16 พฤษภาคม 2551 20:54 น.
ณ.จ๊ะ
พ่อจ๋าหนูนอนมองหลอดไฟที่ส่องมากระทบดวงตาของหนู หนูแสบตาจังพ่อจ๋า
พ่อจ๋า..แม้หนูจะพยายามสู้แสงนั้นสักเท่าไหร่แต่ตาของหนูมันรีบหรี่ลงทุกที ทุกที
หนูเจ็บจริง ๆ มันเหมือนมีปีศาจอยู่ในห้องนี้กับหนู
พ่อจะให้อภัยหนูไหม ถ้าพ่อรู้ความเจ็บปวดที่หนูกำลังเผชิยอยู่
พ่อจ๋าตอนนี้หนุเหมือนดอกหญ้าที่ปลิวไปตามกระแสลม มันลอยล่องไปอย่างไร้จุดม่งหมาย และหนูก็ไม่รู้ว่าจะหยุดลง ณ. จุดใด
พ่อจ๋าหนูอยากหลับตาลงไม่อยากจะสู้แสงไฟนั้นอีกแล้ว มันทำให้หนูเวียนหัวเหลือเกิน
สีปี่แล้วใช่ไหม ที่พ่อส่งหนูมาเรียนในกรุงเทพหนูแบกความหวังของครอบครัวเราอย่างนั้นใช่ไหมพ่อ พ่ออยากส่งหนุมาเรียนจริง ๆหรือพ่อทำตามคำขอของแม่ก่อนแม่จะสิ้นใจกันแน่ แต่หนูว่าไม่ใช่ทั้งสองอย่าง หนูว่ามันคือความต้องการของหนูตังหาก พ่อรู้อะไรไหมทำไมหนูอยากมาเรียนที่กรุงเทพนอกจากความศิวิไลซ์แล้วหนูไม่อยากเจอลุงวินัยพี่ชายของพ่ออีก ทำไมนั้นหรอพ่อ หนูจะอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้พ่อฟัง
หลังจากที่แม่เสียแล้ว ลุงวินัยก็มาขอเราอาศัยอยู่ด้วยแม้ลุงวินัยจะขี้เมาแล้วก็ยังไม่ทำงานอะไรให้เป็นชิ้นเป็นอัน แต่หนูก็ไม่เคยรังเกียจลุงแม้แต่นิดเดียว และพ่อก็บอกหนูว่าให้อดทนเขาเป็นญาติเรา เขาเดือดร้อนเราต้องช่วยเหลือเขา หนูเข้าใจเหตุผลของพ่อดี แต่พ่อจะรู้หรือเปล่าว่าพ่อรับคนต้องคดีข่มขืนมาอยู่บ้านของเรา แม้เขาจะเป็นพี่ชายของพ่อก็จริงแต่เขาไม่ใช่ลุงของหนุอีกต่อไปเพราะเขาทำกับหนุไม่ต่างอะไรกับหมาข้างถนนที่ไร้ค่า
พ่ออยากรู้หรือเปล่าว่าลุงวินัยทำอะไรกับหนูบ้าง วันนั้นหนูเป็นไข้พ่อเอายามาให้หนูแล้วพ่อก็บอกว่าให้นอนพักเยอะ ๆ จะได้หายไว ๆ วันนี้ไม่ต้องไปช่วยพ่อรับจ้างตัดอ้อย พ่อทำคนเดียวได้ หลังจากที่พ่อออกไปได้ไม่นาน หนูก็หลับไปเพราะฤทธิ์ยา
หนุตกใจสุดขีดเมื่อลืมตาขึ้นมาเห็นใบหน้าของลุงวินัยแม้หนูจะพยายามดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่อาจจะสลัดร่างนั้นให้หลุดออกจากตัวหนูได้
พ่อจ๋าหนูเจ็บ หนูเจ็บมาก เหตุการณ์เหล่านั้นเกิดขึ้นกับหนูซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำไมหนูไม่บอกพ่อนั้นหรอ ไม่ใช่ว่าหนุหลัวลุงวินัยมากกว่าพ่อนะ แต่หนูกลัวความจริง หนูกลัวความเจ็บปวด กลัวว่าถ้าลืมตาขึ้นมาจะเอจลุงวินัยอีก มันเหมือนฝันร้ายพ่อเข้าใจไหมมันเป็นฝันร้ายของหนู
