5 พฤศจิกายน 2551 01:30 น.
ดาวระดา
ท้องฟ้างามยามราตรีต้องแสง
กระทบแต่งแหล่งหล้าคืนฟ้าสวย
เอนกคุณหนุนเกื้อเอื้ออำนวย
ก่อนมอดม้วยดับดิ้นเมื่อสิ้นกาล
เกิดหมุนเวียนเปลี่ยนผันเพราะจันทร์จ่อ
อาทิตย์รอก่อแสงสำแดงผลาญ
ซื่อตรงต่อมนุษย์สุดยาวนาน
มิคัดค้านคดข้อรอเวลา
เหนือธรรมชาติวาดไว้ใครหนอบด
มาคิดคดค้ำคอคงตรงทิศา
ประดิษฐ์แสงเจิดจรัสทัดนภา
แสงจันทร์ล้าลอยหล่นดูหม่นไป
อนิจจาว่าชีวิตติดกับดัก
ด้วยหลงทักค่ำคืนว่าเป็นฟ้าใส
วิหคเหิรเดินหลงด้วยจงใจ
ต้องแสงไฟตายดับเพราะปรับตัว
อีกมากมายหลายวงจรถูกตอนตัด
ลองเหลียวลัดตรองดูเถิดทูนหัว
สิ่งมีชีวิตผิดพ้องต้องหมองมัว
เพราะเรามั่วสนองตนจนน่าอาย
4 พฤศจิกายน 2551 12:29 น.
ดาวระดา
ฤกษ์ดีพร้อมล้อมวงประสงค์เที่ยว
พี่ชวนน้องคล้องเอาลูกผูกใจเดียว
คล้องแขนเกี่ยวขึ้นรถหมดทุกคน
มีจุดหมายปลายทางอ่างน้ำพุ
ร้อนระอุอิ่มอุราในหน้าฝน
ปิดบ้านช่องห้องหับกำชับตน
เดี๋ยวแขกขนเอาไปคงไม่ดี
ถือฤกษ์งามยามสายบ่ายอ่อนอ่อน
ขับเคลื่อนย้อนตอนใต้ในแผนที่
ผ่านแม่กลองคลองบ้านบางคนที
เห็นสวนมีแมกไม้อยู่รายทาง
สมดังชื่อเมืองคลองแม่กลองแก้ว
คลองเป็นแถวแนวไหลไม่เคยสร่าง
ปลูกมะพร้าวหอมล้อมลิ้นจี่ที่จัดวาง
ไม่อ้างว้างเดียวดายให้อาดูร
หากขยันทำกินบนถิ่นฐาน
เพียงมินานมั่งมีมิสิ้นสูญ
เก็บสะสมหลายละลอกย่อมพอกพูน
เกิดเกื้อกูลเงินงอกเพราะออกแรง
ไหว้พระนิลมณีศรีสมุทร
โบสถ์ท่านผุดผิดแผกแตกแขนง
ถูกรากไม้ใหญ่พันรอบขอบสำแดง
หลวงพ่อแฝงกายอยู่คู่ธานี
ดังความรักพี่นี้มีต่อเจ้า
เป็นเหมือนเงาครอบกายไม่หน่ายหนี
ยังยึดมั่นปันรักและภักดิ์ดี
รากรักนี้ตรึงมั่นพันใจกาย
แล้วเข้าเขตวัดเพลงเปล่งเสียงขาน
ผ่านตำนานคูบัวแล้วใจหาย
ประวัติศาสตร์ยังไม่สิ้นแห่งกลิ่นอาย
การโยกย้ายชนมอญยังย้อนรอย
แต่วันนี้มีตลาดนัดจัดเคียงข้าง
ดูเลือนรางพรางค่าล้าถดถอย
ลดตำนานคูบัวสลัวลอย
มีไม่น้อยลืมค่าว่าสำคัญ
เห็นทุ่งนาเขียวเขียวใบเรียวแหลม
ท้องฟ้าแจ่มแต้มสีดูมีขวัญ
อยากยืนเคียงเนียงน้องมองตะวัน
ไม่ถูกกั้นกล่องใจใกล้ชิดชม
ถึงปากท่อท้อใจไม่เห็นน้อง
คนเคยครองครองคู่ดูขื่นขม
มันเจ็บปวดรวดร้าวสาวตาคม
โศกเศร้าตรมห่มนิยามสุดย่ามใจ
รถแล่นผ่านย่านเขตเขาลำเนาเถื่อน
เห็นบ้านเรือนบางตาคนอาศัย
เป็นชนบทขดเขาลำเนาไพร
เห็นชาวไร่ไล่วัวกลัวรถชน
แสงจากฟ้าที่ส่องดูหมองแล้ว
ดูมีแววแว่วมาเสียงฟ้าฝน
มิทันใดไหลหลั่งดั่งใจดล
เม็ดร่วงหล่นบนฟ้ามาทันที
ด้วยจุดหมายไม่ถึงจึงไปต่อ
ไม่ได้รอฝนหยุดผุดแสงสี
ละสายตามามองพวกน้องพี่
หลับฝันดีเมื่อใดไม่รู้เลย
เหลือคนขับกับเราเฝ้ามองทาง
ดูอ้างว้างห่างนุชสุดเฉลย
ขาดเนื้อนางซบอิงพิงแนบเกย
โอ้อกเอ๋ยเคยเคล้าเจ้าพธู
ถึงบ้านคาเหมือนคาใจไม่สิ้นสุด
ร้าวสะดุดผุดกลางใจให้อดสู
ห่างคนรักเหมือนน้ำขาดปลาปู
มีร่างอยู่ดูสิ้นในวิญญาณ
อีกอึดใจก็ทะลุน้ำพุร้อน
แสงแดดอ่อนอ้อนอิงพิงขนาน
ส่องอาบไล้ไพรพงดงตระการ
แว่วหวีดหวานเวียนวนระคนครวญ
เห็นน้ำผุดผ่านหินดินดานด้น
ช่างแยบยลเย้ยหยอกซอกกำสรวล
นาทีทับจับเวลามาทบทวน
อย่าเพิ่งด่วนท้อใจดูนัยยะ
ต้องเตรียมตนต่อเติมเพิ่มเหมาะมั่น
อย่าหวาดหวั่นท้อไปในขณะ
กล้าเผชิญเดินหน้าอย่าลดละ
ชัยชนะจะเยือนเป็นเพื่อนเอย
6 กรกฎาคม 2551 03:06 น.
