13 กรกฎาคม 2545 12:52 น.
ดาวประกายพฤกษ์
จะเก็บเธอเก็บไว้ในคำว่า รัก
จะเก็บกัก...ในรอยหยักของสมอง
จะจดจำเสียงดนตรีทุกทำนอง
เพลงที่เธอเคยกล่อม..ร้องให้ฟัง
ขอเพียงเจ็บ..เจ็บอย่างนี้ก็ยังสุข
ได้รับรู้ทุกข์แลกสุข..กับความหลัง
แม้รู้ดี.....ว่าทุกสิ่ง.....ไม่จีรัง
แค่ลมหายใจนี้ยัง...มีเธออยู่ก็เพียงพอ
จะไม่ขอให้เห็นใจไปกว่านี้
เพียงยืนมองคนดี...อย่างคนเฝ้ารอ
ชาตินี้ไม่มีเธอ.....ชาติหน้าฉันใดมีเธอต่อ
แม้หมดลมหายใจก็...จะรอเธอด้วยจจิตวิญญาณ..
11 กรกฎาคม 2545 19:49 น.
ดาวประกายพฤกษ์
ที่จริงจะไม่รักก็ทำได้
แต่ก็แบบว่าเกรงใจเธอเท่านั้น
อย่านะอย่าบังอาจคิดว่ารักกัน
แบบว่าฉันแค่เกรงใจเท่านั้นเอง
ก็แค่ลองๆดู
แค่อยากรู้แค่อยากครื้นเครง
แค่อยากมีใครแก้เซ็ง
คิดเหรอว่าตัวเองเจ๋งแค่คิดถึงเฉยๆล่ะเธอ..
10 กรกฎาคม 2545 18:48 น.
ดาวประกายพฤกษ์
อย่าแสดงอีกเลยว่ารักกัน
อย่าฝืนทำผูกพันเหมือนวันก่อน
ทุเรศตาเธอทำหน้าเหมือน..ในละคร
หนังน้ำเน่าหนอนเต็มจอไม่อยากดู
ก็เมื่อวันที่เธอไป
ก็แล้วใครเหยียบหางให้เธอไปอยากจะรู้
ที่กลับมาวันนี้..มีวันนั้นเป็นครู
ว่าวันนี้..คนอ่อนแอคนนี้สู้ได้เพียงลำพัง..
8 กรกฎาคม 2545 16:51 น.
ดาวประกายพฤกษ์
อยากแทนใจให้คนที่ดี....ที่เป็นน้ำและน้ำมัน...นิจ
หวังว่า..คงยังสบายดีเหมือนเดิม..ความจริงแล้ว..ฉันไม่คู่ควรเลย..ที่จะเขียนจม.ไปหาเธอ..แต่เพราะอำนาจบางอย่าง ซึ่งฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน..ว่าเป็นฉันใด.. ชีวิตของฉัน..ไม่ต่างอะไรกับเธอนักหรอกนะ..ผ่านคืนวันอันโหดร้ายมามากมาย..ใจเพียงอยากจะรั้งวันเวลา วันคืนเก่า ๆ ให้กลับมา..ทุกวันนี้..ต้องฝันร้ายทุกคืน..เพียงเพราะผ่านการพลัดพรากที่คู่ควร..ยังทำใจไม่ได้..ถ้าถาม ว่าฉันเป็นอยู่อย่างนี้..น่าจะทำใจได้ดีกว่า..บุคคลอื่น..คงใช่,อาจใช่,และน่าใช่,ฉันรู้วิธีการที่จะทำใจได้ดีกว่าคนอื่น และสามารถบอกให้คนอื่น,สอนคนอื่นให้ทำใจได้,สามารถที่จะให้กำลังใจกับคนอื่นมากมาย,จนสามารถเปลี่ยนแปลง ชีวิตคนอื่นไปในทางที่ดีได้,แต่พอเจอกับตัวเอง,ถึงได้เข้าใจ..คำพูดทีเขาพูดกันว่า ถ้าไม่เจอกับตัวเองก็ไม่รู้สึก ในเมื่อฉันตัดใจไม่ได้..ฉันก็ควรที่จะกลับมา..กลับมาอยู่ตรงที่เก่าไม่ดีกว่าหรือ..เธออาจจะมองว่าฉันบ้า..คงใช่ อาจใช่,น่าใช่,และใช่,ฉันบ้า.. คนอย่างฉัน..ไม่มีสิ่งใดเลยที่จะคู่ควร,กับเธอ,แม้กระทั่งการพูดการจา,ความจริงแล้ว, ตั้งแต่เริ่มต้น..เธอไม่น่าจะลดตัวลงมาคุยกับคนอย่างฉันเสียด้วยซ้ำ..ฉันไม่โทษเธอหรอก..ฉันยอมรับผิดทุกสิ่งทุก อย่างแต่เพียงผู้เดียว..ให้ฉันเล่าความดีของเธอให้ฟังไหม... หนึ่ง....สามารถเปลี่ยนอารมณ์ฉันให้อ่อนไหวไปตามทิศทางที่เธอต้องการได้ สอง...ดึงอารมณ์ตอนที่ฉันรู้สึกไม่ดีให้ดีขึ้นได้อย่างน่าประหลาด สาม..สามารถแก้ปัญหาความอึดอัดเฉพาะหน้าได้ดี สี่.. คอยห่วงใยและแคร์ความรู้สึกของคนอื่นเสมอในยามพูดจา ห้า... รับรู้ความรู้สึกของฉันได้ดี..