แต่หลังจากเหตุการณ์นั้นหนูก็มีความสุขก็ตาอนที่เราช่วยกันทำงานจนพ่อเก็บเงินได้ก้อนหนึ่ง พ่อตัดสินใจไม่เอาเงินนั้นไปเช่าที่ทำนา แต่พ่อให้เงินหนูมาเรียนหนังสือต่อที่กรุงเทพ หนูถือว่าเป็นของขวัญที่วิเศษที่สุดที่หนูควรจะได้มันใช่ไหมพ่อ
หนูเข้ามากรุงเทพสักพักหนึ่งหนูก็ปรับตัวได้ดีไม่มีปัญหาอะไรถึงจะอดๆอยากๆบ้างบางครั้งที่พ่อไม่ส่งเงินตามกำหนดแม้จะเลื่อนออกไปบ้างแต่หนูก็มีความสุข ก็อย่างที่พ่อเห็นตามข่าวโทรทัศน์นั้นแหละ ใช้ชีวิตสบายๆไม่เหมือนคนทำไร่ทำน่าอย่างพ่อ มีเครื่องอำนวยความสะดวกเยอะแยะไปหมด แทบจะไม่ต้องทำอะไรด้วยตัวเอง แต่เราต้องมีเงินนะพ่อ
พ่อจ๋าหนูเป็นสาวพอที่จะมีหนุ่ม ๆมาจีบแล้วนะ ไม่ใช่ใครก็เพื่อนผู้ชายที่เรียนวิทยาลัยเดียวกัน เขามีรถค่ะพ่อและพ่อเขาก็เป็นตำรวจชั้นผู้ใหญ่ในกรุงเทพนี่เองค่ะพ่อ
พ่อจ๋าหนูไม่ต้องขึ้นรถเมล์อีกแล้วไม่ต้องเบียดเสียดแข่งขันกับใครโดยเฉพาะตอนเช้าๆและตอนเย็นๆ พ่อก็รู้นิว่าคนกรุงเทพไม่เหมือนคนบ้านเรา ไม่มีใครช่วยเหลือใคร ตัวใครตัวมัน.
พ่อจ๋าส่วนเรื่องเรียนพ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะค่ะ หนูจะจบการศึกษาแล้วค่ะอีกไม่นาน หนูเป็นเด็กดีทำตามที่วิทยาลัยสอนทุกอย่าง"จบมาคะแนนสูงๆ ได้ที่ทำงานดีๆ มีเงินเดือนเยอะๆ" ไม่ว่าที่ไหนเขาก็สอนอย่างนี้กันทั้งนั้นแหละพ่อ
พ่อจ๋า...พ่อไม่ต้องรับจ้างเขาตัดอ้อยแล้วนะ หนูสัญญาว่าถ้าหนูได้งานทำ หนูจะรับ
พ่อมาอยู่ด้วยนะค่ะ
หนูขอโทษเรื่องเงินที่หนูขอพ่อด่วน หนูก็รู้ว่าพ่อลำบากแต่หนูต้องใช้มันจริงๆเพื่ออนาคตของหนู หนูได้รับเงินของพ่อแล้วนะเมื่อวานนี้ พ่อรู้ไหมหนูไม่อยากใช้เงนินี้เลย แต่หนูต้องจำใจใช้มัน ทำไมหรอพ่อ ก็คนที่หนูรักมากที่สุดเขาทำให้หนุเจ็บปวด หนูจะเล่าให้พ่อฟังแต่พ่อต้องสัญญานะ ว่าพ่อจะให้อภัยหนูอีกครั้งหนึ่ง ก็แผนของหนูเขามารับไปบ้านของเขา เขาบอกว่าจะแนะนำให้พ่อแม่ได้รู้จักหนู พอไปถึงหนูก็ถามถึงพ่อแม่ ว่าอยู่ไหน เขาก็ลี่ยงที่จะตอบ และเขาเอ่ยปากขอสิทธิ์ในเรือนร่างของหนู พ่อจะให้หนูทำอย่างไง พ่อจะให้หนูเลี่ยงอนาคตของหนูหรอ
พ่อรู้ไหมใบหน้าที่เคยชินมันกลับมาเยี่ยมเยือนหนูอีกแล้ว ก็ใบหน้าของลุวินัยไงพ่อ หนุข่มตาหลับเพื่อใหมันเลือนลาง แต่มันไม่เคยหายไปจากใจหนูเลยสักที
หนูรวบรวมความกล้าที่จะเผชิญกับมันอีกครั้ง หนูลืมตาขึ้นสิ่งที่หนูเห็นคือ ใบหน้าลุงวินัยเป็นสิบๆมาหลอกหลอนหนูกลัวจริงๆพ่อจ๋า หนูหลับตาอีกครั้งแต่เสียงก็ยังห้องอยู่ในหูของหนู "พี่ครับหนี้พนันบอลที่ผมติดพี่เราหายกัน อีกสามชั่วโมงพ่อแม่ผมจะกลับมา พวกพี่ทำกันเร็วๆนะ ผมจะเป็นรอข้างล่าง"
