29 ธันวาคม 2550 04:47 น.
ดาวระดา
แค่จะแหงนเงยมองแสงส่องหล้า
นานหลายคราคิดไว้เผื่อได้เห็น
ช่วงฝนพรำลำบากรู้ยากเย็น
แสนรำเค็ญค้นฟ้าแต่คว้าดิน
ด้วยการงานผลาญเวลาช่างน่าเศร้า
หายใจเข้าเช้าเย็นเป็นทรัพย์สิน
เพื่อปากท้องร้องไห้ใครได้ยิน
แต่คนหมิ่นเรานี้มีมากมาย
คนมั่งมีดียิ่งทุกสิ่งสวย
ความร่ำรวยช่วยมองจันทร์นั้นหลากหลาย
เลือกสถานที่จ้องมองไม่อาย
ไม่ต้องขายเรี่ยวแรงแข่งเวลา
ช่างเนิ่นนานนับได้หลายปีลับ
ไม่ได้ดับแดดิ้นสิ้นโหยหา
ยังอยากเหลือบแลจ้องมองจันทรา
ไม่กังขาดิ้นรนจนสิ้นใจ
27 ธันวาคม 2550 13:31 น.
ดาวระดา
ก้มลงกราบไหว้พันท้ายนรสิงห์
พ่อเป็นมิ่งขวัญลูกปลูกสืบสาน
พ่อผู้มั่นยึดหลักมณเฑียรบาล
พ่อเป็นคานคุณความดีที่งดงาม
ลูกได้มาขอพรวอนพ่อช่วย
ลูกพ่อป่วยทางใจเจอขวากหนาม
อุปสรรคในชีวิตคิดทาบทาม
ลูกต้องข้ามหนีไปที่ไหนดี
เหนื่อยเผชิญเกินสู้รบปรบมือได้
ลูกอยากให้หอบทุกข์ห่างทางวิถี
ขอเจ้าพ่อพันท้ายให้พรที
สมฤดีสมฤทัยให้ยั่งยืน
ไม่อยากหลั่งน้ำตาให้พ่อเห็น
ทุกข์ที่เป็นเข็ญหัวใจไม่ให้ฝืน
อยากจะยิ้มกลบใจที่กล้ำกลืน
แต่ช่างขืนขัดจัดไว้ไม่ได้เลย
26 ธันวาคม 2550 15:50 น.
ดาวระดา
ตั้งอกตั้งใจหมั่นขยันเกี่ยว
หวังได้เคี้ยวข้าวที่ทำหม่ำสมหมาย
ได้ลิ้มรสรู้กลิ่นก่อนละลาย
ก่อนกลืนหายหลบเข้าเนาอินทรีย์
หอมเหลือล้นคนข้าวใหม่ให้ส่งกลิ่น
หวานถึงลิ้นของหัวใจให้สุขี
สมคุณค่าตั้งหน้าทำมาทั้งปี
ข้าวใหม่นี้ที่เกี่ยวด้วยเคียวคม
กลิ่นข้าวใหม่หอมได้เพียงชั่วคืน
ต้องจำฝืนขายใช้หนี้ที่สะสม
เก็บเกี่ยวข้าวได้น้อยพลอยระทม
สุดขื่นขมขุ่นใจในความจน
ทำทั้งปีมีได้กินเพียงน้อยนิด
ฉันทำผิดหรือไรใคร่สับสน
ข้าวไม่หอมปลาไม่มันนั้นจำทน
เหมือนกับคนทำนาค่าไม่มี
20 ธันวาคม 2550 15:29 น.
ดาวระดา
หักหัวใจอย่างไรให้เป็นหนึ่ง
มันคอยดึงโดดไปให้เป็นสอง
อยากแยกร่างวางไว้ใจสำรอง
สุดเศร้าหมองครองรักสุดหักใจ
เริ่มยุ่งยากมากเรื่องเพราะเปลืองรัก
เริ่มเห็นปรักเห็นโคลนโดนผลักไส
มอบทางเลือกให้เห็นเป็นนัยนัย
จะเลือกใครกันหนาฟ้าบอกที
หนึ่งคือเมียเคลียคลอก่อความหวาน
งามดั่งกาญจน์เนื้อแท้แม่สมศรี
ไม่ตกพร่องแพ้ใจในความดี
แม่นารีดีผ่องดั่งทองทา
สองคือนางกลางใจที่ใหม่เอี่ยม
ช่างยอดเยี่ยมน่ารักเป็นหนักหนา
ไม่ขัดอกชกใจช่วยเยียวยา
เจ้ารักษาใจหม่นให้พ้นทาง
เลือกคนไหนใครบอกได้ให้ทางชี้
ปวดฤดีด้วยปันใจให้หมองหมาง
ยากจะเลือกเปลือกหรือแก่นเป็นแดนกลาง
ทั่วทั้งบางต้องรุมด่าว่าข้าเลว
12 ธันวาคม 2550 15:31 น.
ดาวระดา
ฝันอยากหยิบของขวัญอันล้ำค่า
ปรารถนาอย่างยิ่งกว่าสิ่งไหน
เฝ้าเเต่ฝันเฟื่องถึงเรื่องเป็นไป
มันช่างไกลเกินฝันไม่ทันกาล
เฝ้านั่งรอคอยท่าน้ำตาร่วง
ช่างหนักหน่วงเหลือใจให้พ้นผ่าน
ความอยากได้กวนใจให้รำคาญ
แต่ไม่คร้านคอยฟ้ามาปราณี
ของที่อยากจะได้ใช่อย่างอื่น
ฟ้าไม่ยื่นหยิบให้ในวิถี
ด้วยของขวัญล้ำค่าคือชีวี
ของแม่นี้คืนมาข้ารอคอย
สิบปีผ่านนานเหลือเมื่อกำหนด
แม้จะหดหัวใจไม่เสื่อมถอย
ขึ้นปีใหม่คราใดใจร้าวรอย
สร้างปมปอยปริ่มฤทัยให้ร้าวราน
พยายามหลายครั้งช่างมันเถิด
แม่คงเกิดในถิ่นที่สุขศานต์
ใจเจ้ากรรมกลับดลขอบนบาน
ฟ้าประทานมาให้ใช่ที่ควร
หน้าส่วนตัว
976
