14 กันยายน 2546 20:22 น.
ดาวฟ้า
7 สิงหาคม 2546
6.00 น. เธอจากฉันไปจริงๆแล้วสิ เครื่องบินกำลังพาเธอไปสู่อีกแผ่นดินนึงและมีหมาสมุทรกั้นกลางระหว่างฉันกับเธอ ฉันตื่นตอนเครื่องบินกำลังพาเธอไปจากฉันพอดี คนแรกที่ฉันคิดถึงคือเธอ เธอไปแล้ว เธอจากฉันไปไกลแสนไกล เธอทิ้งไว้เพียงความทรงจำอันเดียวดายให้กับฉัน ฉันไม่รู้ว่าฉันกับเธอจะได้เจอกันทาง msn มั้ยเพราะเวลาของเราห่างกันถึง 13 ชั่งโมง เวลาของเธอเที่ยงวันของฉันตีหนึ่ง เราแทบจะไม่มีโอกาสเจอกันเลย ทำไมฉันช่างโชคร้ายอย่างนี้นะ เธอจะรู้มั้ยว่ายังมีใครคอยภาวนาให้เธอพบกับสิ่งดีๆ มีความสุขและหลับฝันดีในทุกๆคืน
3 กันยายน 2546 21:58 น.
ดาวฟ้า
5 สิงหาคม 2546
ไม่รู้ว่าท้องฟ้าที่มี่กับท้องฟ้าที่เธออยู่มันจะต่างกันมั้ยนะนี่ก็วันที่ 6 แล้วที่เธอจากไป ถึงเราจะอยู่บนโลกเดียวกันแต่ระหว่างเรายังคงมีมหาสมุทรที่ขวางกั้นเราเอาไว้ และที่สำคัญกำแพงที่เธอสร้างมันไว้ฉันไม่อาจทลายมันได้เลย ไม่รู้ว่าเธอจะเป็นยังไงบ้าง เธอยังคงสบายดีอยู่มั้ย เธอโทรหาเพื่อนคนอื่นแต่เธอไม่โทรหาฉันเลย ก็เธอเคยแคร์ฉันซะเมื่อไหร่ล่ะ เธอเห็นฉันมีค่าก็ต่อเมื่อเธอมองไม่เห็นใครแล้ว แต่อย่างน้อยฉันก็ยังดีใจที่เธอยังคงนึกถึงฉัน แม้ฉันจะเป็นคนสุดท้ายที่มีค่าสำหรับเธอ
3 กันยายน 2546 21:55 น.
ดาวฟ้า
31 สิงหาคม 2546
เธอช่างใจร้ายมาก เธอกำลังจะจากฉันไปคนละพื้นแผ่นดินโดยไม่ลาฉันสักคำ เธอรู้มั้ยฉันเสียใจมากเพราะในนาทีสุดท้ายฉันก็ยังไม่มีโอกาสได้คุยกับเธอหรือบอกในสิ่งที่ฉันอยากจะบอกกับเธอ ฉันต้องตามหัวใจของฉันไปหาเธอที่สถานีรถไฟ เพื่อเอ่ยคำว่าลาก่อนกับเธอ ฉันเกือบจะไม่ได้ลาเธอแล้วล่ะเพราะฉันกับเธออยู่กันคนละชาลชลา โชคดีของฉันที่เจอเข้ากับเพื่อนของเธอเสียก่อน มิฉะนั้นอย่าว่าแต่สิ่งที่อยากจะให้เธอเลยคำว่าลาก่อนเธอคงจะไม่ได้ยินจากปากฉัน 16.30 น.ขบวนรถไฟที่เธอจะไปเข้ามาเทียบสถานี ฉันไม่อยากให้เธอไปเลย อีกหนึ่งปีกว่าที่ฉันจะได้พบกับเธออีกครั้ง อเมริกากับประเทศไทยไม่ได้มีดินแดนติดต่อกันซะหน่อย เธอขึ้นรถไฟแล้วฉันมองรถไฟที่วิ่งออกจากสถานีพร้อมๆกับเธอและหัวใจของฉัน ฉันไม่อยากให้น้ำตาของฉันหยดลงที่นั่นเพราะการที่ฉันไปส่งเธอ ฉันอยากให้เธอจดจำสิ่งดีๆจากฉันไป เธอจากไปหัวใจของฉันเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก สิ่งเดียวที่ฉันจะทำได้คือ ฉันจะรอการกลับมาของเธอเธอผู้เป็นเจ้าหญิงคนเดียวในใจของฉันตลอดไป
หน้าส่วนตัว
1053
