18 มิถุนายน 2549 14:10 น.
ดอกฝัน
นานแสนนานดั่งราตรีที่มืดมิด
กายกับจิตรวนเรและหวั่นไหว
วันและคืนอยู่อย่างที่ไม่มีใคร
เพราะเหตุใดอยู่เดียวเปลี่ยวเอกา
มีธรรมชาติปลอบขวัญวันอ่อนไหว
มีดวงใจครุ่นคิดถึงวันหน้า
อยากมีใครอย่เคียงข้างบางเวลา
อยู่กับฉันเถิดหนายามเหงาใจ
แล้วเธอก็ก้าวเข้ามาอยู่กับฉัน
ชีวิตพลันงามงดสวยสดใส
ต่อแต่นี้ปิดทางเศร้าร้าวฤทัย
มีเพียงสุขสดใสในใจเรา
รักไม่เคยจีรังยั่งยืนสุข
ใจจึงทุกข์ดังแดดที่แผดเผา
เมื่อเธอให้เขามาเป็นดั่งเงา
แทนภาพเก่าที่เราสองครองรักกัน
ต่อแต่นี้ต้องทำใจให้เข้มแข็ง
ไม่แสดงเธอทำใจใหเปลี่ยนผัน
มีเพียงคำซื่อซื่อไม่ดึงดัน
ขอใจฉันคืนเถิดหนาขอลาไกล
18 มิถุนายน 2549 13:58 น.
ดอกฝัน
เคยใฝ่ฝันเราสองได้ครองรัก
ผูกสมัครรักใคร่ไม่หน่ายหนี
ตาสบตาสัญญากับวารี
ขอรักเราจะไม่มีสิ้นสุดลง
กาลนับนานผันผ่านไปรักไกลลับ
รักไม่เคยหวลกลับล้วนสาปส่ง
รักเอยไฉนเลยไม่มั่นคง
มีแต่หลงทางรักหนักหัวใจ
หรือเธอเห็นฉันเป็นแค่ทางผ่าน
ขอเศษทานรักอีกครั้งจะได้ไหม
เธอตอบมาอย่างหมดรักหมดทั้งใจ
ขอเธอลาจากไกลไปเสียที
ฉันนั้นจะจดจำเธอเพียงเพื่อน
จะย้ำเตือนสัญญารักเป็นสักขี
ความรักเราแม้นจากไกลนานหลายปี
คงไม่มีเราสองครองผูกพัน
8 มิถุนายน 2549 14:03 น.
ดอกฝัน
เป็นเพียงทรายที่ใครอาจไม่นึก
หรือรู้สึกเพียงสิ่งน้อยด้อยคุณค่า
ที่เกลื่อนกล่นบนดินสิ้นราคา
แต่คุณค่านั้นไม่ด้อยไม่น้อยเลย
ทรายใช้ถมทะเลงามทำหาดสวย
สร้างบ้านช่วยเกษตรกรรมไม่อยู่เฉย
ถมที่ทางผังเมืองรู้ไหมเอย
ลมรำเพยพัดผ่านใช้ร่อนทราย
ทรายร่อนใช้ทำกระจกใสใครรู้บ้าง
ทั่วรอบข้างมีกระจกมิห่างหาย
ทรายเป็นสิ่งเล็กน้อยล้อมรอบกาย
แต่คุณค่ามากมายลองคิดดู
กระจกกั้นความว่นวายจากภายนอก
ภายในบอกความนัยไม่เลิศหรู
คนอาศัยอาจเลวร้ายไม่เชิดชู
ค่าอาจหรู่ต่ำศักดิ์ทรายใต้โลกา
บางสิ่งเหมือนกับทรายยามใช้สอย
ถึงต่ำต้อยอุตสาหคงก้าวหน้า
ทรายเพียงเม็ดเก็จแวววาวติดตรึงตา
คนหนึ่งคนจึงล้นค่าน่าภูมิใจ
1 มิถุนายน 2549 22:13 น.
ดอกฝัน
สิ่งเลอค่าหาใดได้ประจีกษ์
คือสิ่งรักหลายคนฝึกฝนไว้
แม้นสิ่งนั้นอยู่ห่างจากหัวใจ
ยังขอทำต่อไปขอได้ลอง
ทางสายดาวพราวพร่างกลางเวหน
ใครหลายคนนั้นอยากเป็นเจ้าของ
ทางแสนไกลยากไปถึงอย่างใจปอง
สิ่งครอบครองเหมือนคว้าฝันเกินเป็นจริง
จะเหนื่อยยากทางไกลเพียงใจสู้
คงไปสู่ความฝันได้ทุกสิ่ง
มีแรงใจมีหลักชัยใด้พึ่งพิง
อย่าเอนอิงดังไม้หลักปักเลนตม
ภาพสะท้อนในใจคือไม่ท้อ
เพียงใจรอไม่ใจร้ายคล้ายขื่นขม
อย่าคิดว่าไกลเกินจะชื่นชม
ใดเหมาะสมจงเดินตามความฝันไป
สักวันหนึ่งถึงรางวัลของนักสู้
พรมที่ปูคือเกียรติที่ฝันใฝ่
ถึงวันนั้นคว้าดาวดุจดังใจ
ทางแสนไกลไม่ไกลจากใจจริง
1 มิถุนายน 2549 21:57 น.
ดอกฝัน
ฉ้นเป็นเพียงผู้หญิงแค่คนหนึ่ง
ใจไม่ซึ้งไร้คิดจิตสร้างสรรค์
ไม่อยากขอเป็นคนที่สำคัญ
จะรักเลวหรือดีนั้นไม่มั่นใจ
หลายหลายคนบอกว่าฉันเป็นนักสู้
เมื่อเห็นฉันเฝ้าปูทางฝันใฝ่
ขอเป็นเพียงหญิงหนึ่งซึ่งห่างไกล
จากมายาหลงใหลตามต้องการ
พ่อยังเฝ้าสอนหนทางของนักสู้
แม่คอยดูหวังฉันสุขสนุกสนาน
แต่ฉันขอมีเพียงหนึ่งในดวงมาน
ที่ฟังเสียงขับขานใจของฉันพอ
เมื่อรักเริ่มติดตามไปในใจฉัน
รักคงมั่นที่ฉันมีที่ร้องขอ
และมีเพียงความห่วงหาไม่รั้งรอ
ที่จะขอรักฉันเท่านั้นเอง
แม้ความจริงยากจริงเกินเอื้อมถึง
อาจไม่ซึ้งวาบหวามใจไม่ครัดเคร่ง
ขอเดินตามความฝันที่บรรเลง
ดังบทเพลงกล่อมฝันทุกวันคืน
ก้าวเดินไปตามถนนบนฟุตบาท
หวังเจอคนที่หมายมาดรักหวานชื่น
เสี้ยวสำนึกในใจไม่ขอคืน
แต่หลับตื่นลับสลายรักหายไป
หน้าส่วนตัว
1026
