ถ้ำในใจ

ดาวฉาย

บนโลกของเรา.มีถ้ำอยู่แห่งหนึ่ง....
ในถ้ำนั้น...มืดสนิท...เต็มไปด้วยตรอกซอกซอยแคบๆ แยกไปเป็นทางเดินเล็กๆ...
กินพื้นที่เป็นอาณาบริเวณกว้าง...จนสุดจะบรรยาย
แต่ละโซน...มีโถงกว้าง ขนาดแตกต่างกันไป...
ใครก็ตามที่หลงเข้าไป....จะพูดไม่ได้...และติดวนอยู่ในนั้น...ตราบนานเท่านาน....

ในถ้ำ...มีกิ่งไม้ กิ่งเล็กๆ....วางระเกะระกะอยู่ตามรายทาง...
ถ้าได้สัมผัสและหยิบจับมันขึ้นมา...
ดวงตาของผู้ที่ถือกิ่งไม้...จะมีแสงเรืองๆ ปรากฏขึ้น...
แต่ทว่า... แสงนั้น...
คงเห็นได้... ก็แต่ในขณะที่สายตาของผู้ที่ถือกิ่งไม้ของสองคน...
สบตากันในความมืดมิด...

และเพราะความมืดมิด...ทุกคนจึงคิดเหมือนกัน...ที่จะถือกิ่งไม้ไว้..
เพื่อคล้ำทางและออกเดินค้นหาทางออก ...
ขณะที่หลงวนอยู่ในถ้ำ จะรู้สึกและเห็นเป็นแสง...วาบวาบ 
ระยิบระยับ...ราวกับมีฝูงหิ่งห้อย...มาบินอยู่ในถ้ำ....

ถ้ามองไปแล้วเห็นแสงไม่กระพริบ...
นั้นหมายถึง...มีใครอีกคนหนึ่ง...กำลังจ้องมองเราอยู่....
ถ้าเดินเข้าไปใกล้ๆ...
เราจะเห็นและสามารถพูดจากับคนที่อยู่ตรงหน้าและสบตากับเราอยู่...ได้....
แต่ถ้าละสายตาจากกัน...
ทั้งภาพและเสียงของคนๆนั้นก็จะหายไปในทันที....

เพื่อให้ได้พบคนๆนั้นอีก...จึงต้องจดจำพฤติกรรม...ของคนๆนั้นไว้...
คงเฝ้าเวียนวนอยู่ตรงที่ที่ได้พบกัน...
แต่คงจะไร้ประโยชน์...หากคนนั้น...ไม่คิดเช่นเดียวกับเรา...

ทุกคน....เริ่มเรียนรู้สิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นในถ้ำ...
แต่ก็ยังไม่รู้ถึงวิธีและหนทาง...ที่จะออกไปจากถ้ำแห่งนี้....
จึงยังคงทำได้เพียง...เท่านั้น....

ความวิเศษ...ของกิ่งไม้...ยังรอการค้นพบ...
นั้นขึ้นอยู่กับความเป็นตัวตนของแต่ละบุคคล...
เพียงแค่นำกิ่งไม้ของตนเอง...ประกบเข้ากับกิ่งไม้ของคนอื่นๆ 
ถ้ามันแนบชิดสนิทกันได้พอดี... ทั้งความสั้นยาวและพื้นผิว
แสงสว่างนวลๆ...ราวกับแสงเดือนในคืนวันเพ็ญ...
จะบังเกิดขึ้น...ให้กับคนทั้งคู่...
และแสงนั้น....
จะสว่างก็แต่เฉพาะคนคู่นี้...เท่านั้น.........

นั่นอาจจะเป็นใบเบิกทาง...ให้คนทั้งคู่....
ออกจากถ้ำแห่งนี้ได้

มีหลายคู่...ที่ค้นพบทางออกจากถ้ำแล้ว....
แต่กลับต้อง...วกหลงกลับเข้ามาอีก...
ซ้ำแล้วซ้ำเล่า...จะด้วยประการใด....ก็ตาม.....

////////////////////////////////////////////////////

เขาติดวนอยู่กับถ้ำนี้...มานาน...นานจนจำไม่ได้ว่า...โลกภายนอกเป็นอย่างไร
เขาก้มหน้า...นั่งนิ่ง...เมื่อตอนรู้ตัวว่าหลงอยู่ในถ้ำเข้าให้แล้ว....
จนวันหนึ่ง....
เขาเริ่มอยากจะออกไปจากที่นั้น...
สายตาเขาเริ่มกวาดไป...รอบๆตัว จนทั่ว....
เขาเห็นแสง...ตามรายทาง...ที่เขาก้าวย่างไป
เขาคล้ำไปจนเจอกิ่งไม้ขนาดพอเหมาะมือ...
เขาจึงถือกิ่งไม้นั้น....ติดตัวไปด้วยเสมอ....
และเขาก็เริ่มเรียนรู้...กับสิ่งต่างๆในถ้ำ...ว่ามีความเป็นไปอย่างไร...

