16 พฤษภาคม 2548 12:38 น.
ดาราจักร..
ทุกราตรี ช่างยืดยาว และหนาวเหน็บ
รู้สึกเจ็บ หัวใจ ทำไมหนอ
หรือเพราะรัก เตือนให้เจ็บ จึงต้องรอ
เพียงเฝ้าขอ รอวัน เธอกลับมา
อยากเอื้อมฟ้า เอื้อมไป ก็ไม่ถึง
เกินกว่าซึ่ง แสนไกล จะไปหา
แค่สองมือ สิบนิ้ว และสองตา
เกินไขว่คว้า หาเธอ อยู่ทีใด
แต่เหมือนว่า เธอยังอยู่ คู่กับฉัน
แม้ว่าความ จริงนั้น มันไม่ใช่
ความเป็นจริง เธอนั้นอยู่ ไกลแสนไกล
แต่ในใจ ยังมีเธอ ตลอดกาล
ยังคงรอ รอเธอ ด้วยความหวัง
รอคอยฟัง เสียงเธอ ร้องเรียกขาน
จะวันนี้ วันพรุ่งนี้ กี่ปีผ่าน
ไม่ว่านาน เท่าไหร่ ใจยังรอ
จะร้อน จะฝน จะหนาว
จะยาว จะยืด กี่พ.ศ.
จะปวด จะร้าว ก็ไม่พอ
ที่จะทำ ให้ฉันนั้น เลิกรอเธอ.../font>
8 กุมภาพันธ์ 2548 10:11 น.
ดาราจักร..
เจ็บลึกลึก ผนึกใน หัวใจรัก
ลงสลัก ปักใจ ทำไมหนอ
แล้วฉีดพิษ ให้เจ็บช้ำ น้ำตาคลอ
ได้แต่ท้อ รอหวัง ทุกครั้งไป
โอ้ลมเอ๋ย ทำไมเจ้า ช่างหนาวนัก
ทิ่มแทงรัก ผลักดัน ให้หวั่นไหว
ฉันโง่เง่า เขลาไม่พอ หรืออย่างไร
ถึงทำให้ ไร้ตัวตน จนซมซาน
อยากบอกรัก ให้ก้องฟ้า กลับว้าเหว่
บอกทะเล ทะเลกลับ ไม่ขับขาน
บอกกับดิน ดินก็แห้ง แล้งกันดาร
บอกวันวาน ไม่หวานชื่น จืดทุกที
อยากสลัด ทิ้งไป ไกลทุกอย่าง
บนเส้นทาง มืดมิด พิษรักนี้
แต่ทุกก้าว ที่ย่างไป ยังราวี
ด้วยหนึ่งคำ คำนี้ ฉันรักเธอ....
19 มกราคม 2548 20:59 น.
ดาราจักร..
ยามนิทรา มาโอบอุ้ม ไร้สุ้มเสียง
มีเธอเคียง เอียงคอคู่ ดูฟากฟ้า
ทั้งหมู่ดาว พราวสีสัน คู่จันทรา
บ่งบอกว่า เวลานี้ ฉันที่ครอง
ดาวยิ้มแย้ม แต้มนภา ถึงคราค่ำ
เห็นประจำ ย้ำถามดาว เรื่องเราสอง
เธอเป็นไง ใจฉัน หวั่นตรึกตรอง
ได้แต่มอง ท้องฟ้า ยามราตรี
ดาวเรียงร้อย ถ้อยความ ตามคำขอ
ไม่รีรอ ต่อเรื่องราว พราวแสงสี
แต้มดาวเล็ก เติมดาวน้อย แต่งอีกที
กลายเป็นรูป หัวใจนี้ ที่ตรึงตรา
ดาวประกาย รายรอบ ขอบฟ้าเห็น
ล้อมเดือนเพ็ญ เป็นข้อความ ที่ถามหา
ความรู้สึก เสียดแทง แห่งน้ำตา
ไหลรินมา ถึงทรวง ดวงกมล
ดวงมณี ยังด้อยกว่า คำว่ารัก
เพียงประจักษ์ สลักจิต ทิศทุกหน
รักผสม กลมกลืน อื่นอื่นปน
รวมหล่อหลอม เป็นตัวตน คนนี้ไง
31 ธันวาคม 2547 21:50 น.
