31 มกราคม 2547 20:56 น.
ดาวฟ้า
... หลังจากที่ฉันเริ่มสับสนในตัวเอง ฉันตัดสินใจโทรหาเค้า ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องเป็นเค้า แต่เค้าก็เป็นคนที่รับฟังฉันได้ ในทุกๆ เรื่อง แม้ว่าวันเวลาจากวันนั้นจนถึงวันนี้ ทั้งฉันและเค้าอาจจะเจอกับความผิดหวังด้วยกันทั้งคู่ ฉันผิดหวังจากเค้า แต่เค้าผิดหวังจากคนอื่น และความเจ็บปวดของเราสองคน ก็ไม่ต่างกันเลย วันเวลาล่วงเลยมา 2 ปีกว่า ที่เค้าจากไป แม้จะเป็นเพียงแค่ความทรงจำอันเลื่อนลอย แต่สำหรับฉันมันยังคงย้ำเตือนให้ระลึกถึง ทุกๆ ที่ ที่ฉันเดินผ่านและ เคยมีความทรงจำเกี่ยวกับเค้า มันยังคงเป็นเรื่องที่ฝังอยู่ในหัวใจและไม่มีวันลบเลือนไป..ดังเช่นหนังสือ... ไม่ว่าจะถูกเปิดสักกี่ครั้ง ตัวอักษรก็ยังคงเป็นตัวเดิม หน้าก็ยังคงเป้นหน้าเดิม ฉันก็เช่นเดียวกัน...
...วันนี้ฉันได้รู้ว่า เค้าคนเดิม คนที่ฉันเคยรักกลับมาแล้ว และเข้มแข็งมากกว่าเดิมด้วย เค้าทำให้ฉันไม่กลัวกับการผูกมัดและกล้าที่จะรักอีกครั้ง เราสองคนยังคงไม่คิดที่จะลืมอดีต แต่เพียงปล่อยให้มันเลือนลางจางหายไป พร้อมๆ กับการเริ่มต้นใหม่ ที่ยังไม่มีคำว่าสายไป "ความรักก็เหมือนกับ"ขวดโหล" ที่เราคอยเติมหัวใจและความรักใส่ลงไปในทุกๆ วัน หากวันใดเราปิดฝาขวด ก็เท่ากับการปิดกั้นใจตัวเอง แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่เราเพิ่มมันลงไป โดยที่เราไม่คิดจะปิดฝามัน เราก็จะรู้ว่าความพอดีอยู่ที่ใด และที่สำคัญคือ ทำให้เราได้รู้ว่า...เราไม่เพียงแต่ใส่ความรักลงในขวดโหลเท่านั้น แต่เราต้องใส่ดวงใจเข้าไปด้วย มันถึงจะรวมเป็นความเข้าใจ" "นั่นคือสิ่งที่เค้าพูดกับฉัน"
...เราทั้งสองคนต่างก็เริ่มต้นใหม่ด้วยกันทั้งคู่ และฉันจะทำให้เค้ามั่นใจและเชื่อใจว่า "ฉันจะรักเค้า" แม้อาจจะไม่รักมาก รักตลอดไป แต่ก็จะรักให้ดีที่สุด และฉันก็จะทำให้เค้าเชื่ออย่างที่เค้าเคยเชื่อฉัน...