25 พฤษภาคม 2549 11:31 น.
ดอกดาว
กระแสใจบางบางระหว่างกัน ...
เธอเห็นไหม?
ในวันที่โลกแล้งไร้น้ำใจหาย
ในคืนที่หนาวยะเยือก
เจ็บเจียนตาย
ในห้วงเช้าน้ำค้างละลาย ระเหยจาง
เงาในนัยน์ตาระหว่างเรา
เธอเข้าใจไหม?
กับหัวใจไหวไหว
ไม่เคยเหินห่าง
เส้นใยสายสัมพันธ์ ...
เส้นบางบาง
ขาวพิสุทธิ์กระจ่าง
ยังพร่างตา
ระหว่างเส้นเร้นรอยคอยคำถาม
รุ้งสะท้อนเงางามตอบคุณค่า
เธอเห็นไหม?
ระหว่างกัน ในวันเวลา
ซับอ่อนล้าผ้าละมุน
เกินอุ่นใด
สายลมใต้ร่มเงา ... แสงดาวสะท้อน
คำออดอ้อนขับเคลื่อน
ฟ้าเกลื่อนดาวใส
ยิ้มของเธอสะท้อนย้อนเงาใจ
เป็นหยาดใสสว่างล้ำในน้ำตา
แววความรักถักทอต่อวันห่าง
สิ่งแตกต่างมีเส้นเชื่อม, เรารู้ค่า
ความห่วงใยยามไกลห่าง
ยังพร่างพา ...
ให้หัวใจเจ็บปร่าได้ผ่อนคลาย
กระแสใจบางบาง ระหว่างกัน
เธอเห็นไหม?
คือเยื่อใยเชื่อมใจให้ความหมาย
นิยามความสัมพันธ์ อันมิมลาย
ขอให้สายสัมพันธ์นี้เป็นนิรันดร์.
24 พฤษภาคม 2549 13:55 น.
ดอกดาว
เธอบอกว่า เธอไร้ค่า
เป็นแค่ดอกหญ้า ...
ต่ำต้อยด้อยความหมาย
น้ำตากลบแก้ม
ทว่า ... ตายังเปล่งประกาย
ในแววเหงายังทอฉาย ...
สิ่งเพริศพรายงดงาม
เธอคร่ำครวญหวนหาอดีตเจ็บ
แล้วกอบเก็บคำถ้อย
เป็นร้อยพันคำถาม
สับสน ในตัวตน วนว่ายเรื่องราว
เฝ้าติดตาม ...
ฟ้าสีครามกว้างเคว้ง
เกรงคว้าง ... ล่องลอย
เธอ ....
ยังไม่เคยค้นพบ
แสงสีทองของชีวิต
ที่สถิตกลางใจ มิได้ต่ำต้อย
แม้ริบหรี่ยามท้อ ระทดรอคอย
แต่แสงนิด จรัสงามมิใช่น้อย ...
อย่าน้อยใจ
เธอ ...
คือใครคนหนึ่ง
ซึ่งซึ้งค่าความอารี
ในยามที่ฟ้าหม่นบนความอ่อนไหว
ซับน้ำตา คราความเจ็บช้ำ ...
กระหน่ำห้วงใน
มิใช่เลื่อนไหลตามกระแสแห่งอารมณ์
เธอ ...
มิใช่ คนไร้ค่า
เป็นถึงดอกหญ้า ...
แซมดอกไม้ประดับผสานผสม
ประดิษฐ์ช่อชูเด่น เห็นตรึงตา ...
น่าชื่นชม
ดอกหญ้าน่านิยม ... กว่าใครใคร
เธอ ...
มิได้เป็นเช่นที่เธอคิด
โลกมืดมิด เพียงสิ่งฝันพลันดับได้
แค่เสกสร้าง หวังสวย ด้วยแรงใจ
เธอมิได้เป็นเช่นที่เธอคร่ำครวญ
เถอะ ...
ลืมตานะ ... เธอคนดี
ในยามอ่อนล้า
แม้ใครไม่เห็นค่า
พิศสิ่งงามครบถ้วน
ซับน้ำตา มาหนุนตัก มาทบทวน
ฉันจะจัดทุกกระบวนความเป็นเธอ ...
ให้เธอฟัง
กระซิบข้างข้างใจ
ฟังจังหวะสั่นสะเทือนอ่อนไหว ...
ในท่วงทำนองของความหวัง
เห็นไหม?
สิ่งงดงามท่ามกลาง ความคว้างเคว้ง
ฝันทลายร้างภินท์พัง
เธอยังเบิกเบ่งสะพรั่งแห่งดอกไม้บาน ...
ในใจเธอ.
24 พฤษภาคม 2549 00:36 น.
ดอกดาว
ฝนคะนองก้องกู่ลมลู่ไหว
คล้ายโบกไกวกราดกริ้ว ใจปลิวผวา
เธอจึงระทด หมดอาลัย หลั่งน้ำตา
ด้วยคุณค่าถูกหยามย่ำ คนรักย่ำยี
สร่างเหตุการณ์ผ่านเรื่องราว คราวอดีต
เป็นมีดกรีดรอยแผล แค่บางที่
มาปรับทุกข์ มาระบาย
คล้ายมอบไมตรี
มาซบหน้าลงตรงนี้
ยามนองน้ำตา
ผ้าไหมทอนุ่มนวลอวลอุ่นร่ำ
ที่ฉันถักถ้อยคำสุดล้ำค่า
ปลอบโยนเธอผู้ทดท้อ ...
