7 กันยายน 2547 23:15 น.
ดอกหญ้าเมืองสิชล
อย่าให้ความหวังกันอีกเลย
ทำเมินเฉยไม่ใส่ใจกันดีกว่า
ยิ่งเธอดีเท่าไหร่เหมือนยิ่งฆ่า
เพราะฉันรู้ดีว่าไม่มีทาง
หากไม่รักก็เกลียดกัน
ปล่อยให้ฉันอยู่อย่างอ้างว้าง
อาจจะเจ็บปวดกับฝันที่เลือนราง
ก็ดีกว่าเธอฝืนใจทำ
7 กันยายน 2547 23:08 น.
ดอกหญ้าเมืองสิชล
ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุก
ไม่อยากจะลุกจากที่นอน
อยากจะนอนหลับฝันหวานก่อน
เพราะไม่อยากตัดตอนฝันงดงาม
อยู่ในฝันเราได้นั่งแอบอิง
แต่ความจริงปัจจุบันกลับตรงข้าม
อยากจะให้เป็นดั่งฝันที่งดงาม
ทุกๆยามมีเธอเคียงข้างกาย
7 กันยายน 2547 22:59 น.
ดอกหญ้าเมืองสิชล
อมยิ้มให้กระดาษข้อสอบ
และเขียนคำตอบลงช้าๆ
เป็นปลื้มที่ได้พบเธอก่อนอ่านตำรา
ได้รอยยิ้มและคำอวยพรว่า โชคดี
เธอคงพูดให้หลงดีใจไปอย่างนั้น
คงไม่คิดว่ามันจะมีผลมากมายขนาดนี้
เป็นแรงผลักดันให้มุมานะสุดชีวี
แค่เพียงคำว่าโชคดี...เท่านี้คือกำลังใจ
หน้าส่วนตัว
447
