12 มิถุนายน 2551 14:54 น.
ดาวระดา
ฉันเฝ้ามองความโศกที่โลกสร้าง
เข้าเหยียบย่างกลางกองทุกข์เมื่อสุขสิ้น
รอความตายดังสายฝนที่หล่นริน
รอคนหมิ่นกลิ่นเน่าที่เร้ารุม
โลกที่สวยด้วยสีสันเป็นพันแสง
โลกที่แสร้งแต่งตัณหามาเข้าสุม
โลกที่เติมกิเลสเศษเกาะกุม
โลกที่รุ่มด้วยราคะขณะนอน
เกิดเป็นคนมาได้ด้วยสองแห่
อันได้แก่บาปและบุญที่หนุนผ่อน
อยู่เคียงข้างเคียงคลุกทุกขั้นตอน
จะเย็นร้อนสุขขีหนีไม่พ้น
ฉันเห็นเงาความเศร้าเป็นเงาบด
ท้อรันทดเว้าแหว่งทั่วแห่งหน
ตื่นตระหนกความตายที่ว่ายวน
ร้าวระคนหม่นใจในอนิจจัง
บนเนื้อที่บาปและบุญอันอุ่นหนาว
ฉันเดินก้าวเข้ามาหาความหวัง
ได้แลเห็นความเป็นไปไม่จีรัง
บนตาชั่งแห่งบุญบาปที่อาบมา
11 มิถุนายน 2551 08:33 น.
ดาวระดา
เดินตามรอยร่องไถในในนาผืน
ยะยิ้มรื่นชื่นใจในสายฝน
ตามหลังพ่อขอไถด้วยควายตน
หากสูงพ้นเมื่อใดได้ไถเอง
เสียงห้ามปรามจากพ่อไม่ขอยั้ง
ด้วยความหวังเรียนรู้จึงสู้เร่ง
เสียงกระดิ่งคอควายร่ายบทเพลง
ประสานเปล่งเพลงไถให้สดับ
ตั๊กแตนเต้นหลบก้อนกลบไถ
โดดว่องไวหนีตายเพราะควายขับ
มีบางตัวมัวกินถูกดินงับ
เหมือนดังรับกรรมเก่าเจ้ามีมา
ไม่มีคำอื่นใดในเสียงพ่อ
นอกเสียงยอไม่หยุดสุดกังขา
ส่วนเจ้าทุยไม่ส่งเสียงเรียงวาจา
นอกจากหน้าที่เหนื่อยเมื่อยเต็มที
รอบแล้วรอบเล่าฉันเฝ้าฝัน
ได้จับดันคันไถในวิถี
ไม่รู้จะต้องโตอีกกี่ปี
ได้หน้าที่ถือไถไล่ควายเดิน
จนหลายปีผ่านไปไถถูกเก็บ
ได้แค่เหน็บแหนบไว้ไกลห่างเหิน
เจ้าเด็กน้อยทิ้งฝันหันมองเมิน
คงใหญ่เกินคันไถไยไม่แล
ไปรุ่งเรืองเมืองฟ้าไม่มาคบ
ขุดคุ้ยกลบผืนดินสิ้นกระแส
ปล่อยนาผืนยืนเหงาเจ้าเชือนแช
คอยคนแปรถือไถในสัญญา
10 มิถุนายน 2551 01:10 น.
ดาวระดา
คอควายใช้ไถนา
นับเวลามานานแสน
ช่วยงานเพื่อทดแทน
น้ำแลหญ้าหาให้กิน
เจ้าทุยเดินลุยทุ่ง
ไม่ยากยุ่งอย่าดูหมิ่น
เหยียบย่ำผืนนาดิน
สุดตงฉินเจ้าควายไทย
เมื่อแดดเริ่มแผดร้อน
สายลมอ่อนปลิวไสว
หน้าที่ทุยเปลี่ยนไป
เหตุคนไทยใช้ควายยนต์
หน้าที่มีไว้เชือด
ต้องสิ้นเลือดแลเขาขน
ชะตาเข้าตาจน
หนีไม่พ้นต้องทนยอม
คอคนเลี้ยงควายขาย
เลี้ยงคอควายไม่ถนอม
คอคนใช้ควายปลอม
จึงหมดค่าราคาควาย
ไม่นานต้องวานวาด
ใช้กระดาษวาดขวนขวาย
วิกฤติฤทธิ์ทำลาย
ต้องมาตายเป็นรายวัน
ควายไทยหายไปไหน
จะให้ใครมาเรียกขวัญ
ชาวนาไม่ผูกพัน
ไม่ใฝ่ฝันเรียกควายคืน
9 มิถุนายน 2551 02:07 น.
ดาวระดา
ทอดกายยาวราวสองพันกิโลเมตร
ไหลลอดเขตลุ่มลึกชลาสินธุ์
จากเขาสูงหิมาลัยไกลพื้นดิน
หลอมรวมรินสายสู่ปลายอันดามัน
คือลุ่มน้ำแห่งความหวังฝั่งพม่า
คือศรัทธาบ่าไหลให้มีฝัน
คือแหล่งกินสินใช้สัญจรกัน
คือที่มั่นเมืองพุทธสุดรุ่มรวย
อุปมาดุจธารธรรมที่นำส่อง
จังหวะคล่องร่องลึกผนึกสวย
งามแสงธรรมนำสมเป็นกลมกรวย
มิมอดม้วยตามม่านกาลเวลา
มาวันนี้ อิรวดีนั้นมีโศก
ทำเอาโลกสะเทือนใจให้ผวา
ปากแม่น้ำพายุซัดสะบัดมา
เกรี้ยวกราดฆ่าผู้คนจนสิ้นใจ
เคยพัดนำธรรมเกยออกเผยแผ่
ต้องพัดแห่แพศพจบสมัย
โอ้ อิรวดีวันนี้ช่างเป็นไป
ขอฟ้าใหม่ให้บรรเจิดเกิดด้วยเทอญ
8 มิถุนายน 2551 03:19 น.
ดาวระดา
เป็นคู่บุญคู่เมืองที่เรืองรุ่ง
ปรัดปรุงด้วยรักสมัครสมาน
เป็นพี่น้องสองเสียงคู่เคียงคาน
เหมือนสายธารสองนทีที่หลั่งริน
พี่แม่กลองน้องท่าจีนไม่สิ้นรัก
ถึงแม้จักพักพบสบปลายสินธุ์
ยังยืนหยัดยืนอยู่คู่ผืนดิน
ไม่เคยหมิ่นรังเกียจแลเบียดเบียน
ด้วยพลังร้อยรัดแห่งศรัทธา
สองนคราร่วมรักสลักเขียน
เสมอหนึ่งบึงคู่บัวแลวัวคู่เกวียน
ใครแวะเวียนเข้ามาอ้าแขนรอ
เรื่องของดีมีมากหลากหลายล้วน
อยากเชิญชวนมวลมิตรมาชิดหนอ
มาชมเมืองเรืองรักที่ถักทอ
หากจะขอร่วมเรียงไม่เกี่ยงเลย
คำเตือนภาพประกอบเป็นสวนหน้าเขื่อนครับ
ตรงข้ามเป็นท่าฉลอม ที่เตือนเพราะอาชญากรเยอะครับ
มีทุกประเภท ล่อลวง ชิงทรัพย์ สารพัด
หากใครมาอย่าไปยืนแถวนี้เด็ดขาดนะครับ
หน้าส่วนตัว
1870
