5 พฤศจิกายน 2550 15:56 น.
ดาวระดา
ตรงขอบเขตคามถูกห้ามไว้
ว่าชายใดดีน้อยให้ถอยหนี
ให้ถอยห่างห้ามใกล้ไอสตรี
เอ่ยวลีเลี้ยวทางอื่นกลัวขื่นขม
อย่าตีตรอกตื่นตัวกลัวเลยเจ้า
แค่นึกเอาอาจพาพลาดคลาดสุขสม
หมั่นค้นรักเรื้อใจไว้ชื่นชม
บนโลกกลมแห่งนี้คนดีพอ
กั้นเป็นเทือกทิวเถื่อนเหมือนรังเกียจ
ใครมาเบียดบดใจไม่ได้หนอ
ชายดีดีดวงใจไหม้ไม่เหลือตอ
หากต้องรอปลดป้ายเป็นวายปราณ
เปิดช่องทางหัวใจให้รู้บ้าง
มองสิ่งต่างตำรับรักจักได้หวาน
มองรอบรอบดีแน่แม่นงคราญ
อย่าประหารหัวใจให้เดียวดาย
31 ตุลาคม 2550 15:28 น.
ดาวระดา
ไปทั่วแคว้นเขตแดนเมืองแก่นขอน
พบงามงอนชะม้ายตาพาลุ่มหลง
พบรักแล้วหรือไรให้งุนงง
จิตเคยคงมั่นนักกลับสั่นคลอน
หนุ่มหมอแคนเป่าแคนให้สาวฟัง
เสียงแคนดังโดนใจไม่ถ่ายถอน
ใช้เสียงแคนแทนคำพร่ำเว้าวอน
ฝากเสียงอ้อนผ่านเสียงแคนจากแดนไกล
หนุ่มหมอแคนคอยสาวเข้าใจรัก
อยากรู้จักจึงเป่ามาอย่าสงสัย
อยากมีรักร่วมเรียงเคียงฤทัย
อย่าผลักไสคนเป่าแคนด้วยวิญญาณ
หนุ่มหมอแคนรักเจ้าเข้าแล้วหนอ
ได้แต่คลอเสียงแคนแทนคำหวาน
อย่าเบื่อหน่ายคลายรักนักนงคราญ
แคนสะท้านคนสะเทือนหากเบือนหนี
31 ตุลาคม 2550 13:39 น.
ดาวระดา
เมื่อลมหนาวผ่านมาที่หน้าบ้าน
อกสะท้านหนาวกายลูกกำพร้า
ขาดที่พึ่งพิงอาศัยในทุกครา
ยามหนาวมาหม่นฤทัยในความจน
ด้วยวงศาคณาญาติขาดยิ่งนัก
ไม่รู้จักจำไม่ได้คล้ายสับสน
ยากจะนับรับหลานเข้าบ้านตน
อย่าเสือกสนเข้ามาพาเสื่อมศรี
ผ้าสักผืนยื่นให้ไม่ได้ดอก
หลานจนตรอกต่ำต้อยต่างลอยหนี
หน้าหนาวเยือนเย็นร้าวเข้าอินทรีย์
ขาดปราณีแก่กำพร้าน่าน้อยใจ
สองพี่น้องนอนกอดกันหวั่นไอหนาว
มีหลายคราวน้องร้องหาผ้าผืนใหม่
ส่วนตัวพี่ไม่รู้จะทำประการใด
บอกน้องให้ทนรอพ่อส่งมา
เมื่อปีกลายกล่อมน้องนอนด้วยคำนี้
ปวดฤดีด้วยจำปลอบอย่าถือสา
ไม่กล้าบอกพี่ไม่มีแม้ปัญญา
จะซื้อผ้าผืนงามให้ทรามวัย
10 ตุลาคม 2550 14:53 น.
ดาวระดา
อนิจจาวาสนาพ่อแก่แก่
ขาดดูแลลูกหลานรำคาญซ้ำ
อยู่โดดเดี่ยวเทียวทางแห่งกงกรรม
ลูกจิตต่ำทิ้งขว้างให้เอกา
ขอเงินลูกซื้อยาน่าสงสาร
เจ้าเอ่ยขานขอเมียเสียก่อนหนา
ภาระหนักลูกต้องทำเพื่อชีวา
ซ้ำลูกยาหลานพ่อก็มากมี
เอาเถอะหนอขอเวลาลูกอีกหน่อย
ลูกจะคอยเสี่ยงดวงมาเสริมศรี
ไม่แน่หากบุญญาของลูกมี
เป็นเศรษฐีพ่อหมดทุกข์สุขฤทัย
แสนรันทดหดหู่เหลือเมื่อได้ฟัง
พ่อจึงนั่งนิ่งนิ่งพิงเสาไห้
นี่หรือลูกปลูกฝังสุดหยั่งใจ
มาผลักไสเสียแล้วเจ้าแก้วเอย
เจ้าคงรอรวยก่อนค่อยผ่อนพ่อ
อนาถหนอพ่อคนเดียวเทียววางเฉย
โอ้ลูกชายของพ่อไม่น่าเลย
หรือรอเกยตายก่อนค่อยผ่อนตาม
10 ตุลาคม 2550 02:34 น.
ดาวระดา
เหมือนคราวเคราะห์เกาะตามไม่ยอมปลด
สร้างสลดงดสราญพานขุ่นหมอง
พานรินทร์ถิ่นแสมแพ้จับจอง
จากคนปองป่าพหลด้วยจนจำ
โอ้หน่อเนื้อหนุมานถึงกาลสิ้น
กระบี่ดิ้นเดียวดายกายขยำ
ถูกรุกป่าค่าควรเมืองเคืองระกำ
ใช้จิตต่ำตามล่าหน้าทานทน
น้ำมือใครไหนเล่าเจ้าใจร้าย
แลคลับคล้ายคล้องหมู่ดูสับสน
ไฉนเลยล่วงล้ำกระทำตน
นี่หรือคนว่าเลิศประเสริฐงาม
ไร้แสมให้สมรวานรแนบ
ไร้ที่แอบอิงกกอกหวั่นหวาม
น่าอนาถน้อยใจไหม้ลุกลาม
ฟ้าสีครามถึงคราหม่นเพราะคนทำ
หน้าส่วนตัว
1006
