17 สิงหาคม 2547 15:05 น.
ดอกไม้ใต้หมอน
ฉันมีพี่น้องอยู่ 3 คนเป็นหญิงหมดทุกคนอายุต่างกันไม่มากพี่คนโตและคนรองอายุต่างกันแค่ 1 ปี ฉันจึงเป็นที่รักของทุกคนที่บ้าน ฉันค่อยข้างซนและสนิทกับพ่อพอสมควร ทุกวันจะเต็มไปด้วยความสุขไม่นานฉันก็มีน้องชายเพิ่มมาอีกคน ไม่ใช่ลูกของพ่อกับแม่นะ เป้นเพียงเด็กที่ขอมาอุปการะเท่สนั้นเองเพระ แม่เป็นคนที่ขี้สงสารชอบทำอาหารไปเลี้ยงเด็กที่กรมประชาสงเคราะห์ประจำจังหวัด บ่อยครั้งที่ไปนั้นเด็กน้อยคนนี้มักร้องให้ตาม แม่จึงคิดว่าเอามาเลี้ยงคงไม่เสียหายอะไร ทุกคนก็รักและดูแลเค้าเป็นอย่างดี โดยเฉพาะฉันที่รักและสนิทกับน้องมาก น้องมาเติมชีวิตชีวาให้คอบครัวเราได้มาก ต่อมาไม่นานแม่กลับล้มป่วยและพ่อต้องทำงานในกรุงเทพเพราะพ่อเราเป็นช่างใหญ่ พ่อให้แม่รักษาตัวอยู่ที่นี่ก่อนหายดีแล้วค่อยไปอยู่ด้วยกัน แม่ไม่ฟังเพราะเป็นห่วงและอยากให้พ่ออยู่กับลูกๆเพราะเราไม่เคยจากกัน แล้ววันหนึ่งแม่ก็เข้าโรงพยาบาลที่ในกรุงเทพรักษาตัวอยู่นานทีเดียว พวกเราจากครอบครัวที่อบอุ่นตอนนี้ทุกคนรุแล้วว่าต่อไปแม่จะเป็นอย่างไร ไม่มีใครกล้าพูด ฉันยังเด็กไร้ถึงความตายในวันข้างหน้ารู้แค่ว่าแม่ต้องหายและกลับไปอยู่ที่บ้านด้วยกัน วันๆแม่ไม่ได้กินอะไร น้ำเปล่าก็ห้ามกินถ้าหิวน้ำให้เคี้ยวน้ำแข็งเอา เราไม่รู้ว่าเพระอะไร ด้วยความเป็นเด็กเห็นแม่กินน้ำแข็งวันละมากๆ นึกว่าอร่อยลองกินดู แวะไม่เห็นอร่อยเลยแม่กินได้ไง โธ่ ลูกทำไมจะกินไม่ได้กน้ำเหมือนกัน แม่อย่ากินเลยด้วยความสงสารและเป็นห่วงแม่กลัวฟันแม่หักเพราะมันทั้งเย็นและก็แข็งออก ไม่เป็นไรเเม่ทนได้แล้วเราจะได้กลับไม่อยู่ด้วยกันไง ฉันมองแม่ด้วยสายตาที่เกลียดหมอทำแม่ลำบากและสงสารแม่ที่แม่อ่อนล้าทุกครั้งที่หิวแต่ต้องอดเพื่อรอการผ่าตัด ตกตอนเย็นเราเปลี่ยนหน้ากันเฝ้าแม่ คืนนั้นเป็นคืนที่เราต้องเฝ้ากับพี่สาวอีกคน ฉันไม่ทราบว่าควรทำอย่างไรเวลาที่แม่อยากเข้าห้องน้ำกลางดึกพี่สาวคนโตเองก็ไม่ได้บอกว่าต้องทำอย่างไร กลางตึกแม่ปวดท้องมากและแม่ต้องการยาแก้ปวดและอยากเข้าห้องน้ำ ฉันตื่นเต้นที่สุดเมื่อเห็นแม่พยายมคลานจากเตีงเพื่อไปบอกหมอ แม่เห้นลูกหลับแม่ไม่อยากปลุก โธ่แม่ถ้าตกลงมาจะทำอย่างไร ไม่ตกหรอก ฉันเรียกพยาบาลเสียงดังแต่ไม่มีใครมาดุและ และเเถมมีเสียงเเว๊ดออกมาเบาๆ หน่อยสิเกรงใจคนอื่น ฉันโกรธมากและบอกว่ามาดูแลหน่อยแม่หนูไม่สบาย แม่บอกไม่เป็นไรเด๋ยวแม่ไปเอง แม่คลานลงมาจากเตียงช้า ๆ ด้วยความเจ็บปวด ตุบ เสียงดีงสนั่น แม่เมื่อฉันกับพี่สาวหันมาแม่คลานทั้งน้ำตา ฉันพยูงแม่ไม่ไหวเพราะเเม่เต็มไปด้วยน้ำที่ขังอยู่ในตัว แม่บอกไม่เป็นไรลูก ฉันมองแม่รับรู้ถึงความรู้สึกว่าแม่ทรมาณมากแค่ไหน ห้องแคบๆทางเดินที่เกๆจากห้องไปเค้าเตอร์พยาบาลแม่คลานไปพร้อมความเจ็บปวด แต่แม่ไม่บ่นและไม่ว่าใครสักคนที่ไม่ช่วยแม่ ฉันบอกว่าแม่พอแม่จะเอาอะไรบอกหนูได้ เดี๋ยวหนูไปหยิบมาให้ แม่ไม่ฟังฉันนั่งร้องให้ ตะโกนด่าหมอด้วยความโกรธ จนหมอที่รักษาแม่มาเจอท่านไดเช่วยพยูง และนำไปแม่นอนพัก และได้ต่อว่าพยาบาลที่ไม่ดูแล นี่เหรอจรรยาบรรณของอาชีพ ฉันร้องให้ไม่หยุด แต่แม่สิขณะที่ฉันร้องไห้แม่กลับยิ้ม และบอกว่าดีใจจังที่ลูกรักและเป็นห่วงแม่มากขนาดนี้ หลับเถอะลูกเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว
หน้าส่วนตัว
1055
