3 ธันวาคม 2547 19:16 น.
ดอกหญ้าสีครีม
สิ่งใดได้มาง่าย..คนก็มัไม่เห็นค่า
นี่คือข้อเท็จจริงที่เป็นมาและยังเป็นไป
เก็บมันไว้..อย่าให้อะไรต่อมิอะไร
นอกจากความรักที่ใจ..
..และความห่วงใยก็เพียงพอ
เขาว่ารักกันใหม่ๆก็สนุก
ต่างคนต่างบุกใส่..ไม่มีใครตัดพ้อ
พอตอนเอา...มีบ้างไหมเสียงร้องขอ
พอท้องโย้ก็หน้างอ..เพราะหาพ่อไม่เจอ
3 ธันวาคม 2547 18:47 น.
ดอกหญ้าสีครีม
รั้งมานาน....เกินพอ
ขอเลยขอ...ครั้งสุดท้าย
สุดหนทาง..หมดปัญญา..บีบคลาย
เพราะวิธีมากมาย..ก็ดึงเธอไม่ได้สักทาง
งั้นก็ไป...ตามใจ
ถึงรักมากเท่าไหร่..คงปล่อยวาง
ทนอยู่แล้วเตรียมพร้อมยอมอ้างว้าง
ให้มันจบที่ปลายทาง
รวมถึงความรู้สึกหลายๆอย่าง
...ให้จบลง...
3 ธันวาคม 2547 18:20 น.
ดอกหญ้าสีครีม
ใช้คำว่าเพื่อน....ปกปิดความในใจ
ทั้งที่ลึกๆข้างใน...ไม่ใช่อย่างนั้น
ที่แสดงออกแค่บ่งบอก
....ถึงความสัมพันธ์...
ที่ต้องให้เป็นอย่างนี้ทุกวัน...
..เพราะไม่อาจให้เธอรู้ได้ว่า
...ฉันยังรักเธอ
3 ธันวาคม 2547 17:47 น.
ดอกหญ้าสีครีม
ตอนแรกที่พบเธอ.....แค่เล่นๆ
ไม่นึกว่าเธอจะบีบเค้น..หัวใจ
....ได้ขนาดนี้.....
คิดไม่ถึง...ว่าจะแคร์เธอมาก
..กว่าใครๆที่มี.....
ก็ไม่รู้...หาคำตอบไม่ได้สักที
ว่าเธอคนนี้...มันมีดีอะไร.....
3 ธันวาคม 2547 17:30 น.
ดอกหญ้าสีครีม
หน้าด้าน + หน้าหนา
ก็เขาพูดออกมาคล้ายผลักไส
ยังนั่งรอ นอนรอเขาอยู่ได้
ไม่เข้าใจรึไง..เขาไม่ต้องการ
ยังเสนอพรีเซนต์ต่ออีกนะ
ไม่รู้สึกตัวเลยใช่มะ...ผ่านเวลามาก็นาน
ก็รู้อยู่แล้วรักกับคนไม่เอาถ่าน
น่าจะรู้ว่าเหตุการณ์..จะเป็นยังไง
หน้าส่วนตัว
2837