แน่นอนว่า...เขาก็ได้พบกับผู้คนหลายหลาก มากมายที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดมิดนั้น...
แต่มีเพียงไม่กี่คน...ที่เขามักคุ้นด้วย...
เขาเริ่มเฝ้าติดตามหา...สายตาบางคู่...
จนพบ...และเขาก็ได้บรรลุถึง...ความพิเศษของกิ่งไม้นั้น....
เขาพบทางออก...จากถ้ำ...


แม้จะเป็นโลกที่มีแสงสว่าง...
แต่เขาก็ยังต้องเรียนรู้...สิ่งต่างๆมากมายจากผู้คนที่อยู่รอบๆข้าง
ทุกคนมีชีวิตในโลกสว่าง ต่างไปจากโลกแห่งความมืด...
การใช้ชีวิต...เพื่อดำเนินไป...บนทางเดินที่มองเห็น
บางครั้ง...มันยากกว่าเดินในที่มืดเสียอีก...
เขาเริ่มรู้สึกว่า...
การเติบโตมาในโลกแห่งความมืด...มันง่ายกว่า...โลกข้างบนนี้มาก...

และที่สุด....
เขาก็ต้องกลับไปใช้ชีวิตในถ้ำนั้นอีกครั้ง...
ด้วยเหตุผลง่ายๆ...เช่น...เพียงแค่ว่า....
เขาทำกับข้าว....เขาทำน้ำพริกเผา...
แต่ใครๆ...ต่างก็พากันบอกกับเขาว่า...
มันเหมือนน้ำพริกนรก...มากกว่า...

เหตุผลง่ายๆตามกลวิธีที่เขาคิด...
ไม่ใช่สิ่งที่มีคุณค่าเลย...ในโลกอันสว่างไสว...
แต่น้ำพริกเผา...ถ้าอยู่ในถ้ำ...มันมีแต่จะกลายเป็นน้ำพริกสวรรค์...
มันกลับมีค่ามากมายมหาศาล....

ยากที่จะคิดหาเหตุผล....
ในความรู้สึกนึกคิดของเขาในตอนนั้น...
เขาไม่ได้เดินหลงกลับเข้าไปในถ้ำ....
เขายินดี...เดินเข้าสู่ถ้ำนั้น....โดยเต็มใจ...

เขาจดจำทางเข้าออกไว้....และจดจำได้อย่างแม่นยำ....
เขาจึงสามารถ...กลับเข้าไปพักใจในถ้ำนั้น...และออกมา...โดยไม่รู้สึกติดค้างใดๆ...

ความเป็นไปในโลก....
มีหลายสิ่ง...ที่มีเหตุและผลแห่งการคิด....
หลายครั้ง...ที่คิดอย่างเดียวกัน....
แต่กับขัดแย้งกันอย่างสิ้นเชิง....
ต่อเมื่อหลับตา....เพ่งพินิจ พิจารณา...ต่อภาพ ต่อเงื่อนไขกับใจที่ปรากฏ...
เขามักจะพบว่า....มีตรรกะแห่งการคิด....
และเหนือกว่าตรรกะนั้น...มันต้องใช้สิ่งใด...เพื่อกลั่นกรอง...

โลก....เหมือนจะกว้างใหญ่ไพศาล....
แต่หนึ่งหัวใจ....หนึ่งสมอง...ของคนหนึ่งคน...
กลับสามารถเก็บบันทึกเรื่องราว...ความเป็นไป...ที่มีบนโลกได้อย่างไม่จำกัด
ถ้ามนุษย์หนึ่งคน...จะมีชีวิตที่ยืนยาวเป็นนิรันดร์...
สรรพสิ่ง...ในห้วงแห่งจักรวาล....
แท้ที่สุด...สำหรับมนุษย์...มันก็แค่ จุดเพียงจุดเดียว....

และในทางกลับกัน....จุดเพียงจุดเดียวของมนุษย์....
ก็คือ...โลกทั้งใบ...จักรวาลทั้งจักรวาล...
แต่สำหรับชีวิต...ของใครๆอีกหลายล้านคน...
อาจมีเพียง...แค่...สิ่งต่างๆรอบตัว....เพียงแค่นั้น...



ระร่ำรัก ฤทัยร้อง เรียกอันใด เล่าเอย
ระทม ตรมทุกข์ โศกใดเลย เทียบเท่า
กาลสุข เสมอศูนย์ บ่หยั่งแท้ คงอยู่
กาลทุกข์ จะคงคู่ บ่ หยั่งรู้ ตรมใจ

วันสุข เยือนเยี่ยม เปี่ยมช่วง เพียงผ่าน
ทุกข์เทียบ คงนาน ดังชั่วกาล เหลือแสน
สัจจะ เสมอโลก กำหนดเกณฑ์ ขีดสั่ง
วัฏฏะ คงดั่ง ชีวิตต้อง ยินยอม