16 พฤษภาคม 2551 20:54 น.

พ่อจ๋า

ณ.จ๊ะ

พ่อจ๋าหนูนอนมองหลอดไฟที่ส่องมากระทบดวงตาของหนู หนูแสบตาจังพ่อจ๋า
พ่อจ๋า..แม้หนูจะพยายามสู้แสงนั้นสักเท่าไหร่แต่ตาของหนูมันรีบหรี่ลงทุกที ทุกที
หนูเจ็บจริง ๆ มันเหมือนมีปีศาจอยู่ในห้องนี้กับหนู
พ่อจะให้อภัยหนูไหม ถ้าพ่อรู้ความเจ็บปวดที่หนูกำลังเผชิยอยู่
พ่อจ๋าตอนนี้หนุเหมือนดอกหญ้าที่ปลิวไปตามกระแสลม มันลอยล่องไปอย่างไร้จุดม่งหมาย และหนูก็ไม่รู้ว่าจะหยุดลง ณ. จุดใด
พ่อจ๋าหนูอยากหลับตาลงไม่อยากจะสู้แสงไฟนั้นอีกแล้ว มันทำให้หนูเวียนหัวเหลือเกิน
 สีปี่แล้วใช่ไหม ที่พ่อส่งหนูมาเรียนในกรุงเทพหนูแบกความหวังของครอบครัวเราอย่างนั้นใช่ไหมพ่อ พ่ออยากส่งหนุมาเรียนจริง ๆหรือพ่อทำตามคำขอของแม่ก่อนแม่จะสิ้นใจกันแน่ แต่หนูว่าไม่ใช่ทั้งสองอย่าง หนูว่ามันคือความต้องการของหนูตังหาก พ่อรู้อะไรไหมทำไมหนูอยากมาเรียนที่กรุงเทพนอกจากความศิวิไลซ์แล้วหนูไม่อยากเจอลุงวินัยพี่ชายของพ่ออีก ทำไมนั้นหรอพ่อ หนูจะอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้พ่อฟัง 
หลังจากที่แม่เสียแล้ว ลุงวินัยก็มาขอเราอาศัยอยู่ด้วยแม้ลุงวินัยจะขี้เมาแล้วก็ยังไม่ทำงานอะไรให้เป็นชิ้นเป็นอัน แต่หนูก็ไม่เคยรังเกียจลุงแม้แต่นิดเดียว และพ่อก็บอกหนูว่าให้อดทนเขาเป็นญาติเรา เขาเดือดร้อนเราต้องช่วยเหลือเขา หนูเข้าใจเหตุผลของพ่อดี แต่พ่อจะรู้หรือเปล่าว่าพ่อรับคนต้องคดีข่มขืนมาอยู่บ้านของเรา แม้เขาจะเป็นพี่ชายของพ่อก็จริงแต่เขาไม่ใช่ลุงของหนุอีกต่อไปเพราะเขาทำกับหนุไม่ต่างอะไรกับหมาข้างถนนที่ไร้ค่า 
พ่ออยากรู้หรือเปล่าว่าลุงวินัยทำอะไรกับหนูบ้าง วันนั้นหนูเป็นไข้พ่อเอายามาให้หนูแล้วพ่อก็บอกว่าให้นอนพักเยอะ ๆ จะได้หายไว ๆ วันนี้ไม่ต้องไปช่วยพ่อรับจ้างตัดอ้อย พ่อทำคนเดียวได้ หลังจากที่พ่อออกไปได้ไม่นาน หนูก็หลับไปเพราะฤทธิ์ยา
หนุตกใจสุดขีดเมื่อลืมตาขึ้นมาเห็นใบหน้าของลุงวินัยแม้หนูจะพยายามดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่อาจจะสลัดร่างนั้นให้หลุดออกจากตัวหนูได้