พ่อจ๋าพ่อบอก ลุงวินัยหรอ ว่าหนูมาอยู่กรุงเทพ ทำไมหนูลืมตาขึ้นมาทีไรเห็นแต่หน้าลุงวินัย หนูไม่โทษพ่อหรอถ้าพ่อจะบอกลุง มันเป็นความผิดของหนูเอง และหนูก็ไม่รู้ว่าใครสมควรจะรับผิดชอบไอ้ปีศาจที่มันอยู่ในท้องของหนู นอกจากหนู หนูจะจบมันด้วยตัวของหนูเองกับเงินก้อนสุดท้ายที่หนูจะขอพ่อ พ่อคงเข้าใจนะที่หนูต้องทำแบบนี้
"คุณพยาบาล ช่วยหยิบอุปกรณ์ข้างๆกรรไกรให้ผมหน่อย"
"พ่อจ๋า...พ่อรู้ไหมช่วงเวลาไหนที่หนูมีความสุขที่สุด"
"หมอ...แต่นี่มันไม่ใช่ที่ขูดมดลูกนะ มันไม้แขวนเสื้อ
"ก็ตอนที่หนูนั่งซ้อนท้ายรถจักรยานพร้อมๆกับได้กอดเอวของพ่อ หนูรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยที่สุด"
"เอาเถอะถ้าคุณอยากได้ส่วนแบ่งตามที่ตกลงกันไว้ก็หยิบมันมาให้ผม"
"พ่อจ๋าอาทิตย์หน้าหนูจะไปบอกความจริงเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดกับพ่อนะ"
"แต่มันอันตรายกับคนไข้มากเลยนะหมอ เธออาจจะเสียชีวิตได้"
"มันเจ็บเหลือเกินพ่อจ๋า หนูปวดร้าวยิ่งกว่าลุงวินัยทำกับหนูเสียอีก"
"คุณไม่คิดบ้างหรือว่า เราช่วยกำจัดส่วนเกินของสังคมออกไป"
"หนูไม่มีแรงจะลืมตาขึ้นดูโลกนี้อีกแล้วพ่อจ๋า...
อ่านแล้วช่วยวิจารณ์ด้วยนะครับ เพิ่งหัดเขียนต้องการคำแนะนำอย่างมากๆ ขอบคุณครับที่เสียเวลาอ่าน
26 เมษายน 2551 21:21 น.
ณ.จ๊ะ
อ้าว..พ่อหนุ่มยืนทำอะไรล่ะ ถ้าไม่กลัวกางเกงสวย ๆ ของเอ็งเลอะก็นั่งเถอะมามาข้าจะหยิบหนังสือพิมพ์ให้
ข้าเพิ่งได้มาจากเข่งขยะเมื่อกี๊ ชายชราดูซอมซอพูด
ไม่เป็นไรครับลุง เดี๋ยวผมจะไปแล้ว ผมรอรถเมล์
พ่อหนุ่มเอ้ย...ป้ายนี้เขายกเลิกไปนานแล้ว
อ้าวหรอครับลุง
ก็เออสิวะ ไม่มีใครกล้ามายืนรอรถตรงนี้กันหรอก
ทำไมหรอครับ
กลางวันแสก ๆ มันยังวิ่งราว ฉกกระเป๋ากันเลย ใครเขาจะกล้ามายืนนอกจากเอ็ง
พอดีรถผมเสียอะครับเลยต้องมารอรถตรงนี้ ชายหนุ่มอธิบายให้ชายชราเข้าใจเหตุผลของเขา
แล้วลุงมาทำอะไรตรงนี้ ลุงไม่กลัวหรอ...ผมหมายถึงโจรอะครับ
ไม่กลัวหรอก ข้าอยู่ตรงนี้มานานแล้ว ตกลงเอ็งจะไม่นั่งใช่หรือเปล่า ชายชราพูดพลางยื่นหนังสือพิมพ์ให้ ชายหนุ่มก้มหัวรับเหมือนแสดงความขอบคุณ เขาคลี่กระดาษออกลงนั่งข้าง ๆ ชายชรา
เอ็งทำงานอะไรล่ะ ดูท่านน่าจะทำงานสบาย ๆ ในห้องแอร์เน้อ
ลุงรู้ได้อย่างไรครับ เขาถามด้วยความสงสัย
คงไม่มีไอ้บ้าที่ไหนใส่เสื้อแขนยาวติดกระดุกทุกเม็ดและก็ไอ้เศษผ้ายาว ๆ ที่มันห้อยลงมาจากคอเหมือนเอ็งหรอก