รอคอยเวลา
ซับแผลแห่งความอ่อนล้า ...
คราหวังพัง
จุดดวงไฟสว่างไสวในด้านหนึ่ง
ด้านที่ซึ่งตรงข้ามกับสิ่งหวัง
อีกด้านคือ แสงสว่าง
พร่างพอประทัง
คือ ดวงตะวัน
ผู้เบิกสะพรั่ง ... รุ้งเรียวงาม
ฉัน ...
ผืนผ้าน้อยคอยซับหยาดน้ำตา
เพียงผ่านมา ...
คอยปลุกปลอบตอบคำถาม
ที่วกวน สับสนนัก คว้างทุกยาม
หลังฟ้าครึ้มคำราม ...
หลังความกลัว
แล้ว ...
รุ้งเรียวรายริ้วระบาย เริ่มคลายคลี่
จางทุกสีที่เคยพร่างสร่างเงาสลัว
หมดหน้าที่สีสายรุ้ง
มุ่งเลือนทุกข์เศร้า
สร่างโศกหม่นมัว
ถึงคราวให้ตะวันสาดแสงทั่ว ... ฟ้าสีคราม
ฉัน ...
เป็นแค่เรียวรุ้งงามยามเธอท้อ
ห่วงใยพอซับน้ำตาพาฝ่าข้าม
หลังมรสุมรุมล้อม ยอมติดตาม
เพียงชั่วยาม ใช่ชั่วกาล ...
โปรดผ่านเลย
เถิด ... ลืมฉัน
เพียงเรียวรุ้งราย ระบายสี
ฟ้าแห่งนี้มีตะวันอันเปิดเผย
เป็น "ตัวจริง" อิงแอบ แนบคุ้นเคย
โปรดอย่าเอ่ยอาลัยฉัน ...
แม้น้อยนิด
ปล่อยให้เป็นหน้าที่คนห่วงใย
อุปสรรคหนักเพียงไหน ...
โปรดอย่าปกปิด
ระบายฝัน ระบายคำ
ร่ำเพลงความคิด
ซบผ้าเรียวรุ้ง เพื่อทอชีวิต
ก่อนพบตะวัน.
23 พฤษภาคม 2549 08:06 น.
ดอกดาว
ฟ้าค่ำนี้ ... มืดนัก
ม่านทอความรักอยู่ที่ไหน
เห็นเพียงกระดุมดาว พราวฟ้าไกล
หวั่นไหว เงียบงัน พรั่นพรึง
อยากให้ร่มเย็นเป็นสุข
สร่างโศกล้างทุกข์ ความคิดถึง
ส่งผ่านม่านฟ้ามารำพึง
ขอซึ้งปรารถนาผ่านสายลม
ฟ้าค่ำนี้ ... มืดนัก
เธอจักสบายดี หรือ ขื่นขม
อธิษฐานผ่านฟ้ามาชื่นชม
ขออารมณ์สุขสราญ ฝากลมไป
ห่มให้ใจเจ็บได้เยียวยา
ห่อผ่อนอ่อนล้า คลายร้อนอ่อนไหว
ห้อมป้องกันทุกห้วงปวงภัย
อย่าให้เบียดเบียนราวี
ฟ้าค่ำนี้ ... มืดนัก
อธิษฐานรักเปี่ยมสุขท้นปรี่
อยากให้หลับพริ้มฝันดีดี
คิดถึงฉัน .. ในค่ำนี้ นะที่รัก.
22 พฤษภาคม 2549 10:24 น.
ดอกดาว
ในยามเช้า ...
น้ำค้างค่ำเก่าจางหาย
มีแค่ฝันคว้างเดียวดาย
คิดถึงแล้วใจหาย ... ทุกที
แดดโรยทาง ...
คนอ้างว้างยังมองหาทุกทุกที่
สบสายตาผู้คนค้นหาคนดี
แรงแดดเพียงนี้
ก็ยังหนาวเกินควานอุ่นใด
ตะวันตั้งฉาก ...
น้ำตาไหลพรากพราก ...
หลากอารมณ์ไหว
เงียบงัน การรอคอย น้อยใจ
คิดถึงคนไกล ... เหลือทน
บ่ายคล้อย ...
ลมลอยหอบฝนมาโปรยหล่น
ได้แต่ทุกข์ท้อระทดจำนน
พ่ายแพ้ต่อลมฝน ปนน้ำตา
เย็นย่ำ ...
รุ้งร้อยลำเรียวรายเกี่ยวฝันค่า
แต่ไยหนอ ...
พ้อหัวใจไหวอุรา
น้ำตานองหน้า ... ไม่เคยเลือน
พลบตะวันลา ...
อ่อนล้าระหว่างวันผันเลื่อน
รอคอย เพียงเธอผ่านมาเยือน
ไม่เบือนหน้าหนี อย่างที่เป็นมา
ค่ำคืน เดียวดาย ...
ชีวิตคล้ายจมปลักกับรอยรักไร้ค่า
ริ้วริ้ว ... ปลิวสายลมพรมน้ำตา
ใครหนอจะซับดวงหน้าน้ำตานอง
จวบจะรุ่งสาง ...
การรอคอยยังดำเนินคว้าง อย่างหม่นหมอง
และนี่คือ เรื่องเล่าของคนที่เฝ้าปอง
รอเธอหันมามอง ...
เพื่อฟังเรื่องเล่าอันเปล่าว่าง
จากคนที่รักเธอ.
หน้าส่วนตัว
1207
