12 สิงหาคม 2549 18:28 น.
ดาราจักร..
เธอยังจำได้ไหมใครเคยบอก
ว่าจะรักไม่หลอกให้ชอกช้ำ
พร่ำพูดมามากมายหลากลายคำ
ให้จดจำเสมอมาน่าชื่นใจ
เธอยังจำได้ไหมใครเคยกล่าว
ให้หมู่ดาวเป็นพยานคำขานไข
ว่าจะรักรักกันตลอดไป
นานแค่ไหนจะมิพรากมิจากลา
จำได้ไหมใครเคยร่วมประกาศก้อง
ร่วมป่าวร้องท้องทะเลทั่วเวหา
ให้ประจักษ์รักมั่นคำสัญญา
ด้วยศรัทธาว่าจะรักทุกนาที
มาวันนี้ฉันคิดถึงใครคนนั้น
คนที่เคยบอกกันไม่หันหนี
ว่าจะรักแม้พ้นผ่านนานนับปี
ก็จะมีเพียงหัวใจให้สองเรา
ใครคนนั้นวันนี้อยู่ที่ไหน
อยู่ที่ใดในทุกวันที่ฉันเหงา
แว่วสัญญามากับลมเพียงบางเบา
ความทรงจำครั้งเก่าเฝ้าเวียนวน
ในวันนี้ที่ฉันนั้นมีทุกข์
เธอมีสุขมาแล้วสักกี่หน
ที่เคยพร่ำคำสัญญาสาบานตน
ก็ปี้ป่นหล่นหายไปแสนไกล
คนที่ผิดสัญญาไม่ใช่ฉัน
แต่คือเธอคนนั้นนั่นใช่ไหม
เธอควรเจ็บควรจำด้วยซ้ำไป
แต่ทำไมกลับเป็นฉันที่เจ็บเอง
8 มิถุนายน 2549 13:44 น.
ดาราจักร..
. เพียงแค่มองจ้องตาก็รู้สึก
ใจก็นึกลึกล้ำสร้างคำถาม
ด้วยสายตาส่อให้ใคร่หาความ
ใต้แววตาคู่งามคืออะไร
ปากก็บอกเธอนั้นรักกันมาก
แต่หลายหลากแววตาพาสงสัย
ที่ซ้อนทาบภาพฉันนั้นคือใคร
จึงสะท้อนฉันไว้ใกล้ลบเลือน
เพิ่งมารู้ว่าเธอไม่ได้รัก
เพิ่งประจักษ์ใจกายไม่คล้ายเหมือน
เพราะสายตาตอกย้ำเป็นคำเตือน
ภาพของฉันลอยเลื่อนเบือนลับตา
ภาพคนใหม่ใหญ่กว่ามาแทนที่
ตัวฉันนี้คือเศษเสี้ยวของปัญหา
คือฝุ่นผงเถ้าถ่านที่ผ่านมา
มีเพียงค่าให้เธอเผลอรักไป.........
8 มกราคม 2549 22:51 น.
ดาราจักร..
ฤดูฝนเสร็จงานก็ผ่านพัด
โบกสะบัดทิ้งท้ายสายลมหนาว
ยะเยือกเย็นกระเซ็นซ่านผ่านเกรียวกราว
หากครั้งคราวหนาวใจใยเดียวดาย
ลมเหมันต์สั่นคลอนใจร้อนรุ่ม
ไฟเกาะสุมรุมเร้นเป็นต้องหาย
ค่อยแทรกซึมทุกขุมรูอณูกาย
ถึงสุดปลายขั้วใจใครหนึ่งคน
อาทิตย์ลับสลับสีราตรีหุ้ม
ฟ้าปกคลุมกลุ่มดาวทุกแห่งหน
ม่านหมอกหนาวก่อร่างสร้างตัวตน
มาเวียนวนล้อมรอบหอบหุ้มใจ
อรุณฤกษ์เบิกฟ้าทาสีสด
ปรายหยาดหยดน้ำค้างพร่างพราวใส
ไอหมอกขาวเกาะกุมสุมทรวงใน
ให้อ่อนไหวใจหวั่นจนสั่นชา
รออ้อมกอดแห่งไฟใครคนนั้น
ที่ทั้งคืนทั้งวันเฝ้าฝันหา
คนที่รักไม่ไขว้เขวตามเวลา
ดับความหนาวด้วยศรัทธาแห่งรักจริง...
