ณ.ริมถนน

ณ.จ๊ะ

อ้าว..พ่อหนุ่มยืนทำอะไรล่ะ ถ้าไม่กลัวกางเกงสวย ๆ ของเอ็งเลอะก็นั่งเถอะมามาข้าจะหยิบหนังสือพิมพ์ให้ 
ข้าเพิ่งได้มาจากเข่งขยะเมื่อกี๊  ชายชราดูซอมซอพูด
ไม่เป็นไรครับลุง  เดี๋ยวผมจะไปแล้ว ผมรอรถเมล์
พ่อหนุ่มเอ้ย...ป้ายนี้เขายกเลิกไปนานแล้ว
อ้าวหรอครับลุง
ก็เออสิวะ  ไม่มีใครกล้ามายืนรอรถตรงนี้กันหรอก
ทำไมหรอครับ
กลางวันแสก ๆ มันยังวิ่งราว ฉกกระเป๋ากันเลย   ใครเขาจะกล้ามายืนนอกจากเอ็ง
พอดีรถผมเสียอะครับเลยต้องมารอรถตรงนี้  ชายหนุ่มอธิบายให้ชายชราเข้าใจเหตุผลของเขา
แล้วลุงมาทำอะไรตรงนี้ ลุงไม่กลัวหรอ...ผมหมายถึงโจรอะครับ
ไม่กลัวหรอก   ข้าอยู่ตรงนี้มานานแล้ว   ตกลงเอ็งจะไม่นั่งใช่หรือเปล่า ชายชราพูดพลางยื่นหนังสือพิมพ์ให้  ชายหนุ่มก้มหัวรับเหมือนแสดงความขอบคุณ เขาคลี่กระดาษออกลงนั่งข้าง ๆ ชายชรา
เอ็งทำงานอะไรล่ะ  ดูท่านน่าจะทำงานสบาย ๆ ในห้องแอร์เน้อ
ลุงรู้ได้อย่างไรครับ เขาถามด้วยความสงสัย
คงไม่มีไอ้บ้าที่ไหนใส่เสื้อแขนยาวติดกระดุกทุกเม็ดและก็ไอ้เศษผ้ายาว ๆ ที่มันห้อยลงมาจากคอเหมือนเอ็งหรอก
เขาเรียกว่าเนคไทครับลุง และผมก็เป็นพนักงานธนาคาร เขาตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำ
ข้าให้เอ็ง...ชายชรายื่นมวนยาสูบที่เขาบรรจงห่อมันให้เป็นทรงกรวย
ผมไม่สูบบุหรี่..ลุงเชิญตามสบายเถอะครับ
ชายชราละสายตาจากพ่อหนุ่มคนนั้น...แกนำมือมาป้องบังลม ระบบไฟเช็กทำงาน ควันที่พ่นออกมาจากปอดสู่ปากของแกส่งกลิ่นอบอวลเหมือนไฟไหม้กระดาษชวนน่าเวียนหัวอย่างยิ่ง
แล้วลุงทำงานอะไรหรอครับ
เอ็งเห็นรถเข็นคันนั้นมะ  ชายชราชี้ไปทางด้านหลัง..นั้นแหละคืออาชีพของข้า หิวก็ทำ ไม่หิวก็นอน ไม่มีใครมาบังคับใช้ชีวิตสบาย ๆ   ข้านั่งมองพวกเอ็งแล้วข้าเหนื่อยแทนวะ ไม่รู้มันจะรีบไปตายถึงไหน ดูๆแล้วเหมือนตัวปลวกตัวมดแย่งกันลงรูหายไปอัดแน่นบนรถกันหมด ไม่ผิดอะไรกับปลากระป๋องที่ข้าเอามาจากวัดเลยวะเวละจะกินมันนะต้องใช้ช้อนงัดมันออกมาไม่งั้นไม่ออก ฮาฮาฮา ชายชราหัวเราะอย่างขอบใจ
ที่ลุงพูดมาก็ไม่ผิด แต่ว่าคงไม่ใช่ทั้งหมด
เอ็งนี่พูดจาเข้าใจยากดีแท้...ข้าก็เห็นมันทั้งหมดอะแหละมันเป็นแบบนี้ ก่อนที่ข้ามาอยู่ที่นี่นะมันยิ่งกว่านี้อีก  ชายชราพูดต่อ  เด็กน้อยจะไปโรงเรียนมันก็ยังไม่ได้ไปสักที เอ็งว่าทำไมมันถึงไม่ได้ไป
ผมไม่ทราบสิครับ
ก็มันแย่งขึ้นรถไม่ทันอะสิ  ไอ้ข้าก็สงสารมันถีบจักรยานไปส่งมันที่โรงเรียน ท่าทางมันจะติดใจมาขอให้ข้าไปส่งมันทุกวัน ข้าก็เห็นว่าก็ดีเหมือนกันข้าจะได้เก็บขวดไปเรื่อยๆ ของข้า  ที่โรงเรียนเด็กน้อยขวดพลาสติกเยอะแยะไปหมด ข้าไปเช้าเย็นก็อยู่ได้แล้ววันนึง  ข้าซื้อขนมขต้มให้มันตอบแทนที่มันช่วยข้าเก็บขวด
แล้วลุงย้ายมาอยู่ที่นี่ได้ไงหรือครับ
ก็ไอ้พวกห่าที่แต่งตัวดี ๆ เหมือนเอ็งนั้นแหละหาว่าข้าเป็นคนบ้ามาหลอกไอ้เด็กน้อยคนนั้น ข้าเลยถูกจับไปที่ไหนก็ไม่รู้  วันๆมันให้ข้าทำอะไรบ้าๆบอๆ สุดท้ายมันบอกว่าอย่างไงรู้มะ"คุณลุงได้รับการฝึกอาชีพจากสถานสงเคราะห์แล้วหวังว่าคุณลุงจะมีอาชีพที่มั่นคงและมีความสุข"มันจะมีความสุขได้ไง  สองทุ่มก็ต้องนอน เช้าตื่นหกโมงเช้ามาฟังแม่หนูคนนั้นพูดกรอกหูทุกวัน ๆ ให้กลับไปอยู่กับครอบครัวเป็นเสาหลักให้ลูกหลาน