พ่อจ๋าหนูเจ็บ หนูเจ็บมาก เหตุการณ์เหล่านั้นเกิดขึ้นกับหนูซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำไมหนูไม่บอกพ่อนั้นหรอ ไม่ใช่ว่าหนุหลัวลุงวินัยมากกว่าพ่อนะ แต่หนูกลัวความจริง หนูกลัวความเจ็บปวด กลัวว่าถ้าลืมตาขึ้นมาจะเอจลุงวินัยอีก มันเหมือนฝันร้ายพ่อเข้าใจไหมมันเป็นฝันร้ายของหนู
แต่หลังจากเหตุการณ์นั้นหนูก็มีความสุขก็ตาอนที่เราช่วยกันทำงานจนพ่อเก็บเงินได้ก้อนหนึ่ง พ่อตัดสินใจไม่เอาเงินนั้นไปเช่าที่ทำนา แต่พ่อให้เงินหนูมาเรียนหนังสือต่อที่กรุงเทพ หนูถือว่าเป็นของขวัญที่วิเศษที่สุดที่หนูควรจะได้มันใช่ไหมพ่อ
หนูเข้ามากรุงเทพสักพักหนึ่งหนูก็ปรับตัวได้ดีไม่มีปัญหาอะไรถึงจะอดๆอยากๆบ้างบางครั้งที่พ่อไม่ส่งเงินตามกำหนดแม้จะเลื่อนออกไปบ้างแต่หนูก็มีความสุข ก็อย่างที่พ่อเห็นตามข่าวโทรทัศน์นั้นแหละ ใช้ชีวิตสบายๆไม่เหมือนคนทำไร่ทำน่าอย่างพ่อ มีเครื่องอำนวยความสะดวกเยอะแยะไปหมด แทบจะไม่ต้องทำอะไรด้วยตัวเอง แต่เราต้องมีเงินนะพ่อ
พ่อจ๋าหนูเป็นสาวพอที่จะมีหนุ่ม ๆมาจีบแล้วนะ ไม่ใช่ใครก็เพื่อนผู้ชายที่เรียนวิทยาลัยเดียวกัน เขามีรถค่ะพ่อและพ่อเขาก็เป็นตำรวจชั้นผู้ใหญ่ในกรุงเทพนี่เองค่ะพ่อ 
พ่อจ๋าหนูไม่ต้องขึ้นรถเมล์อีกแล้วไม่ต้องเบียดเสียดแข่งขันกับใครโดยเฉพาะตอนเช้าๆและตอนเย็นๆ พ่อก็รู้นิว่าคนกรุงเทพไม่เหมือนคนบ้านเรา ไม่มีใครช่วยเหลือใคร ตัวใครตัวมัน.
พ่อจ๋าส่วนเรื่องเรียนพ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะค่ะ หนูจะจบการศึกษาแล้วค่ะอีกไม่นาน หนูเป็นเด็กดีทำตามที่วิทยาลัยสอนทุกอย่าง"จบมาคะแนนสูงๆ ได้ที่ทำงานดีๆ มีเงินเดือนเยอะๆ" ไม่ว่าที่ไหนเขาก็สอนอย่างนี้กันทั้งนั้นแหละพ่อ
พ่อจ๋า...พ่อไม่ต้องรับจ้างเขาตัดอ้อยแล้วนะ หนูสัญญาว่าถ้าหนูได้งานทำ หนูจะรับ
พ่อมาอยู่ด้วยนะค่ะ
หนูขอโทษเรื่องเงินที่หนูขอพ่อด่วน หนูก็รู้ว่าพ่อลำบากแต่หนูต้องใช้มันจริงๆเพื่ออนาคตของหนู หนูได้รับเงินของพ่อแล้วนะเมื่อวานนี้ พ่อรู้ไหมหนูไม่อยากใช้เงนินี้เลย แต่หนูต้องจำใจใช้มัน ทำไมหรอพ่อ ก็คนที่หนูรักมากที่สุดเขาทำให้หนุเจ็บปวด หนูจะเล่าให้พ่อฟังแต่พ่อต้องสัญญานะ ว่าพ่อจะให้อภัยหนูอีกครั้งหนึ่ง ก็แผนของหนูเขามารับไปบ้านของเขา เขาบอกว่าจะแนะนำให้พ่อแม่ได้รู้จักหนู พอไปถึงหนูก็ถามถึงพ่อแม่ ว่าอยู่ไหน เขาก็ลี่ยงที่จะตอบ และเขาเอ่ยปากขอสิทธิ์ในเรือนร่างของหนู พ่อจะให้หนูทำอย่างไง พ่อจะให้หนูเลี่ยงอนาคตของหนูหรอ 