เขาเรียกว่าเนคไทครับลุง และผมก็เป็นพนักงานธนาคาร เขาตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำ
ข้าให้เอ็ง...ชายชรายื่นมวนยาสูบที่เขาบรรจงห่อมันให้เป็นทรงกรวย
ผมไม่สูบบุหรี่..ลุงเชิญตามสบายเถอะครับ
ชายชราละสายตาจากพ่อหนุ่มคนนั้น...แกนำมือมาป้องบังลม ระบบไฟเช็กทำงาน ควันที่พ่นออกมาจากปอดสู่ปากของแกส่งกลิ่นอบอวลเหมือนไฟไหม้กระดาษชวนน่าเวียนหัวอย่างยิ่ง
แล้วลุงทำงานอะไรหรอครับ
เอ็งเห็นรถเข็นคันนั้นมะ ชายชราชี้ไปทางด้านหลัง..นั้นแหละคืออาชีพของข้า หิวก็ทำ ไม่หิวก็นอน ไม่มีใครมาบังคับใช้ชีวิตสบาย ๆ ข้านั่งมองพวกเอ็งแล้วข้าเหนื่อยแทนวะ ไม่รู้มันจะรีบไปตายถึงไหน ดูๆแล้วเหมือนตัวปลวกตัวมดแย่งกันลงรูหายไปอัดแน่นบนรถกันหมด ไม่ผิดอะไรกับปลากระป๋องที่ข้าเอามาจากวัดเลยวะเวละจะกินมันนะต้องใช้ช้อนงัดมันออกมาไม่งั้นไม่ออก ฮาฮาฮา ชายชราหัวเราะอย่างขอบใจ
ที่ลุงพูดมาก็ไม่ผิด แต่ว่าคงไม่ใช่ทั้งหมด
เอ็งนี่พูดจาเข้าใจยากดีแท้...ข้าก็เห็นมันทั้งหมดอะแหละมันเป็นแบบนี้ ก่อนที่ข้ามาอยู่ที่นี่นะมันยิ่งกว่านี้อีก ชายชราพูดต่อ เด็กน้อยจะไปโรงเรียนมันก็ยังไม่ได้ไปสักที เอ็งว่าทำไมมันถึงไม่ได้ไป
ผมไม่ทราบสิครับ
ก็มันแย่งขึ้นรถไม่ทันอะสิ ไอ้ข้าก็สงสารมันถีบจักรยานไปส่งมันที่โรงเรียน ท่าทางมันจะติดใจมาขอให้ข้าไปส่งมันทุกวัน ข้าก็เห็นว่าก็ดีเหมือนกันข้าจะได้เก็บขวดไปเรื่อยๆ ของข้า ที่โรงเรียนเด็กน้อยขวดพลาสติกเยอะแยะไปหมด ข้าไปเช้าเย็นก็อยู่ได้แล้ววันนึง ข้าซื้อขนมขต้มให้มันตอบแทนที่มันช่วยข้าเก็บขวด
แล้วลุงย้ายมาอยู่ที่นี่ได้ไงหรือครับ
ก็ไอ้พวกห่าที่แต่งตัวดี ๆ เหมือนเอ็งนั้นแหละหาว่าข้าเป็นคนบ้ามาหลอกไอ้เด็กน้อยคนนั้น ข้าเลยถูกจับไปที่ไหนก็ไม่รู้ วันๆมันให้ข้าทำอะไรบ้าๆบอๆ สุดท้ายมันบอกว่าอย่างไงรู้มะ"คุณลุงได้รับการฝึกอาชีพจากสถานสงเคราะห์แล้วหวังว่าคุณลุงจะมีอาชีพที่มั่นคงและมีความสุข"มันจะมีความสุขได้ไง สองทุ่มก็ต้องนอน เช้าตื่นหกโมงเช้ามาฟังแม่หนูคนนั้นพูดกรอกหูทุกวัน ๆ ให้กลับไปอยู่กับครอบครัวเป็นเสาหลักให้ลูกหลาน
ลุงไม่มีลูกหรอครับ ชายหนุ่มขัดขึ้น
มีสิ...ตอนข้าหนุ่มๆ ข้าหล่อกว่าเอ็งเยอะ สาว ๆ ในหมู่บ้านมารุมจีบข้าคนเดียว ชายชราตอบอย่างภาคภูมิใจ
ขนาดนั้นเลยหรอลุง
ก็ใช่สิวะ ชายชราหัวเราะ
แล้วลูกลุงไปไหนล่ะ
ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน มันทิ้งที่อยู่ให้ข้า ข้าก็เข้ามาหามันในกรุงเทพ ก็ว่าจะให้มันไปดูใจแม่มัน แม่มันเจ็บหนัก