13 ธันวาคม 2548 21:02 น.
ดาราจักร..
เห็นหน้าเธอ ทีไร ใจสะท้าน
ทุกวันวาน ผ่านไป ใจยิ่งหลง
เหมือนคอยจับ หัวใจ หย่อนใส่กรง
ไหลลื่นลง หลุมพราง ทางแห่งไฟ
ได้แต่มอง จ้องเธอ ใจเพ้อพร่ำ
เฝ้าเก็บงำ รำพึง จึงอ่อนไหว
มันสุดแสน เจ็บปวด รวดร้าวใจ
จะบอกไป ก็ไม่กล้า เพราะว่ากลัว
ใจคิดถึง คลั่งใคล้ เฝ้าใฝ่หา
อยากตราหน้า เธอไว้ อยู่ในหัว
เธอดลให้ ใจฉัน สั่นระรัว
แม้นมืดมัว แต่หัวใจ อยากได้เธอ
แม้ยิ่งเจ็บ ยิ่งหมายปอง สองคมดาบ
เช่นกุหลาบ ยั่วยวน ชวนเสนอ
ส่งกลิ่นหอม ให้สับสน ปะปนเปรอ
เลยเอื้อมคว้า พลั้งเผลอ เจอหนามตำ
ทำอย่างไร ให้เธอ เจอฉันบ้าง
บนเส้นทาง ใกล้มืดมัว ตัวถลำ
ก่อนมัวเมา เข้าข้าง ทางมืดดำ
จะต้องทำ อย่างไร ไม่รู้เลย
มันอัดอั้น ตันใจ ไม่กล้าบอก
ยิ่งช้ำชอก ตอกตำใจ ไม่กล้าเผย
ถึงจะเจ็บ ไม่เคยจำ ซ้ำจนเคย
อาจเปรียบเปรย คนโง่ โป้ปดตน
วันสุดท้าย ทีใจ จะทนได้
ก่อนจะพ่าย หัวใจแหลก เกินแบกขน
เบื่อแสนเบื่อ กับสิ่งนี้ ที่ต้องทน
บอกออกไป ฉันคือคน ที่หลงเธอ
20 สิงหาคม 2548 12:39 น.
ดาราจักร..
มองท้องฟ้า แสนกว้าง แต่ว่างเปล่า
มองดวงดาว ดาษประดับ แต่ลับแสง
มองดูเดือน สวยสด แต่หมดแรง
มองกี่ครั้ง เหมือนเสแสร้ง ดูแกล้งทำ
มองดูทาง ข้างหน้า หาสิ้นสุด
คอยมีมือ ยื้อฉุด หลุดถลำ
ทั้งเสี้ยนหนาม ตามริม คอยทิ่มตำ
มองจุดหมาย มืดดำ เฮ้อ...ทำไม
มองดูตัว หัวใจ ใยหมองหม่น
ทั้งสับสน ระคนเศร้า เคล้าอ่อนไหว
มีใครหรือ ยื่นมือช่วย ให้พ้นไป
นอกจากใจ ที่อับจน ไร้หนทาง
ยามมืดมน จนปัญญา ใครมาช่วย
โลกหมดสวย ใครให้รัก พักเคียงข้าง
ใครหรือใคร จะบิดเบือน ภาพเลือนลาง
ให้ส่องแสง สว่าง กลางหัวใจ
ใครจะช่วย ฝ่าฟัน กับปัญหา
ทางข้างหน้า ช่วยฉุดยืน เมื่อลื่นไหล
ใครจะสอน ให้ก้าว สองเท้าไป
แม้ถึงใหน ถึงกัน นิรันดร์กาล
ขอเพียงใคร สักคน บนทางนี้
ไม่ต้องดี มีค่า มหาศาล
ขอแค่นี้ ได้ไหม ใจต้องการ
ทุกวันวาน ก้าวผ่านไป ใจรักกัน...
หน้าส่วนตัว
1625
