พระจันทร์เศร้าหาเหล้าดื่ม
เพื่อให้ลืมคะนึงฉันตะบันถอง
นั่นพี่นิดนวลลออแอบขอจอง
หนึ่งนวลน้องหนุ่มเหน้าดาวอังคาs
แก้วนีดาแอบปรึกษาเรื่องหัวใจ
ทะเลาะใหญ่รู้ความจริงหญิงช่างฝัน
เมื่อมารู้คู่ที่มาปักชีวัน
คนเดียวกันคือฉันนี้ที่เฝ้ารอ
เรื่องหัวใจให้สะดุ้ง...กุ้งหนามแดง
มาแจกแจงร่วมรังสร้างเรือนหอ
ทิ้งน้องออยน้ำตาไหลชายชีกอ
ถึงนอกเว็บเก็บมาป้อพอสมใจ
สาวสาวครับที่สดับรับกลอนนี้
มาตอบทีดั่งวจีผมว่าไหม
ความเป็นจริงบอกไปเลยเป็นอย่างไร
อย่าให้เสียหมดสิ้นลายได้ขึ้นขั้น
อ่า....สุดท้ายท้ายสุดหยุดที่ว่า
ผมเกือบลืมอัลมิตราที่มาขาน
ขอโทษด้วยที่เคยทำช้ำชีวัน
นางเลยมาลงตอกจารบ้านกลอนไทย
31 พฤษภาคม 2548 02:08 น.
ดาวอังคาs
จักรวาลล้านปีแสงลอยแรงเอื่อย
ดูชาเฉื่อยมืดมนบนท้องฟ้า
ทางช้างเผือกทั้งจักรดารา
คงเป็นเพียงฝุ่นบ้าลอยวนไป
มองหาใครไม่เห็นหลืบเร้นซ่อน
แสงสะท้อนสะบัดดาวเจ้าส่องผาย
แปลกแต่จริงทุกดาวผ่านกาลเวียนกาย
ไม่เคยฉายเปล่งแสงผ่านเพื่อฉันเลย
คงต่ำต้อยด้อยค่าหาใดเปรียบ
ทุกอย่างเรียบเกินกู่ดูชาเฉย
ไร้สำเนียงเสียงใดได้ร่วมเปรย
ฉันจะเผยในหัวใจไปตามทาง
หลับตาพาตัวลิบดาววิปลาส
ไกลสุดคาดโค้งฟ้านภาผัง
ไห้กระซิกหลับตาล้มจมภวังค์
หมดความหวังฝังฟ้าดำด่ำเดียวดาย
หวังว่าใครในความมืดจืดความสุข
ไร้สนุกทุกอย่างดั่งสหาย
เปล่งสะท้อนแสงจากตากระพริบพราย
แม้แปลกหน้ามีความหมายในตัวมัน
ส่งสัญญาณขานกู่บอกรู้เถิด
กระพริบตาเพื่อจะเปิดเชิดความฝัน
ไม่ยิ่งใหญ่ไม่เหมือนใครก็ช่างมัน
ขอหนึ่งมิตรดวงจิตมั่นหนึ่งนั้นพอ
ไม่เหงา ไม่เศร้า ไม่ทุกข์ อย่าปลอบ
แค่เขียนให้ทุก คนที่รู้สึกเดียวดาย
ผมพร้อมเป็นมิตรกับทุกคน
กระพริบตาบอกผมซิ่ ว่าคุณอยู่ที่ไหน........
หน้าส่วนตัว
1431
