14 กรกฎาคม 2550 23:36 น.
ดอกดินถิ่นภูหมิง
ยามลมหนาวแผ่วมา จับต้องกายาหนาวเย็นจับใจ
กระท่อมน้อยเริ่มแสงใต้ ก่อฟืนสุ่มไฟสัญญาณวันใหม่เริ่มมา
เสียงไก่ขันระงมไกล้ไกล กล่อมพฤษพงศ์ไพรมีชีวิตชีวา
ดาวน้อยลาลับจากฟ้า แสงทองส่องแลอุ่นเพลินใจ
เป็นชีวิตบ้านดงพนา อยู่กันมาปู่ย่าตายาย
ตั้งนมนานหลายรุ่นผ่านไป อยู่อย่างสุขสบายเรียบง่ายกันเอง
มีพันธุ์ไม้มีปลาจากคลอง ข้าวจากท้องนาเสียงนกร้องเพลง
เก็บผักเก็บฟืนครื่นเครง ไร่นาทำเองพอมีเลี้ยงกาย
ยามเย็นแดดร่มลมโชย สายลมโบกโบยเฉียดฉิวฉิ่วกาย
ร่ำสุราล้อมวงญาติสาย แค่เพื่อกษัยหายเหนื่อหายเพลีย
หมู่เพื่อนผองบ้านเรียงเคียงกัน ร่วมกลุ่มประสานเสียงเพลงเสียงเชียร์
เด็กร่ายรำผัวหยอกล้อเมีย อยู่ถึงสุขถึงจนไม่เคยสนใจ
บ้านกลางไพรประสาป่าดอย ความสุขเล็กน้อยแต่ดูยิ่งใหญ่
มีแต่รักและความจริงใจ แบ่งปันกันไปไม่เคยทิ้งกัน
ไม่หลอกลวงไม่เห็นแก่ตัว ไม่หลงเมาหมัวแก่งแย่งแข่งขัน
สนุนสนานอยู่ไปวันวัน หลังเสร็จสิ้นงานพอชื้นบานใจ
กลับเข้านอนพักผ่อนพวกเรา เก็บเรี่ยวแรงรอรุ่งต่อไป
ครอบครัวเราแสนสุขสบาย ลำคลองท้องนาป่าไพรล่อเลี้ยงชีวี
ฟังเพลงนี้แล้วคิดถึงบ้านมากเลย
8 กรกฎาคม 2550 02:15 น.
ดอกดินถิ่นภูหมิง
จากยอดดอย แดนไกลใครจะเห็น
ยากลำเค็ญ เพียงใดใจยังมั่น
จะปกป้อง ผองภัยชั่วนิรันดร์
สิ้นชีวัน ก็ยังห่วงหวงแผ่นดิน
ด้วยหน้าที่ ชีวิตรับผิดชอบ
คือคำตอบ ที่รบอยู่มิรู้สิ้น
ความภูมิใจ ลึกล้ำด่ำอาจิณ
รักแผ่นดิน รักเกียรติศักดิ์นักรบไทย
คิดถึงยอด หฤทัยใจจะขาด
แต่ไม่อาจ ตัดใจทิ้งไปได้
ด้วยหน้าที่ ศรัทธาสาใจกาย
คงความหมาย เกินค่ากว่าชีวี
ส่งใจข้ามขอบฟ้า ห่วงหาเสมอ
หวังเพียงเธอ นึกถึงผู้อยู่ที่นี่
ขอให้รอ วันรุ่งของพรุ่งนี้
ฟ้าคงมี พรชัยให้กับเรา
ร้องเพลงนี้แล้วมีกำลังใจมาก..........
8 กรกฎาคม 2550 00:10 น.
ดอกดินถิ่นภูหมิง
อยู่บ้านป่าดงดอยคอยใจเศร้า
มีเพียงเรากับความเหงาที่เป็นเพื่อน
มีเสียงริ้นเรไรแสงดาวเดือน
มีกลาดเลื้อนเจ้ายุงน้อยประสานเสียง
มีตัวกับหัวใจที่เต็มร้อย
นั่งรอคอยความหวังที่เป็นจริง
ได้แอบอิงกับความฝันเท่านั้นพอ
ไม่อยากขอความช้ำที่เจ้าให้
4 กรกฎาคม 2550 19:45 น.
ดอกดินถิ่นภูหมิง
จากเธอไกลใจคิดถึง
เฝ้าคนึงห่วงหาใฝ่อาวร
อยู่แดนหลังอย่าได้ตัดรอน
พี่คนจรตามหน้าที่คนแผ่นดิน
ถึงเธอหนาวให้คิดถึงพี่กอด
อย่าอรอ้อนไปเลยเจ้ากานดา
อยู่แนวนี้ก็เฝ้าใฝ่คิดหา
จะอยู่ไกล้ตางามเมื่อหมดหน้าที่
หน้าส่วนตัว
1296
