15 มกราคม 2546 22:08 น.
ดอกเห็ด
ไม่รู้ว่าทำไมต้องเจ็บปวดอย่างนี้
กับความรู้สึกทีมีทำไมต้องหวั่นไหว
แค่เพียงรู้ว่าเธอแอบชอบใคร
ทำไมต้องเสียใจข้างในเพียงคนเดียว
ขอโทษนะที่ต้องรู้สึกอย่างนี้
ไม่โกรธกันใช่ไหมคนดีที่ฉันหวั่นไหว
แค่ความรู้สึกข้างเดียวที่ฉันเป็นไป
รู้ว่าคงไม่มีอิทธิพลอะไรมากมายกับเธอ
รู้ว่าเธอชอบเขาเอามากๆ
และก็คงไม่อยากจะเสียเขาไปไหน
สิ่งที่ทำได้หากได้ทำให้เขาไป
ฉันรู้ว่าเธอก้คงทำได้แม้ยากเย็น
ก็ไม่รู้ทำไมต้องเจ็บปวดอย่างนี้
ฉันพยายามแล้วนะคนดีพยายามฝืน
พยายามที่จะไม่คิดมากมายพยายามกล้ำกลืน
แต่ไม่รู้ทำไมยิ่งฝืนก็ยิ่งปวดใจ
ขอเวลาให้ฉันหน่อยได้ใหม
สักวันหนึ่งเมื่อรักษาหัวใจได้จนหาย
วันที่ฉันหายเจ็บปวดหัวใจ
ฉันคงจะได้กลับมาเป็นฉันคนเดิม
14 มกราคม 2546 13:41 น.
ดอกเห็ด
เข้าใจแล้วหละว่าเธอมีใจให้เขา
รู้ดีว่าระหว่างเราเป็นได้แต่เพื่อน
รู้ดีเสมอเพราะทุกๆคำมันคอยย้ำเตือน
บอกให้รู้ว่าเป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้นเอง
แต่ไม่ต้องตอกย้ำมากนักก็ได้
ทั้งที่รู้ว่าใจฉันไม่อาจเปลี่ยนผัน
ความรู้สึกที่ให้ไปแม้ไม่เคยบอกกัน
แต่ก็รู้ว่าเธอนั้นก็คงเข้าใจ
ฉันก็แค่อยากจะชอบเธอเท่านั้น
ไม่ได้ต้องการอะไรจากกันมากไปกว่านี้
ฉันก็อยู่ตรงที่เดิมทุกๆที
ไม่ได้คิดจะเข้ามาแทนที่ใครๆเลย
14 มกราคม 2546 13:39 น.
ดอกเห็ด
เข้าใจแล้วหละว่าเธอมีใจให้เขา
รู้ดีว่าระหว่างเราเป็นได้แต่เพื่อน
รู้ดีเสมอเพราะทุกๆคำมันคอยย้ำเตือน
บอกให้รู้ว่าเป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้นเอง
แต่ไม่ต้องตอกย้ำมากนักก็ได้
ทั้งที่รู้ว่าใจฉันไม่อาจเปลี่ยนผัน
ความรู้สึกที่ให้ไปแม้ไม่เคยบอกกัน
แต่ก็รู้ว่าเธอนั้นก็คงเข้าใจ
ฉันก็แค่อยากจะชอบเธอเท่านั้น
ไม่ได้ต้องการอะไรจากกันมากไปกว่านี้
ฉันก็อยู่ตรงที่เดิมทุกๆที
ไม่ได้คิดจะเข้ามาแทนที่ใครๆเลย
9 มกราคม 2546 12:25 น.
ดอกเห็ด
นั่งแต่งกลอนไปวันๆ
เอาความเพ้อฝันบวกความเหงา
มาเรียงร้อยเป็นความหมาย
เอาความอบอุ่นลึกๆบวกความห่วงใย
มาเรียงร้อยเป็นคำบรรยาย
เป็นตัวกลางส่งผ่านความรู้สึกในใจ
..แด่ใครสักคน..
9 มกราคม 2546 12:21 น.
ดอกเห็ด
อาจดูว่าเป็นคนที่นิ่งเฉย
และทำเหมือนว่าไม่เคยรู้เลย
ว่าเธอรู้สึกอย่างไรกับฉัน
คนเราจำเป็นต้องพูดอะไร
..ถ้าใจตรงกัน..
เอาเป็นว่าตลอดเวลาที่ผูกพัน
ทั้งหมดนั้น..เก็บไว้ที่ใจ...
จากที่เธอสบตาฉันก็คงพอรู้
ความรู้สึกที่มีอยู่..แบบว่า..
รักเธอไม่รู้เท่าไหร่..
สิ่งดีๆที่ให้กันมารู้สึกดีกว่า
..ถ้าจะเก็บไว้ข้างใน..
เพราะเมื่อความรักหลอมรวมกับความเข้าใจ
คงไม่เหลืออะไร..ต้องบอกกัน