ดาวระดา
ด้นทางเทียวเกี่ยวฝันเพื่อฟันฝ่า
ด้วยสองขาหนึ่งใจขึ้นไต่ฝัน
สองเท้าถีบรีบเร่งอย่างเร็วพลัน
มาดหมายมั่นขั้นศึกษามาเป็นทุน
ปั่นสองล้อด้วยแรงปรารถนา
ด้วยใจกล้าหลอมเกลียวมาเกื้อหนุน
สมทบใจสมทบกายให้สมดุล
ลุกใช้ทุนสองเท้าก้าวเดินทาง
ระยะทางห่างไกลหลายพันเมตร
ด้วยมีเจตจดจ่อรอสะสาง
ความเขลาขุ่นขอดหายกลายจืดจาง
สู่รุ่งสางแสงทองผ่องอำไพ
แม่สอนว่าอยากได้ดีต้องมียาก
ทนลำบากตอนนี้มีแก้ไข
ฝนที่ตกตอนเช้าเดี๋ยวหายไป
แดดรำไรส่องทางให้ย่างเดิน
ด้วยคำปลอบหอบฝันสู่วันหมาย
ด้วยเชิงชายทำสิ่งใดไม่ผิวเผิน
ด้วยใจแกร่งแข่งทุกข์ที่เผชิญ
ด้วยบังเอิญเขตหัวใจที่ใฝ่ดี
ขอบคุณจักรยานที่หาญรบ
แม้ต้องพบงานปั่นหลายพันลี้
เจ้ายังทนมาได้ตั้งหลายปี
แม้จะมีเกี่ยงบ้างเพียงบางครา
ขึ้นชื่อใฝ่ดีแม้มีอุปสรรค
มาขวางกักเพียงใดไม่กังขา
ถึงจะผ่านการไหลน้ำในตา
ได้วิชาเป็นแกนแสนคุ้มทุน
3 กรกฎาคม 2551 16:14 น.
ดาวระดา
ฝนรินหยดรดชายคาหญ้าแฝกฝา
หยดน้ำตาข้าโถมถั่งดั่งสายฝน
ความทุกข์ทิ่มลิ่มใจให้เวียนวน
ยากหลุดพ้นหนทางรื่นชื่นอุรา
หวนรำลึกตรึกตรองยิ่งหมองยับ
มาขยับจับใจให้ผวา
เคยมีแม่อยู่เรียงเคียงชายคา
คอยดูฝนหล่นฟ้ามาสู่ดิน
แม่เคยรองรับฝนที่หล่นไหล
เก็บกักใช้ไว้เผื่อเมื่อฝนสิ้น
แต่วันนี้สายฝนคลั่งที่หลั่งริน
ไร้แม้กลิ่นคนรองน้ำระกำทรวง
ปล่อยให้ฝนหล่นหายชายคาแฝก
แล้วค่อยแทรกสู่ดินสิ้นคนหวง
หากแม่อยู่คงเร่งเพ่งตักตวง
เพราะความห่วงน้ำหมดอดทั้งครัว
ขอบพระคุณเจ้าของภาพด้วยนะครับ
2 กรกฎาคม 2551 13:10 น.
ดาวระดา
สายธารเทียวเลี้ยวผ่านหน้าลานวัด
เด็กน้อยนัดลัดเล่นว่ายให้กายฉ่ำ
ลงกระโดดโลดโผนกระโจนดำ
ลงเหยียบย่ำโคลนเล่นเป็นสุขใจ
คอยระวังหลบเรือเมื่อแล่นผ่าน
เกรงประสานเรือลากยากแก้ไข
สัญชาตญาณขานรับให้หลบภัย
ถึงแม้วัยยังเยาว์เจ้าใคร่ครวญ
บ้างขึ้นปีนต้นแสมแลกระโดด
ช่างลิงโลดแสนสุขใจไม่กำสรวล
เสียงคนลุ้นด้านล่างพ่างเชิญชวน
ขดตัวม้วนหวีดหวิวสู่ผิวธาร
ส่วนหลวงพี่นี้หมายมาหักห้าม
เดินมาปรามย่ามใจใครจะหาญ
มาต่อกรกับคำสั่งฝั่งสมภาร
มิได้ต้านค้านขอรอเวลา
จำใจแยกแตกกันในวันนี้
โอกาสดีมีถึงจึงค่อยหา
จึงค่อยพบสบกันอย่าโศกา
หากหลวงตาไม่อยู่ได้รู้กัน
หน้าส่วนตัว
2948