พ่อรู้ไหมใบหน้าที่เคยชินมันกลับมาเยี่ยมเยือนหนูอีกแล้ว ก็ใบหน้าของลุวินัยไงพ่อ หนุข่มตาหลับเพื่อใหมันเลือนลาง แต่มันไม่เคยหายไปจากใจหนูเลยสักที
หนูรวบรวมความกล้าที่จะเผชิญกับมันอีกครั้ง หนูลืมตาขึ้นสิ่งที่หนูเห็นคือ ใบหน้าลุงวินัยเป็นสิบๆมาหลอกหลอนหนูกลัวจริงๆพ่อจ๋า หนูหลับตาอีกครั้งแต่เสียงก็ยังห้องอยู่ในหูของหนู "พี่ครับหนี้พนันบอลที่ผมติดพี่เราหายกัน อีกสามชั่วโมงพ่อแม่ผมจะกลับมา พวกพี่ทำกันเร็วๆนะ ผมจะเป็นรอข้างล่าง"
พ่อจ๋าพ่อบอก ลุงวินัยหรอ ว่าหนูมาอยู่กรุงเทพ ทำไมหนูลืมตาขึ้นมาทีไรเห็นแต่หน้าลุงวินัย หนูไม่โทษพ่อหรอถ้าพ่อจะบอกลุง มันเป็นความผิดของหนูเอง และหนูก็ไม่รู้ว่าใครสมควรจะรับผิดชอบไอ้ปีศาจที่มันอยู่ในท้องของหนู นอกจากหนู หนูจะจบมันด้วยตัวของหนูเองกับเงินก้อนสุดท้ายที่หนูจะขอพ่อ พ่อคงเข้าใจนะที่หนูต้องทำแบบนี้
 "คุณพยาบาล ช่วยหยิบอุปกรณ์ข้างๆกรรไกรให้ผมหน่อย"
 "พ่อจ๋า...พ่อรู้ไหมช่วงเวลาไหนที่หนูมีความสุขที่สุด"
 "หมอ...แต่นี่มันไม่ใช่ที่ขูดมดลูกนะ มันไม้แขวนเสื้อ
 "ก็ตอนที่หนูนั่งซ้อนท้ายรถจักรยานพร้อมๆกับได้กอดเอวของพ่อ หนูรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยที่สุด"
 "เอาเถอะถ้าคุณอยากได้ส่วนแบ่งตามที่ตกลงกันไว้ก็หยิบมันมาให้ผม"
 "พ่อจ๋าอาทิตย์หน้าหนูจะไปบอกความจริงเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดกับพ่อนะ"
 "แต่มันอันตรายกับคนไข้มากเลยนะหมอ เธออาจจะเสียชีวิตได้"
 "มันเจ็บเหลือเกินพ่อจ๋า หนูปวดร้าวยิ่งกว่าลุงวินัยทำกับหนูเสียอีก"
 "คุณไม่คิดบ้างหรือว่า เราช่วยกำจัดส่วนเกินของสังคมออกไป"
 "หนูไม่มีแรงจะลืมตาขึ้นดูโลกนี้อีกแล้วพ่อจ๋า...
         อ่านแล้วช่วยวิจารณ์ด้วยนะครับ เพิ่งหัดเขียนต้องการคำแนะนำอย่างมากๆ    ขอบคุณครับที่เสียเวลาอ่าน				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟณ.จ๊ะ
Lovings  ณ.จ๊ะ เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟณ.จ๊ะ
Lovings  ณ.จ๊ะ เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟณ.จ๊ะ
Lovings  ณ.จ๊ะ เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงณ.จ๊ะ