จนฉันรู้สึกได้.. หก.. หัวเราะกับมุขที่ฉันปล่อยออกไป..ถึงแม้จะไม่น่าหัวเราะก็ตาม..แต่เธอทำได้ เจ็ด.. สามารถจะตักเตือนฉันเมื่อฉันทำผิดพลาด แปด..เมื่อฉันเกิดข้อข้องใจ..เธอสามารถให้คำตอบที่ดีได้เสมอ เก้า...เธอสามารถทำให้ฉันเข้าใจถึงความรู้สึกที่แปลกประหลาดได้ดีกว่าคนอื่น สิบ..เธอมีเสน่ห์..อย่างลึกลับ ส่วนข้อเสีย..ฉันรู้ว่าเธอก็น่าจะรู้..ฉันยังไม่บอกหรอก..จนกว่าจะได้รับคำตอบว่า..ฉันคู่ควรไหมที่จะคุยกับเธอต่อไป ฉันเขียนจม.ฉบับนี้ด้วยความรู้สึกดี..แตกต่างกับฉบับก่อน ๆ ด้วยความหวังเต็มเปี่ยม.. อาจเป็นเพราะฉันยังไม่มั่นใจ..เพราะฉันไม่ใช่ภูผา..ที่ตั้งตะหง่านท้าแดดลมฝน..เป็นแค่คนที่มีเลือดเนื้อหัวใจ ตับไตใส้พุงเหมือนคนอื่น..แต่ไม่เหมือนคนอื่น.. เล่าสู่กันฟังบ้างนะ.. คนบ้าตะกายดาว ...ถ้าเพียงฉันไม่ใช่น้ำและคุณไม่ใช่น้ำมันเราอาจไม่เป็นอย่างนี้...
7 กรกฎาคม 2545 21:01 น.
ดาวประกายพฤกษ์
แค่อยากจะบอกว่า ก้อนเนื้อนิ่มๆมี4ห้องที่อกข้างซ้าย ที่เต้นได้ แต่เดินไม่ได้ มีใครคนหนึ่งเติมเต็ม มาต่อจิ๊กซอว์ในหัวใจเราให้เต็ม ที่เรานั่งคิดถึง นั่งรัก ทั้งๆที่รักไปก็เท่านั้น เท่าไหน เท่าที่ใจจะรักมั้ง ถ้าจะรวมน้ำตาจริงๆก็คงซักผ้าได้ไม่รู้กี่ผืนแล้วล่ะ รักมั่นคง รักบ้าๆบอๆ รักงมงายของตัวเราเอง ดูตลกไหมหนอ รักที่สุขใจแค่ได้รู้ความเป็นไปว่าเธออยู่ดี รักที่ได้แค่มองไม่ได้ครอบครอง รักที่แค่เพียงหวังดี เขาจะรู้ไหมนะ ไม่รู้หรอก ฮิฮิ ก็เราไม่ได้บอกนี่...
ถามว่าเจ็บไหม ..ก็เจ็บที่เธอมีใคร ถามว่ารักไหม ถึงเจ็บก็สุขระคนไปจะทำไงก็รักอยู่ดี ใครก็ได้เอาน้ำตาไปที ต่อไปนี้จะได้ไม่ร้องไห้อีก กี่คืนที่คิดถึง แล้วก็เศร้าลึกๆสุดใจ
บางครั้งก็อยากไปมองหน้า สบตา ไปรับความอุ่นในหัวใจอีก แต่กลัวว่าจะยิ่งร้าว
ถ้าย้อนเวลาได้ ก็จจะย้อนเวลาไปรักอีก ไปเจ็บอีก ให้มันเจ็บอย่างนี้ เจ็บจนไม่เหลืออะไร เจ็บจนน้ำตาแห้งหายไป เหลือแค่ร่างกายและชีวิตที่ไร้ชีวา ดีกว่าไม่มีอะไรให้ใจได้จำ เขาเองก็คงไม่รู้ ถึงจะรู้ก็คงไม่สนใจ..
จะรู้ไหมว่าเจ็บ เจ็บแทบตาย รู้ไม๊ร้องไห้ร้องไห้จนหมดน้ำตา รู้ไม๊เวลามองฟ้าเวลาเหม่อมองดาว รู้ไหมปวดร้าวเวลาคิดถึงทุกๆที รู้ไหมเธอมีค่าและไม่เคยไม่คิดถึง..แต่ที่ไม่กลับไปเพราะใจเจ็บเกิน
เวลาร้องไห้ที่เคยมีเธอคอยซับน้ำตา เวลาไม่สบายที่มีเธอเอาใจใส่ การมีคนคอยรักมันอิ่มใจ การมีคนเดินเคียงกันไปใจก็ไม่เหว่ว้า มีคนเฝ้าดูแลมันอิ่มใจ ทำให้เริ่มคุ้นกับความอบอุ่นในใจ...ไม่รู้ว่ามีวันหนึ่งที่มันจะจากไป
ไม่มีเธอต่อไป...เวลาร้องไห้จะมีใครคอยซับล่ะจากนี้ ..นอกจากตัวเอง
เวลาอยากจะกรีดร้อง ร้องไห้ จะมีใครแบ่งเบารับฟัง
จะร้องเพลงที่จับใจ ให้ใครฟัง.....
รู้ไหมว่ายากแค่ไหนกับการเขี่ยใครไปจากใจสักคน หรือฉันรักเกินไปเลยปักใจ หรือฉันโง่.
.........ช่วยสอนได้ไหมทำได้ยังไง..การเขี่ยใครออกไปจากใจสักคน...
หน้าส่วนตัว
891
