29 สิงหาคม 2550 13:05 น.
ดาวระดา
เมื่อตะวันใกล้ตกตรงขอบเขา
เตรียมนอนเนาเข้าเรือนอย่าเชือนแช
มิฉะนั้นอาจตายวายดวงแด
เหนื่อยใจแท้ไฟใต้ยังลุกโชน
ด้วยความคิดริแยกแตกเป็นสอง
ถึงได้นองเลือดสาดกราดทโมน
เป็นคนดีไม่ชอบใจอยากเป็นโจร
ห่างไกลโพ้นศีลธรรมนำจิตใจ
เมื่อตะวันใกล้รุ่งพุ่งเหนือขอบเขา
รีบนับเอาญาติตัวครบครัวไหม
จะเกิดซ้ำอย่างนี้อีกเท่าใด
เผ่าผองไทยไม่รู้รักสามัคคี
ขออนุชนรุ่นใหม่ให้รู้แจ้ง
การคิดแบ่งชาติไทยใช่สุขี
สู้อยู่ด้วยกันได้ด้วยไมตรี
แผ่นดินนี้ยั้งยืนอยู่คู่คนไทย
29 สิงหาคม 2550 12:56 น.
ดาวระดา
อาศิรวาทบาทองค์ราชินี
พระผู้มีเตชะคุณบุญญาธัญ
เคียงข้างบาทบงองค์ราชันย์
คุณอนันต์คณานับกับแผ่นดิน
ปวงชาวไทยได้ซาบซึ้งกรุณา
พระเมตตาแผ่ท้นทั่วธานินทร์
พระทรงเป็นฉัตรคู่พระภูมินทร์
ทรงงานศิลป์สร้างอาชีพเหล่าประชา
ทรงโศภิษฐ์ด้วยพระทัยแผ่ไพศาล
ทรงประทานสร้างสุขไปทั่วเหล้า
บารมีมลากล้นพรรณนา
น้อมสักกา-ระองค์ทรงพระเจริญ
29 สิงหาคม 2550 01:15 น.
ดาวระดา
พ่อหาบข้าวขึ้นลาน กองตระการรวงข้าวเรียว
วิถีหน้าเก็บเกี่ยว เป็นอย่างนี้มานานนม
แม่บอกกับลูกยา ปีนี้หนาเราสุขสม
เก็บเกี่ยวได้อุดม คงมีกินสิ้นปีหน้า
ลมหนาวพัดท้องทุ่ง กลิ่นหอมฟุ้งทุ่งท้องนา
กลิ่นนี้มีมนตรา ให้รีบเล็งเร่งเก็บเกี่ยว
ข้าวเอ๋ยข้าวรวงงาม ฟ้าสีครามขับคมเคียว
พี่น้องพร้อมกลมเกลียว ช่วยกันตัดมัดรังรวง
ข้าวกองอยู่กลางลาน อีกไม่นานจะบำบวง
รอเก็บหมดทุกรวง ก่อนก้มกราบแม่โพสพ
วีถีปฏิบัติ ต้องเคร่งครัดอย่าหลีกหลบ
กราบกรานประณมนบ นับเสร็จสิ้นหน้าเก็บเกี่ยว
28 สิงหาคม 2550 14:09 น.
ดาวระดา
ยกภูษาผ้าภัพแนบกับอก
มรดกชิ้นเอกแม่เสกสรร
คือผ้าผืนด้ายผืนเดียวที่เกี่ยวกัน
ร้อยรำพันร้อยเรื่องราวร้อยเรียบเรียง
แม่เคยใช้ผ้าผืนยื่นให้ห่ม
ยามต้องลมพัดโบกจนโยกเอียง
ด้วยทรรทึงถึงหนาวแม่พร้อมยอมเสี่ยง
หวังแค่เพียงกายาลูกไม่ถูกลม
ยกภูษาผ้าภัพแนบกับอก
น้ำตาตกรินไหลใจขื่นขม
สิ่งสร้าวเสียวสร้างเราร้าวระทม
สุดตรอมตรมคุณมาตฤครั้นตริตรอง
เ
หตุด้วยกูนไม่ได้เกื้อฉลองคุณ
เหตุด้วยบุญโบดกด้อยคุณสนอง
เมื่อมาตาลาไกลไปภพสอง
แสงที่ส่องสาดฉายได้วายลง
พนมกรกราบกรานผ่านภูษา
ขอเทวานำบุญแม่ให้แช่สรง
ให้อิ่มสุขสำราญให้ยืนยง
ในแดนดงชั้นฟ้าสุขาวดี
5 สิงหาคม 2550 13:59 น.
ดาวระดา
จะร้อยเรียงเคียงคำสำนวนถ้อย ถึงกาน้อยกาดำมีกรรมเก่า
โชคชะตานำพาให้หงอยเหงา พบแต่เศร้าสุดโศกวิปโยคใจ
ถึงแม้อยากกู่ก้องร้องหาเกียรติ ปัดเสนียดกงแห่งกรรมนำสดใส
เจ้ากาน้อยคอยวันถึงซึ่งหลักชัย แม้ห่างไกลเกินความจริงทุกสิ่งอัน
จะร้อยเรียงเคียงคำสำนวนอ้าง ทุกเส้นทางเจ้ากาเชยเคยผ่านผัน
ถูกหมางหมิ่นกลิ่นกาด่าชาติพันธุ์ อีกานั้นสุดแสนช้ำระกำใจ
เห็นนกอื่นหมื่นค่าว่างามล้ำ วิหคดำไม่ใช่นกหรือไฉน
คือคำถามที่ซ่อนเร้นอยู่ภายใน ด้วยเหตุใดเกิดเป็นกาต้องมีกรรม
หน้าส่วนตัว
787