ดาราจักร..
เป็นได้เพียง ผงธุลี ที่น้อยนิด
ใช้ชีวิต ตามฝุ่นดิน ดูสิ้นค่า
ไม่ใช่ฝน ทุกหยด ตกรดมา
แค่เสาะหา ค่าชีวิต อยู่ติดดิน
ไร้คนมอง จ้องเห็น หาเด่นเลิศ
ไม่ประเสริฐ เกิดมาด้อย น้อยทรัพย์สิน
เป็นได้เพียง หนึ่งหยดฝน ไหลระริน
และหนึ่งกลิ่น สิ้นค่าหอม มาดอมดม
เป็นดาวหนึ่ง ซึ่งริบหรี่ ที่ฟ้ากว้าง
เป็นผ้าขาวบาง เปื้อนคาวดำ คล้ำผสม
เป็นหนึ่งมีด กรีดไม่เข้า ไร้เงาคม
เป็นโคลนตม จมเหยียบย่ำ ซ้ำเป็นรอย
จะเอาอีก ใช่ไหม ยังไหวนะ
หรือคุณจะ มาเหยียบย่ำ ให้ต่ำต้อย
ทำเถอะนะ ฉันจะได้ ไม่สำออย
แต่ขอหน่อย อย่าพลอยทำ รักช้ำเลย.
22 ธันวาคม 2547 19:00 น.
ดาราจักร..
กาลหมุนเวียนเปลี่ยนไปไม่เหมือนเก่า
เสียงเงียบเหงาเงาเพื่อนใช่เลือนหาย
ความทรงจำยังเคล้าคลุกทุกเม็ดทราย
ยังประกายปรายแสงแรงฤทัย
เพื่อนเดือนดาวพราวแสงสุดแรงกล้า
ประทับตราฟ้ากว้างกระจ่างใส
เป็นมิตรฟ้าราตรีแสงสีไกล
ร้อยมาลัยใจคล้องร้อยกรองดาว
............จำได้ไหม..........
จำได้ไหมใครหนอสุดหล่อเหลา
แล้วใครเล่าเซ้าซี้ชอบหลีสาว
ใครหนอใครเปรี้ยวสุดดุจมะนาว
ใครเป็นดาวสกาวใสในชั้นเรียน
////มิตรภาพ////
มิตรภาพซาบซึ้งตราตรึงจิต
เกินจะคิดพินิจถ้อยร้อยคำเขียน
เกินแทนสูตรสมการในชั้นเรียน
มาวนเวียนเนียนแนบแทบใจเรา
แยกทาง........
ต่างแยกทางต่างห่างไกลต่างไขว่คว้า
ปล่อยคนบ้าอย่างฉันนั้นเปลี่ยวเหงา
ใจมีรูรั่วลมจนซมเซา
เพียงมีเงาเฝ้ากายสบายใจ
....ปลุกดาว...
เคยได้ยิ้มปิ่มสุขสรวลสันต์
เคยเล่นกันวันฟ้าสางน้ำค้างใส
เคยชุมนุมลุมร้อมรอบกองไฟ
เคยล่วงวัยวันวานที่ผ่านมา
กาลนี้ดาวพราวแสงแรงอีกครั้ง
สร้างพลังดังก้องฟ้าท้าสวรรค์
ไฟแห่งรักจักชูโชติโรจน์อนันต์
ให้กาลวันพลันสยบจบเท้าเรา..............
ขอฝากกลอนนี้ยังเพื่อนเก่าที่ยังคิดถึงนะครับบบบ...
หน้าส่วนตัว
883
