25 พฤษภาคม 2549 19:05 น.
ดอกฝัน
อุทกภัยล้างผลาญรานชัวิต
ทั่วทุกทิศระทมอกขมไหม้
สายน้ำตาหลั่งรินทั่วถิ่นไทย
ราษฏร์ร่วมใจช่วยเหลือและเจือจุน
โชคชะตาหรือฟ้าแกล้งสำแดงเหตุ
ไทยเทวศยังได้ไปเกื้อหนุน
ชุบชีวิตเมื่อฟ้าใหม่ได้เป็นทุน
หวังไออุ่นรักสังคมให้ร่มเย็น
ยามเหตุร้ายร่วมมือกันสรรค์สร้างชาติ
รัฐร่วมราษฏร์ไล่ภัยคลายขุกเข็ญ
ใช้น้ำใจซับน้ำตาผู้ลำเค็ญ
คืนความเป็นสังคมอุดมพลัน
25 พฤษภาคม 2549 18:52 น.
ดอกฝัน
ตื่นเถิดนะความรักเราสอง
หลังจากที่เธอผ่อนพักมานานแล้ว
ตื่นเถิด ตื่นเถิด
ใจรักดุจฝันบรรเจิดเพริศแพร้ว
รักนะรักเธอนะขวัญแก้ว
รักเกินเอ่ยคำว่ารักแล้ว โอ้ดวงใจ
รักเราพราวพร่างกลางฤทัย
เกินจินตนาไป เกินฝัน
ขอรักสองเราเนาในรักนิรันดร์
ชั่วกัลปารักมั่นมิคลอนคลาย
18 พฤษภาคม 2549 17:43 น.
ดอกฝัน
ทุกทุกสิ่งที่เราวาดหวังไว้
นั้นอาจไม่เป็นจริงตามสิ่งฝัน
แม้จำนนด้วยปัญญาค่าอนันต์
จินตนาการส่งฉันตามต้องการ
จะดั้นด้นกลางหาวดาวไสว
นอนหลับในห้วงฝันอันอ่อนหวาน
เก็บพระจันทร์ลอยเนตามท้องธาร
ปราศปราการกางกั้นจากความจริง
จิตนาการโลกใบนี้ให้สวยสด
เกินกล่าวพจน์อักษราอย่างเพริศพริ้ง
ผสมผสานกับหัวใจได้พักพิง
สร้างทุกสิ่งสมดุลย์อุ่นกมล
การเดินทางมีหยุดมีจุดหมาย
ฝันก็เหมือนเม็ดทรายรายถนน
ทึ่ร่วงโรยโปรยปรายให้ผู้คน
กอบเก็บฝันร่วงหล่นบนทางเดิน
จินตนาการย่อโลกใกล้กว่าใกล้
หากความจริงยากทำด้วยขัดเขิน
จักผสานจิตกายทางก้าวเดิน
เพียงเราต้องเผชิญกับความจริง
18 พฤษภาคม 2549 17:32 น.
ดอกฝัน
ในสวนขวัญวันเก่าเราแสนสุข
เล่นสนุกกันเพลินเกินถ้อยกล่าว
เขียนบทเพลงใบไม้เป็นเรื่องราว
ฝนฉ่ำพราวค้างต้นบ้างหล่นดิน
กอบเก็บใบแห้งหล่นบนยอดหญ้า
เจรจากับหมู่นกที่ผกผิน
เล่านิทานให้เต่าปลาเป็นอาจิณ
ก่อนจะผินหลังกลับจากวัยเยาว์
เป็นตำนานเป็นนิทานแห่งอดีต
ได้เขียนขีดบันทึกถึงขุนเขา
ป่าใหญ่น้อยชนบทที่เคยเนา
ถิ่นที่เราจากมาน้ำตานอง
ไม่มีแล้วเมื่อไฟป่าคร่าชีวิต
จึงทวงสิทธิ์อนุรักษ์อย่างเจ้าของ
หวังคนไทยรักษ์ป่าน้ำบ่านอง
ชุบชีวิตลำคลองท้องธารา
ป่าเก็บน้ำซ้ำคนได้อาศัย
คือปัจจัยจำเป็นควรรักษา
ร่วมแรงกันพลิกฟื้นคืนชีวา
ให้ผืนป่าอุดมสมบูรณ์พลัน
14 พฤษภาคม 2549 23:58 น.
ดอกฝัน
เปิดภาคเรียนฟ้าใหม่ใจครุ่นคิด
ถึงเหล่าศิษย์ตัวน้อยด้อยศึกษา
เข้ามอบตัวตามธรรมเนียมที่มีมา
ครูและศิษย์ทั่วหน้าพาเบิกบาน
เยาวชนคือคนเข้าตามเบ้าหลอม
เหล่าครูพร้อมวาดชีวิตประสิทธิ์สาน
มิใช่เพียงเรียกว่าครูอาจารย์
แต่ดวงมานมนัสมั่นสรรค์ศิษย์ตน
เมื่อแรกเจอเธอนั้นหรือคือผ้าขาว
เรียนเรื่องราวเรียนรู้คู่ฝึกฝน
วาดสีสันแต่งแต้มเติบโตจน
พ่อแม่ครูพร่ำบ่นให้ได้ดี
ตำราเรียนเพียรวิชาพาสำนึก
โลกกว้างตรึกตรองรักสู่ศักดิ์ศรี
อาจจะสุขเปลืองน้ำตาเปื้อนราคี
เจ้าจงสร้างชีวีตามชอบธรรม
รู้ชีวิตสรรแนวทางสร้างคุณค่า
พ่อแม่ครูสุขชีวาหน้าคมขำ
เป็นแสงทองส่องทางสร้างและนำ
หวังเจ้าจำซึ่งความดีเป็นศรีตัว
หน้าส่วนตัว
1215
