5 มีนาคม 2549 18:58 น.
ดาวฟ้า
เจ็บปวดเมื่อย้อนเวลาไปหาความทรงจำของฉันกับเค้า
นับตั้งแต่วันแรกที่ความรู้สึกดีๆก่อตัวขึ้น วันนี้คงเหลือแต่ความทรงจำ
มีคนเคยพูดเอาไว้ว่า ไม่มีความรักใดที่ปราศจากการคาดหวัง
ใช่....ในความรักก็ย่อมมีการคาดหวัง คำสัญญาที่เค้าเคยให้ไว้
มันทำให้ฉันมีความหวังกับคำสัญญาและเชื่อมั่นมาตลอด
วันนี่ เธอได้ทำให้ฉันได้รู้ว่า คำสัญญาเป็นเพียงแค่คำพูดหนึ่ง
ที่ไม่ต่างอะไรไปจากคำพูดลอยๆทั่วไป มันจะมีความหมายอะไรกับฉันอีกล่ะ
ในเมื่อเธอที่เป็นคนพูดยังลืมมันเลย นี่หรอที่เธอยังรักฉันอยู่
ฉันผิดหรอที่ความห่วงใย+ความใส่ใจที่ฉันมอบให้เธอ มันกลายเป็นความรำคาญที่เธอไม่ต้องการ ฉันผิดหรอที่ฉันรักเธอ มันคงผิดมากที่เรารักกัน
เธอบอกว่าเธอจะเดินไปบนเส้นทางเดียวกับฉัน ฉันรู้ว่าเธอเดิน
แต่ก้าวของเราคงไม่เท่ากัน ไม่รูว่าฉันก้าสวเร็วหรือเธอก้าวช้า
หรือฉันยังยืนอยู่กับอดีตงันสวยงาม ส่วนเธอเดินอยู่บนความจริงที่ไม่มีฉัน
บอกฉันหน่อยสิว่าฉันควรจะทำอย่างไรต่อไป วันนี้มีเธอแต่หัวใจของเธอ
ไปจากฉันตอนไหนก้อไม่รู้....
ฉันจะทำอะไรได้อีกหรือ...
ใครก้อได้บอกฉันที ว่าฉันจะเอาหัวใจเธอกลับมายังงัย
หรือว่าปล่อยให้หัวใจของเธอโบยบินไป
และให้ฉันยอมรับว่าวันนี้เราไม่ได้มีกันและกันอีก....?????
31 มกราคม 2547 20:56 น.
ดาวฟ้า
... หลังจากที่ฉันเริ่มสับสนในตัวเอง ฉันตัดสินใจโทรหาเค้า ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องเป็นเค้า แต่เค้าก็เป็นคนที่รับฟังฉันได้ ในทุกๆ เรื่อง แม้ว่าวันเวลาจากวันนั้นจนถึงวันนี้ ทั้งฉันและเค้าอาจจะเจอกับความผิดหวังด้วยกันทั้งคู่ ฉันผิดหวังจากเค้า แต่เค้าผิดหวังจากคนอื่น และความเจ็บปวดของเราสองคน ก็ไม่ต่างกันเลย วันเวลาล่วงเลยมา 2 ปีกว่า ที่เค้าจากไป แม้จะเป็นเพียงแค่ความทรงจำอันเลื่อนลอย แต่สำหรับฉันมันยังคงย้ำเตือนให้ระลึกถึง ทุกๆ ที่ ที่ฉันเดินผ่านและ เคยมีความทรงจำเกี่ยวกับเค้า มันยังคงเป็นเรื่องที่ฝังอยู่ในหัวใจและไม่มีวันลบเลือนไป..ดังเช่นหนังสือ... ไม่ว่าจะถูกเปิดสักกี่ครั้ง ตัวอักษรก็ยังคงเป็นตัวเดิม หน้าก็ยังคงเป้นหน้าเดิม ฉันก็เช่นเดียวกัน...
...วันนี้ฉันได้รู้ว่า เค้าคนเดิม คนที่ฉันเคยรักกลับมาแล้ว และเข้มแข็งมากกว่าเดิมด้วย เค้าทำให้ฉันไม่กลัวกับการผูกมัดและกล้าที่จะรักอีกครั้ง เราสองคนยังคงไม่คิดที่จะลืมอดีต แต่เพียงปล่อยให้มันเลือนลางจางหายไป พร้อมๆ กับการเริ่มต้นใหม่ ที่ยังไม่มีคำว่าสายไป "ความรักก็เหมือนกับ"ขวดโหล" ที่เราคอยเติมหัวใจและความรักใส่ลงไปในทุกๆ วัน หากวันใดเราปิดฝาขวด ก็เท่ากับการปิดกั้นใจตัวเอง แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่เราเพิ่มมันลงไป โดยที่เราไม่คิดจะปิดฝามัน เราก็จะรู้ว่าความพอดีอยู่ที่ใด และที่สำคัญคือ ทำให้เราได้รู้ว่า...เราไม่เพียงแต่ใส่ความรักลงในขวดโหลเท่านั้น แต่เราต้องใส่ดวงใจเข้าไปด้วย มันถึงจะรวมเป็นความเข้าใจ" "นั่นคือสิ่งที่เค้าพูดกับฉัน"
...เราทั้งสองคนต่างก็เริ่มต้นใหม่ด้วยกันทั้งคู่ และฉันจะทำให้เค้ามั่นใจและเชื่อใจว่า "ฉันจะรักเค้า" แม้อาจจะไม่รักมาก รักตลอดไป แต่ก็จะรักให้ดีที่สุด และฉันก็จะทำให้เค้าเชื่ออย่างที่เค้าเคยเชื่อฉัน...
25 พฤศจิกายน 2546 21:00 น.
