แม่...หนูอยากมีแม่ ตอน 1

ดอกไม้ใต้หมอน

ฉันมีพี่น้องอยู่ 3 คนเป็นหญิงหมดทุกคนอายุต่างกันไม่มากพี่คนโตและคนรองอายุต่างกันแค่ 1 ปี  ฉันจึงเป็นที่รักของทุกคนที่บ้าน ฉันค่อยข้างซนและสนิทกับพ่อพอสมควร  ทุกวันจะเต็มไปด้วยความสุขไม่นานฉันก็มีน้องชายเพิ่มมาอีกคน  ไม่ใช่ลูกของพ่อกับแม่นะ เป้นเพียงเด็กที่ขอมาอุปการะเท่สนั้นเองเพระ แม่เป็นคนที่ขี้สงสารชอบทำอาหารไปเลี้ยงเด็กที่กรมประชาสงเคราะห์ประจำจังหวัด   บ่อยครั้งที่ไปนั้นเด็กน้อยคนนี้มักร้องให้ตาม   แม่จึงคิดว่าเอามาเลี้ยงคงไม่เสียหายอะไร  ทุกคนก็รักและดูแลเค้าเป็นอย่างดี  โดยเฉพาะฉันที่รักและสนิทกับน้องมาก  น้องมาเติมชีวิตชีวาให้คอบครัวเราได้มาก  ต่อมาไม่นานแม่กลับล้มป่วยและพ่อต้องทำงานในกรุงเทพเพราะพ่อเราเป็นช่างใหญ่   พ่อให้แม่รักษาตัวอยู่ที่นี่ก่อนหายดีแล้วค่อยไปอยู่ด้วยกัน  แม่ไม่ฟังเพราะเป็นห่วงและอยากให้พ่ออยู่กับลูกๆเพราะเราไม่เคยจากกัน   แล้ววันหนึ่งแม่ก็เข้าโรงพยาบาลที่ในกรุงเทพรักษาตัวอยู่นานทีเดียว  พวกเราจากครอบครัวที่อบอุ่นตอนนี้ทุกคนรุแล้วว่าต่อไปแม่จะเป็นอย่างไร  ไม่มีใครกล้าพูด  ฉันยังเด็กไร้ถึงความตายในวันข้างหน้ารู้แค่ว่าแม่ต้องหายและกลับไปอยู่ที่บ้านด้วยกัน  วันๆแม่ไม่ได้กินอะไร  น้ำเปล่าก็ห้ามกินถ้าหิวน้ำให้เคี้ยวน้ำแข็งเอา เราไม่รู้ว่าเพระอะไร  ด้วยความเป็นเด็กเห็นแม่กินน้ำแข็งวันละมากๆ นึกว่าอร่อยลองกินดู  แวะไม่เห็นอร่อยเลยแม่กินได้ไง โธ่ ลูกทำไมจะกินไม่ได้กน้ำเหมือนกัน  แม่อย่ากินเลยด้วยความสงสารและเป็นห่วงแม่กลัวฟันแม่หักเพราะมันทั้งเย็นและก็แข็งออก  ไม่เป็นไรเเม่ทนได้แล้วเราจะได้กลับไม่อยู่ด้วยกันไง  ฉันมองแม่ด้วยสายตาที่เกลียดหมอทำแม่ลำบากและสงสารแม่ที่แม่อ่อนล้าทุกครั้งที่หิวแต่ต้องอดเพื่อรอการผ่าตัด  ตกตอนเย็นเราเปลี่ยนหน้ากันเฝ้าแม่  คืนนั้นเป็นคืนที่เราต้องเฝ้ากับพี่สาวอีกคน  ฉันไม่ทราบว่าควรทำอย่างไรเวลาที่แม่อยากเข้าห้องน้ำกลางดึกพี่สาวคนโตเองก็ไม่ได้บอกว่าต้องทำอย่างไร  กลางตึกแม่ปวดท้องมากและแม่ต้องการยาแก้ปวดและอยากเข้าห้องน้ำ  ฉันตื่นเต้นที่สุดเมื่อเห็นแม่พยายมคลานจากเตีงเพื่อไปบอกหมอ  แม่เห้นลูกหลับแม่ไม่อยากปลุก โธ่แม่ถ้าตกลงมาจะทำอย่างไร  ไม่ตกหรอก  ฉันเรียกพยาบาลเสียงดังแต่ไม่มีใครมาดุและ  และเเถมมีเสียงเเว๊ดออกมาเบาๆ หน่อยสิเกรงใจคนอื่น   ฉันโกรธมากและบอกว่ามาดูแลหน่อยแม่หนูไม่สบาย  แม่บอกไม่เป็นไรเด๋ยวแม่ไปเอง  แม่คลานลงมาจากเตียงช้า ๆ ด้วยความเจ็บปวด ตุบ  เสียงดีงสนั่น แม่เมื่อฉันกับพี่สาวหันมาแม่คลานทั้งน้ำตา  ฉันพยูงแม่ไม่ไหวเพราะเเม่เต็มไปด้วยน้ำที่ขังอยู่ในตัว  แม่บอกไม่เป็นไรลูก   ฉันมองแม่รับรู้ถึงความรู้สึกว่าแม่ทรมาณมากแค่ไหน  ห้องแคบๆทางเดินที่เกๆจากห้องไปเค้าเตอร์พยาบาลแม่คลานไปพร้อมความเจ็บปวด  แต่แม่ไม่บ่นและไม่ว่าใครสักคนที่ไม่ช่วยแม่   ฉันบอกว่าแม่พอแม่จะเอาอะไรบอกหนูได้   เดี๋ยวหนูไปหยิบมาให้   แม่ไม่ฟังฉันนั่งร้องให้  ตะโกนด่าหมอด้วยความโกรธ  จนหมอที่รักษาแม่มาเจอท่านไดเช่วยพยูง  และนำไปแม่นอนพัก  และได้ต่อว่าพยาบาลที่ไม่ดูแล  นี่เหรอจรรยาบรรณของอาชีพ   ฉันร้องให้ไม่หยุด  แต่แม่สิขณะที่ฉันร้องไห้แม่กลับยิ้ม  และบอกว่าดีใจจังที่ลูกรักและเป็นห่วงแม่มากขนาดนี้  หลับเถอะลูกเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว