4 มีนาคม 2546 12:00 น.
ดาวสีหม่น
มีคนเคยบอกว่า...
ฉันเดินทางมาพร้อมกับความเหงา
ทุกอารมณ์ทางสายตารับรู้ว่าคือความเศร้า
คงมีเพียงความว่างเปล่าก็เท่านั้นในหัวใจ
มีคนเคยถามว่า...
หัวใจเธอด้านชาแล้วใช่ไหม
จะตอบว่า ไม่ แต่ไม่รู้เพราะอะไร
จึงไม่เอ่ยออกไปเพราะไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน
มีคนเคยปลอบว่า...
อดีตที่ผ่านมาคือภาพแห่งความฝัน
ต่อจากนี้ให้ลืมฝันร้ายนั่นแล้วกัน
แล้วอยู่กับปัจจุบันในวันแห่งความจริง
ขอเถียงสักหน่อยนะ...!!!
แค่อยากบอกว่านี่ล่ะฉันในทุกสิ่ง
ตื่นนานแล้วไม่เคยหนีเลยสักครั้งกับความจริง
และนี่ก็คือผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเหมือนเดิม
3 มีนาคม 2546 18:10 น.
ดาวสีหม่น
...หวนรำลึกถึงความหลังเมื่อครั้งเด็ก
ตอนยังเล็กเด็กนักพักอาศัย
เปรียบท้องนาถิ่นทุ่งคุ้งพงไพร
ศิวิลัยซ์กว่าแดนใดในโลกา
...ต้นประดู่ยังโบกไกวใบไม้ไหว
เสียงก่อไผ่ดังระพินทร์ศิลป์ภาษา
เหมือนขานตอบปลอบขวัญวันกลับมา
ทั้งพฤกษากลิ่นละมุนกรุ่นกำจร
...ตะวันเคลื่อนเดือนดับลับขอบฟ้า
หมู่ปักษาถลาบินเหนือสิงขร
มนต์สเน่ห์ไอดินถิ่นบ้านดอน
ดงละคร นามนี้มิอาจลืม...
หน้าส่วนตัว
1844