ดาวฟ้า
กว่าที่ฉันจะรู้ตัวฉันก็รักเธอมากซะแล้ว ฉันสนิทกับเธอมาเกือบ 2 ปี แต่ความผูกพันมันไม่ใช่แค่เพียง 2 ปีเท่านั้น ฉันให้ความจริงใจและความจริงจังกับเธอมากจนบางครั้งฉันว่ามันมากเกินไปด้วยซ้ำ ความผูกพันที่ฉันมีให้เธอมันกลายเป็นบ่วงที่รัดคอฉันเอง เธอเป็นเพื่อนที่ฉันรักมากที่สุดจนบางครั้งความเห็นแก่ตัวก็เข้ามาใกล้ๆตัวฉัน เวลาที่ฉันเห็นเธอสนิทกับเพื่อนๆคนอื่น ฉันเจ็บปวดทุกครั้งและไม่อยากให้เธอสนิทด้วย แต่ในความเป็นจริงแล้วเธอก็ยังคงต้องเจอใครอีกมากมายที่เข้ามาในชีวิต ถ้าเธอมีเพียงแค่ฉันคนเดียว ก็เหมือนกับเธอปิดกั้นตัวเอง
ฉันเข้าใจทุกออย่าง เข้าใจว่าฉันไม่อาจบังคับเธอไม่ให้คบใครและห้ามใครมาคบเธอไม่ได้ ฉันแค่อยากจะบอกเธอว่าเธอจะเป็นเพื่อนรักของฉันตลอดไปและไม่มีใครมาแทนที่เพื่อนอย่างเธอได้ เธอไม่ต้องห่วงฉันจะเปิดใจยอมรับและเอาชนะความเห็นแก่ตัวของฉันให้ได้
ป.ล.ฉันรักเพื่อนอย่างเธอมากจริงๆ
8 พฤศจิกายน 2546 21:54 น.
ดาวฟ้า
8 พฤศจิกายน 2546
จะยังมีฉันที่คอยดูแลไม่ห่าง เจ้าหญิงของฉัน ฉันยินดีทำทุกอย่าง ไม่ว่าวันใดที่เธออ้างว้างยังมีที่ว่างที่เดิมของเธอ กับคนคนนี้ทุกนาทีเป็นของเธอ เจ้าหญิงของฉัน ฉันยินดีทำเพื่อเธอ ก่อนหลับตานอนให้เธอรู้เสมอ มีคนต้องการให้เธอฝันดี
บทเพลงนี้ดังขึ้นมาอีกรอบนับจากวันที่เธอจากไป เธอไม่เคยห่างหายไปจากใจฉัน ไม่ว่าใต้แผ่นฟ้าแห่งนี้จะกว้างไกลแค่ไหนความคิดถึงที่ฉันมีจะส่งถึงเธอตลอดเวลา ดวงดาวบนฟ้ายังคงเลือนหายบ้างเป็นบางคราวแต่ไม่เคยส่างซาจางหายไป เช่นเดียวกับฉันซึ่งอาจไม่เขียนไดอารี่ถึงเธอบ้างแต่ความคิดถึงที่มีให้ก็ไม่เคยเลือนลางจางหายไป เวลาที่เธอจากฉันไปก็ราวๆ 3 เดือนเห็นจะได้ ช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้าเหลือเกิน ทั้งๆที่เข็มนาฬิกายังคงทำหน้าที่ของมันไปตามปกติ คนเรานี่ก็แปลกนะเวลาที่มีความสุขเหมือนเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่เวลาที่เรารอการกลับมาของใครซักคนกลับผ่านไปอย่างเชื่องช้าเหลือเกิน ทั้งๆที่เข็มนาฬิกาไม่ได้เดินไปเร็วหรือเดินช้าลงกว่าเดิมเลย นาฬิกาทรายของฉันที่ตั้งอยู่ตรงหน้าก็คงเหมือนกับระยะเวลาที่เราจะได้พบเจอกัน เม็ดทรายที่ผ่านมาแต่ละเม็ดคงเหมือนกับแต่ละวันที่ผ่านพ้นไป แต่ไม่ว่าเม็ดทรายจะใช้เวลาไหลลงมานานเท่าใดฉันก็ยังคงจะรอเธออยู่ที่นี่ ณ ที่แห่งนี้ ที่แห่งการพบกันของเรา ฉันจะรอเธอรอเธอ...ตลอดไป
8 พฤศจิกายน 2546 21:51 น.
ดาวฟ้า
3 กันยายน 2546 4
หนึ่งเดือนกับ 3 วันแล้วสินะที่เธอไป ระยะเวลาที่ผ่านไปฉันคิดถึงเธอตลอด ฉันนับเวลาของอเมริกาทุกวัน เพื่อจะดูว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ ตื่นนอนหรือยัง จะคิดถึงฉันเหมือนที่ฉันคิดถึงเธอบ้างไหม ฉันมีโอกาสพบกับเธอที่ msn ถึงสี่ครั้ง ฉันดีใจมากๆ ตอนนี้เธอทำอะไรอยู่นะ ไปเรียนหรือยัง ฉันได้ดูรูปถ่ายที่เธอส่งมาตอนไปถ่ายที่น้ำตก เธอรู้มั้ยนาทีที่รูปของเธอขึ้นบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ของฉัน น้ำตาของฉันมันไหลลงมาช้าๆ ฉันเจ็บปวดกับการห่างไกลของเรา เจ็บปวดกับการรอคอย ซึ่ง 1นาทีของฉันกับเธอมันไม่เท่ากันเลย เธอจะทิ้งให้ฉันเจ็บปวดอย่างนี้อีกนานมั้ย
หน้าส่วนตัว
1376