ลุงไม่มีลูกหรอครับ  ชายหนุ่มขัดขึ้น
มีสิ...ตอนข้าหนุ่มๆ ข้าหล่อกว่าเอ็งเยอะ สาว ๆ ในหมู่บ้านมารุมจีบข้าคนเดียว  ชายชราตอบอย่างภาคภูมิใจ
ขนาดนั้นเลยหรอลุง
ก็ใช่สิวะ ชายชราหัวเราะ
แล้วลูกลุงไปไหนล่ะ
ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน มันทิ้งที่อยู่ให้ข้า ข้าก็เข้ามาหามันในกรุงเทพ ก็ว่าจะให้มันไปดูใจแม่มัน แม่มันเจ็บหนัก
ข้าตามหามันจนทั่วเมืองก็ไม่เจอ เงินข้าก็หมด ข้าก็มาอยู่อย่างที่เอ็งเห็นนั้นแหละ
แล้วภรรยาลุงเป็นอย่างไรบ้างครับ
ข้าก็ไม่รู้  ชายชราตอบอ้วยเสียงแผ่วเบาไม่ต่างจากการกระซิบ
บ้านลุงอยู่จังหวัดอะไรหรือครับ  ชายหนุ่มได้ทีใส่คำถามเชิงรุกบ้าง
ข้าก็จำไม่ได้แล้ว  ข้าจากมันมานานเกินไป
ผมพอจะช่วยอะไรลุงได้บ้าง ชายหนุ่มเอื้อมมือมาลูบไหล่ชายชรา
เอ็งเคยเห็นรูปผู้หญิงคนนี้ไหม มันเป็นลูกสาวคนเดียวของข้า
ชายหนุ่มรับรูปถ่ายในมือชายชรา เขาผงะเล็กน้อยและพินิจรูปนั้นอย่างตั้งใจ  เขาเอ่ยขึ้นด้วยเสียงไม่สู้ปกติ  ลูกลุงหน้าตาละม้ายคล้าย ภรรยาของผม  
ขอโทษนะครับลุง ลูกของลูกชื่อะไรนะครับ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดการสนทนา  ขอโทษนะครับผมขอตัวรับโทรศัพท์แปบนึง
ตาสบายเอ็งเถอะ  ชายชราพูดด้วยเสียงสั่นเครือ
ว่าไงจ๊ะที่รัก  เขาพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ตอนนี้พี่อยุ่ที่ไหน เสียงผู้หญิงท่าทางเป็นกังวล
กำลังจะกลับแล้วจ๊ะ 
เออที่รักจ๋า ถ้าพ่อคุณมีชีวิตอยู่ท่านน่าจะมีอายุเท่าไหร่นะ
หกสิบ หกสิบห้ามั้งค่ะ ถามทำไมหรอค่ะ
พอดีพี่เจอคนเร่ร่อนคนหนึ่ง เขาตามหาลูกไม่เจอรูปร่างหน้าราคล้ายเธอเลย พี่อยากให้เธอมาพบลุงคนนี้
เอ๊ะพี่นี่  พูดไม่รู้เรื่องหรือไง ก็ฉันบอกว่าพ่อหวาตายไปตั้งนานแล้ว
ทำไมต้องโกรธ ขนาดนั้นด้วยจ๊ะ
ฉันจะพูดกับเป็นครั้งสุดท้ายนะว่า "พ่อฉันตายไปนานแล้ว และฉันก็ไม่คิดว่าพี่จะได้ประโยชน์อะไรกับขยะข้างถนนนั้น"
ตอนนี้พี่อยู่ที่ไหนกลับบ้านได้แล้วลูกรอทานข้าววอยู่แล้วเธอก็วางหูโทรศัพท์ลงอย่างฉับพลัน โดยที่ชายหนุ่มไม่รู้ตัว
"เอ ทำไมวันนี้เธออารมณ์เสียผิดปกติ"ชายหนุ่มนึกสงสัยภรรยาเขาในใจ
ลุงครับ เห็นทีผมต้องขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับลูกกับภรรยาผมรอทานข้าวอยู่  เขาพูดกับชายชราเหมือนว่าจะไม่มีทางพบกันอีก  
ลุงครับ ชายหนุ่มหันหน้ามาถามชายชราครั้งสุดท้าย มีที่อยู่ของลูกลุงมั้ย  ผมจะช่วยตามหาให้
เจอแล้ว นี่ไง ชายชรากุลีกุจอส่งเศษกระดาษให้ชายหนุ่ม
เขารับไปพิจารณา พร้อมกับเงยหน้าดูใบหน้าชายชราอีกครั้ง เขารับรู้โดยทันทีว่า ว่ามันต้องมีอะไรเปลี่ยนแปลงกับครอบครัวของเขา  เมื่อเศษกระดาษแผ่นนั้นเขียนตัวหนังสือที่บ่งบอกว่ามันคือสถานที่ที่เขากำลังจะไปในไม่กี่นาทีนี้ถึงแม้ตัวอักษรมันจะเลือนลางเต็มทีก็ตามแต่ชายหนุ่มรู้สึกถึงมันได้ดี