ข้าตามหามันจนทั่วเมืองก็ไม่เจอ เงินข้าก็หมด ข้าก็มาอยู่อย่างที่เอ็งเห็นนั้นแหละ
แล้วภรรยาลุงเป็นอย่างไรบ้างครับ
ข้าก็ไม่รู้ ชายชราตอบอ้วยเสียงแผ่วเบาไม่ต่างจากการกระซิบ
บ้านลุงอยู่จังหวัดอะไรหรือครับ ชายหนุ่มได้ทีใส่คำถามเชิงรุกบ้าง
ข้าก็จำไม่ได้แล้ว ข้าจากมันมานานเกินไป
ผมพอจะช่วยอะไรลุงได้บ้าง ชายหนุ่มเอื้อมมือมาลูบไหล่ชายชรา
เอ็งเคยเห็นรูปผู้หญิงคนนี้ไหม มันเป็นลูกสาวคนเดียวของข้า
ชายหนุ่มรับรูปถ่ายในมือชายชรา เขาผงะเล็กน้อยและพินิจรูปนั้นอย่างตั้งใจ เขาเอ่ยขึ้นด้วยเสียงไม่สู้ปกติ ลูกลุงหน้าตาละม้ายคล้าย ภรรยาของผม
ขอโทษนะครับลุง ลูกของลูกชื่อะไรนะครับ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดการสนทนา ขอโทษนะครับผมขอตัวรับโทรศัพท์แปบนึง
ตาสบายเอ็งเถอะ ชายชราพูดด้วยเสียงสั่นเครือ
ว่าไงจ๊ะที่รัก เขาพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ตอนนี้พี่อยุ่ที่ไหน เสียงผู้หญิงท่าทางเป็นกังวล
กำลังจะกลับแล้วจ๊ะ
เออที่รักจ๋า ถ้าพ่อคุณมีชีวิตอยู่ท่านน่าจะมีอายุเท่าไหร่นะ
หกสิบ หกสิบห้ามั้งค่ะ ถามทำไมหรอค่ะ
พอดีพี่เจอคนเร่ร่อนคนหนึ่ง เขาตามหาลูกไม่เจอรูปร่างหน้าราคล้ายเธอเลย พี่อยากให้เธอมาพบลุงคนนี้
เอ๊ะพี่นี่ พูดไม่รู้เรื่องหรือไง ก็ฉันบอกว่าพ่อหวาตายไปตั้งนานแล้ว
ทำไมต้องโกรธ ขนาดนั้นด้วยจ๊ะ
ฉันจะพูดกับเป็นครั้งสุดท้ายนะว่า "พ่อฉันตายไปนานแล้ว และฉันก็ไม่คิดว่าพี่จะได้ประโยชน์อะไรกับขยะข้างถนนนั้น"
ตอนนี้พี่อยู่ที่ไหนกลับบ้านได้แล้วลูกรอทานข้าววอยู่แล้วเธอก็วางหูโทรศัพท์ลงอย่างฉับพลัน โดยที่ชายหนุ่มไม่รู้ตัว
"เอ ทำไมวันนี้เธออารมณ์เสียผิดปกติ"ชายหนุ่มนึกสงสัยภรรยาเขาในใจ
ลุงครับ เห็นทีผมต้องขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับลูกกับภรรยาผมรอทานข้าวอยู่ เขาพูดกับชายชราเหมือนว่าจะไม่มีทางพบกันอีก
ลุงครับ ชายหนุ่มหันหน้ามาถามชายชราครั้งสุดท้าย มีที่อยู่ของลูกลุงมั้ย ผมจะช่วยตามหาให้
เจอแล้ว นี่ไง ชายชรากุลีกุจอส่งเศษกระดาษให้ชายหนุ่ม
เขารับไปพิจารณา พร้อมกับเงยหน้าดูใบหน้าชายชราอีกครั้ง เขารับรู้โดยทันทีว่า ว่ามันต้องมีอะไรเปลี่ยนแปลงกับครอบครัวของเขา เมื่อเศษกระดาษแผ่นนั้นเขียนตัวหนังสือที่บ่งบอกว่ามันคือสถานที่ที่เขากำลังจะไปในไม่กี่นาทีนี้ถึงแม้ตัวอักษรมันจะเลือนลางเต็มทีก็ตามแต่ชายหนุ่มรู้สึกถึงมันได้ดี
หน้าส่วนตัว
1694
