2 ตุลาคม 2549 07:48 น.
ดาบไม้
ข้ายึดมั่นหาหนทางคลานต่อสู้
เพราะหวังอยู่เคียงข้างเจ้ามิห่างเหิน
พอสุดท้ายเจ้ามีใหม่ข้าถูกเมิน
แค่ผิวเผินต้องใจข้าจำยอม
จากเจ้าไปเพราะต้องไปตามความฝัน
คืนและวันคิดถึงเจ้าน้ำตาไหล
คิดตรองอยู่ถูกหรือที่จากไป
ที่พลัดไกลไปถึงแดนอโยธยา
ข้าอดทนลำบากต้องเรียนหนัก
ไหนเรื่องรักที่ห่วงสุดสับสน
เรียนต่อสู้เหนื่อยกายใจอดทด
เพราะฝันล้นให้สำเร็จเป็นชื่นใจ
ทุกคืนวันอยากเป็นเพียงแค่ความฝัน
พอฟ้าลั้นให้ตื่นเป็นสดใส
ทุกทุกสิ่งที่ฝันร้ายจงหายไป
ให้สดใสเหมือนอดีตที่ผ่านมา
แต่ตอนนี้สิ่งสดสวยคือความฝัน
ความจริงนั้นพาลให้ข้าน้ำตาไหล
มีเจ้าอยู่เลี้ยงไม่ได้ละอายใจ
ต้องจากไปเหมือนทอดทิ้งสิ่งสำคัญ
เจ้ามีใหม่หมดความรักจากตัวข้า
ในเวลาที่ข้าทำหล่นหาย
ไปเถิดเจ้าข้าทนได้ลูกผู้ชาย
แม้ต้องตายเพื่อสุขเจ้าข้าก็ยอม
เหมือนดั่งทวนทิ่มแทงตรงกลางอก
ให้นรกเผาผลาญตรงใจฉัน
แลโดนดาบฟันฟาดเข้าประจัน
เหมือนง้าวนั้นหวดขาดแล่งแล่หัวใจ
อันถูกหอกต้องทิ่มที่ทรวงอก
มิพันพกถูกโตรมอญซัดกลางหลัง
เข้าประชิดโดนสี่ศอกตีกัดกลัง
แล้วก็ฝันหลังอีกที กระบี่ยาว
ถึงตอนนั้นเจ้าก็ซ้ำด้วยศอกสั้น
เข้าถลันปักด้วยมีดปาดหวาย
เกี่ยวอีกทีด้วยของ้าวเลือดกระจาย
ให้ข้าตายทรมานที่เจ้าทำ
ผมไม่ขออะไรมากจากผูหญิงคนนี้
เพียงแค่เขา กินอิ่ม นอนหลับ ยิ้ม
และหัวเราะ ได้ทุกวัน และมีความ
สุขกับคนที่เขารัก ถึงแม้คนนั้นจะ
ไม่ใช้ผม ผมก็ดีใจ และสุขใจ ถึง
แม้ผมจะเจ็บผมก็ยินดีที่จะเสียสละ
เพื่อคนที่ผมรัก และห่วงใย
ขอให้มีความสุขมาก ๆ นะ คนที่ข้ารักเท่าชีวิตของข้าเอง
ให้ ตุ่ม
7 สิงหาคม 2549 15:48 น.
ดาบไม้
จะเอาด้ายเส้นบาง ๆ มาขัดสาน
เป็นสะพานเชื่อมใจทางเราสอง
ถักเป็นเสื้อเป็นผ้าห่มคอยห่มนอน
ถักเป็นหมอนคอยหนุนนอนหลับสบาย
ค่อย ๆ ถัก ค่อย ๆ ทอ จากใยรัก
ค่อย ๆ ขัด ค่อย ๆ ดึง อย่างถนอม
เพราะรักเจ้าแม้ด้ายยาวข้าทนยอม
แล้วก็ย้อมเคลือบด้วยรักมัดด้วยใจ
2 มิถุนายน 2549 21:45 น.
ดาบไม้
เมื่อเจ้าสู้จงห่มเกราะนั้นให้มั่น
อาวุธพลันคาดไว้อย่าห่างหาย
ซ้ายถือทวนขวากุมดาบปกป้องกาย
สู้ทำลายอุปสรรคขวากหนามมี
25 พฤษภาคม 2549 13:10 น.
ดาบไม้
ผมรักรักรักรักรักคุณมาก
มิอยากจากไปไหนให้ห่วงหา
แต่ตอนนี้ต้องจากไปถึงอยุธยา
ไปเรียนต่อปริญญาให้ภูมิใจ
ไปอยู่นั้นคงคิดถึงและห่วงหา
อยากกลับมาอยู่ใกล้ให้สุขสม
แต่ตอนนี้ความคิดถึงพึงระทม
ใจระบมกลัวตัวเจ้าจะห่างใจ
ข้าจะหมั่นฝากคิดถึงลงแม่น้ำ
ไหลไปตามแม่คงคาพระยาไหล
เจ้าพระยาน้ำสายนี้สถิตใจ
คุญคุณไชร้ฝากความรักถึงใจนาง
ฝากแม่ศรีช่วยดลจิตดลใจเจ้า
อย่าให้เขานอกใจข้าอีกหน
เพราะข้ารักเขาอยู่ต่อสู้ทน
มีปัญหามากล้นช่วยข้าที
ส่วนตัวข้าอยู่ทางนี้ต้องเรียนหนัก
ไหนจะรักที่จะต้องคอยห่วงหา
ในห้องเรียนยังต้องเรียนในตำรา
นอกห้องมาเรียนต่อสู่ลูกผู้ชาย
ที่จากไปอยากจะเก่งทั้งบู๊บุ๋น
ขอผลบูญจงช้วยอย่าผิดหวัง
ทั้งสองอย่างที่หมายไว้จงอย่าพัง
ข้าจะยังเรียนอยู่อย่างสุดใจ
25 พฤษภาคม 2549 12:06 น.
ดาบไม้
ดาบเล่มหนึ่งตีขึ้มาเพื่อฟันฟาด
ให้ศัตรูคอขาดเลือดหลั่งไหล
แต่ถ้าดาบเล่มนั้นฟาดตรงใจ
เธอคงรู้ว่าเป็ไงสุดเธอทำ
หน้าส่วนตัว
727
