5 พฤศจิกายน 2551 11:35 น.
ณ.คลองฉวาง
ฉันได้ยินมาว่าเราเป็นชาวพุทธ
ต้องทำใจเป็นกลาง
ไม่ยืนข้างฝ่ายไหน
หากฝ่ายหนึ่งเป็นฝ่ายชั่ว
เราจะยืนเป็นกลางได้ใหม
หากคนดีจะต้องตายจากไป
จะยืนกางขาเป็นกลางได้อีกหรือ
ฉันเคยได้ยินพระรูปหนึ่งเทศนาว่า
ดีชั่วเป็นกลางไม่ได้
เลือกเอาจะอยู่ข้างไหน
อย่าทำตัวเป็นก้างหลอกประชาชน
หากใครเข่นฆ่าพ่อแม่คุณนั้น
แล้วขอสมานฉันท์คุณจะยอมใหม
ถูกผิดดีชั่วต้องพิสูจน์กันไป
แล้วให้อภัยเมื่อ........สำนึกตัว
ถ้ายืนระหว่างดีชั่ว
พระพุทธองค์ไม่เคยสอนให้เป็นกลาง
เปิดใจรับฟังทั่งสองฝ่าย
พินิจพิเคราะให้ดี ว่าใครจริง ไม่จริง
ช่วยกันเถอะ ดูแลบ้านเรา
แผ่นดินของเรา
ประเทศไทยของเรา
ของเรา ชาวไทย
ทุกคน......ทุกคน..........ทุกคน
และทุกคน
เพราะเรารักเธอประเทศไทย
อย่ารักใครมากกว่ารักชาติเลย
หากใครยืนอยู่เพียงเพื่ออำนาจ
เพื่อเงิน ขายจิตวิญญาน
ก็ต่ำกว่าเดรัฐฉาน
เชื่อเถอะว่าประวัติศาตร์จะจดจำคุณ
ให้ลูกหลาน กล่าวขาน สาปแช่ง สืบไป
5 พฤศจิกายน 2551 02:37 น.
ณ.คลองฉวาง
อัสดงแสงทองเริ่มเลือนหาย
จบวันเก่ายามนิทรามาอีกครั้ง
แสงสุรีย์คอยๆหมดพลัง
จันทราและดารามาทดแทน
มาร่วมกันล้อมวงอ่านกวี
ฟังดนตรีหริ่งเรไรกล่อมบรรเลง
ธรรมชาติประสานเป็นบทเพลง
ฟังคลื้นเคลงเสียงเพลงแห่งป่าไพร
จิบน้ำชา(ร่ำสุรา)ด้วยกันสหายเอ๋ย
เขามาเลยเรามารวมตัวกัน
มานั่งวิพากษ์ วิจารณ์
รวมตัวกันเป็นกลุ่ม ประชุมกวี
เขาอ่านกวีชมธรรมชาติ
สะอาดและงดงามดี
ฉันอ่านบทชมวิถี
ชีวิตคนที่ห่างไกล
เธอเพ่งบทกวีบทนั้น
เธออ่านแล้วน้ำตาไหล
วิพากษ์ วิจารณ์กันไป
สุขใจคนคอเดียวกัน
ร่วมกันแลกเปลียนแนวคิด
ถูกผิดเราไม่ว่ากัน
เพราะการเป็นกวีนั้น
ต้องเป็นมาจากหัวใจ
ถึงบทกวีฉันไม่ไพเราะ
เสนาะจับจิตจับใจ
ถึงบทกวีเธอยังคงไม่
ดั่งใจที่เธอต้องการ
ถึงบทกวีเขารุนแรงไปบ้าง
แต่เขียนมาจากหัวใจ
ทางใครก็เขียนทางใคร
เปิดใจรับฟัง คำวิจารณ์
ไม่นานฉันนั้นเชื่อว่า
เราคงเป็นกวีที่ดีได้
ฝึกฝนฝึกจิตฝึกใจ
เขียนไป วิพากษ์ วิจารณ์
ดึกแล้วจิบน้ำชา(ร่ำสุรา)หมดแก้ว
ถึงเวลาแล้วถึงเวลาหลับไหล
โอกาสหน้ามีรวมตัวกันใหม่
กลับไป ฝึกฝน ปรับปรุง
5 พฤศจิกายน 2551 01:55 น.
ณ.คลองฉวาง
ตามตำนานเล่าขานในไตรภูมิ
ว่าเป็นพรหมห์นั้นนิพานไม่อาจได้
ถึงปิติติดอยู่อย่างนั้นไซร้
เป็นดวงไฟลูกฟักอยู่ทิพย์วิมาน
อยู่หลงไหลในปิติที่รู้นั้น
ก็มิอาจลุถึงวิมุติได้
มหาบุรุษหยั่งรู้ความเป็นไป
ท่านถึงได้เป็นผู้รู้พระนิพพาน
เปรียบกับมนุษย์ทั่วไปนั้น
หากล่วงรู้แล้วสุขหรือทุกข์ใด
ก็ไม่อาจรอดพ้นการเวียนวาย
อยู่ในวัฎสงสาร
หากล่วงรู้แล้วใจรู้ว่า
มันเป็นเช่นนั้นอย่างนั้น
นั้นแหละคือพระนิพพาน
ไม่สุข ไม่ทุกข์ นิรันด์
4 พฤศจิกายน 2551 11:46 น.
ณ.คลองฉวาง
ทนเอยทนทุกทรมาน คืนวันชั่งนานเหลือเกิน
สิ่งที่ตัวฉันต้องเผชิญ นานเนิ้นที่ต้องทนทุก
ทุกเอยทุกแสนสาหัส อำนาจแห่งชะตากรรม
กรรมใดเป็นผู้หนุนนำ กระทำให้พบสิ่งเลวร้าย
เจ็บเอยเจ็บทรมาน ยื้อคืนวันฉันไว้ทำไม
ฉันต้องการจะจากโลกไป ทนไม่ไหวกับความทุกข์ทน
โปรดเถิดพี่น้องและพ่อแม่ รั้งชีวิตฉันมีแต่ทรมาน
ทนทุกเนิ้นนานแสนนาน ให้ฉันจากไปเสียที
โปรดเถิดคุณหมอผู้อารีย์ ฉันมีแต่ร่างและลมหายใจ
ฉันขอเลือกสิทธิแห่งความตาย ฉันขอได้ใหมขอความการุณ
หน้าส่วนตัว
521
